مترجم: دکتر الهام خاقانی – پزشک عمومی
سندرم آنتی فسفولیپید یک اختلال خود ایمنی است که با ایجاد ترومبوز وریدی یا شریانی یا عوارض مامایی همراه با آنتی‌بادی‌های آنتی‌فسفولیپید آنتی‌کاردیولیپین یا گلیکوپروتئین ضد β۲ یا مثبت بودن تست ضد انعقاد لوپوس مشخص می‌شود.
خطر ترومبوز در موارد “سه گانه مثبت” که با تست های سرولوژیک و ضد انعقاد لوپوس مثبت مشخص می شود، بیشترین است. آنتاگونیست های ویتامین K داروی انتخابی برای ترومبوپروفیلاکسی ثانویه در سندرم آنتی فسفولیپید مثبت سه گانه به دنبال چندین کارآزمایی تصادفی کنترل شده که برتری آنها را نسبت به داروهای ضد انعقاد مستقیم خوراکی جدیدتر نشان دادند.
زمان در محدوده درمانی یک معیار کیفی برای درمان ضد انعقاد با آنتاگونیست های ویتامین K است و زمان در محدوده درمانی ≥۷۰% با اثربخشی و ایمنی بهینه مرتبط است که به ترتیب با ترومبوز و میزان خونریزی منعکس می شود. با این حال، نشان داده شده است که میانگین زمان در محدوده درمانی حتی در کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی‌شده و کنترل‌شده، کمتر از حد مطلوب بوده و از ۵۵% تا ۶۳.۵% متغیر است.
مدت زمان در محدوده درمانی در بیماران سندرم آنتی فسفولیپید تحت درمان با آنتاگونیست های ویتامین K به خوبی مورد مطالعه قرار نگرفته است، و داده های معمول عمل بالینی کمیاب است. هر دو مطالعات آینده نگر و گذشته نگر نشان می دهند که زمان در محدوده درمانی در بین بیماران سندرم آنتی فسفولیپید تحت درمان با آنتاگونیست ویتامین K نسبت به بیماران سندرم غیر آنتی فسفولیپید دریافت کننده آنتاگونیست ویتامین K کمتر است و در این مطالعات از ۴۳.۳٪ تا ۶۴.۶٪ متغیر است. ما این مطالعه را برای تعیین زمان در محدوده درمانی در میان بیماران سندرم آنتی فسفولیپید دریافت‌کننده یک آنتاگونیست ویتامین K (وارفارین) در ۲ مرکز پزشکی و تعیین متغیرهایی که ممکن است کنترل نسبت نرمال شده بین‌المللی کمتر از حد مطلوب را پیش‌بینی کنند، انجام دادیم. علاوه بر این، این مطالعه با هدف ایجاد ارتباط بین زمان در محدوده درمانی و ترومبوز مکرر و عوارض خونریزی انجام شد.
اهمیت بالینی: برای بسیاری از بیماران مبتلا به سندرم آنتی فسفولیپید که نیاز به ضد انعقاد دارند، آنتاگونیست های ویتامین K داروی انتخابی هستند.
اکثر این بیماران زمان ناکافی در محدوده درمانی دارند.
این داده ها ممکن است در عملکرد متخصصین داخلی، هماتولوژیست، ایمونولوژیست و روماتولوژیست که در زمینه درمان بیماران مبتلا به سندرم آنتی فسفولیپید فعالیت می کنند، قابل توجه باشد.
ترومبوز در سندرم آنتی فسفولیپید هنوز اغلب با آنتاگونیست های ویتامین K با نسبت نرمال شده بین المللی ۲-۳ درمان می شود. زمان در محدوده درمانی نسبت نرمال شده بین المللی ≥۷۰% بهینه در نظر گرفته می شود. زمان در محدوده درمانی در بین بیماران سندرم آنتی فسفولیپید به خوبی مستند نشده است و پیامدهای بالینی کنترل ضعیف نسبت نرمال شده بین المللی نامشخص است. این مطالعه با هدف تعیین نسبت بیماران مبتلا به سندرم آنتی فسفولیپید تحت درمان با آنتاگونیست ویتامین K که به مدت زمانی در محدوده درمانی ≥۷۰% دست یافتند، برای تعریف ویژگی‌های مرتبط با کنترل ضعیف و تعیین ارتباط آن با حوادث ترومبوتیک و خونریزی انجام شد.
روش ها: این بررسی سوابق پزشکی شامل بیماران مبتلا به سندرم آنتی فسفولیپید تحت درمان با آنتاگونیست های ویتامین K، بین سال های ۲۰۱۲-۲۰۲۳ بود. نسبت بیمارانی که به زمانی در محدوده درمانی ≥۷۰% دست یافتند، تعیین شد و حوادث ترومبوتیک و خونریزی بین بیماران با زمان در محدوده درمانی ≥۷۰% در مقابل <70% مقایسه شد.
نتایج: شصت و هفت بیمار مبتلا به سندرم آنتی فسفولیپید مورد مطالعه قرار گرفتند. مشاهده شد که ۲۹.۹٪ در محدوده درمانی ≥۷۰٪ و ۹.۱٪ از بیماران با ۳ بیماری همراه یا بیشتر، زمان را در مقادیر محدوده درمانی ≥۷۰٪ در مقایسه با ۴۰٪ از بیماران با کمتر از ۳ بیماری همراه به دست آوردند. وقایع ترومبوتیک مکرر شریانی و کلی با گذشت زمان در محدوده درمانی ≥۷۰% رخ داد.
نتیجه گیری: تعداد کمی از بیماران مبتلا به سندرم آنتی فسفولیپید تحت درمان با آنتاگونیست های ویتامین K به ضد انعقاد مطلوب دست یافته و در معرض خطر حوادث ترومبوتیک مکرر، به ویژه شریانی هستند. وجود بیماری های همراه متعدد با کنترل ضعیف نسبت نرمال شده بین المللی همراه است. نظارت دقیق بر این جمعیت بیمار ضروری است.
Keren Meir, MD ∙ Stanley Niznik, MD ∙ Orly Avnery, MD ∙ Adi Zoref-Lorenz, MD
The American Journal of Medicine. Volume 138, Issue 2. P269-276.E1. February 2025
