John Munkhaugen, M.D., Ph.D., Anna Meta D. Kristensen, M.D., Sigrun Halvorsen, M.D., DM.Sc
بر اساس شواهد حاصل از کارآزمایی‌هایی که بیش از ۴۰ سال پیش انجام شده‌اند، بتا بلاکرها برای پیشگیری ثانویه پس از انفارکتوس میوکارد تجویز شده‌اند. از آن زمان، معرفی درمان مدرن خونرسانی مجدد کرونری و مدیریت پیشگیرانه ثانویه مؤثر، پیامدهای بلندمدت را به طور قابل توجهی بهبود بخشیده است. علاوه بر این، توزیع نسبی عوامل خطر مانند سیگار کشیدن و سطح کلسترول بالا در بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد تغییر کرده است و اندازه‌گیری‌های تروپونین قلبی با حساسیت بالا، دقت تشخیصی را بهبود بخشیده است. اگرچه درمان با بتا بلاکرها برای بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد و کسر تخلیه بطن چپ کاهش یافته (<40%) اکیداً توصیه می‌شود، اما نقش آن در بیمارانی که کسر تخلیه بطن چپ حفظ شده (≥۵۰%) یا به طور خفیف کاهش یافته (۴۰ تا ۴۹%) دارند، نامشخص است. کارآزمایی‌هایی که در ۱۰ سال گذشته به ارزیابی استفاده از بتابلوکرها پرداخته‌اند، محدود به بیمارانی هستند که کسر تخلیه بطن چپ آنها حفظ شده است، دچار انفارکتوس میوکارد با بالا رفتن قطعه STا(STEMI) شده‌اند یا به سندرم کرونری مزمن مبتلا بوده‌اند.
بتابلوکرها دارای خواص ضد آریتمی هستند و از طریق اثرات منفی اینوتروپیک و کرونوتروپیک، نیاز به اکسیژن میوکارد را کاهش می دهند. کارآزمایی‌های بالینی از دوران قبل از درمان‌های خونرسانی مجدد عروق کرونر نشان داد که مسدودکننده‌های بتا خطر مرگ با هر دلیلی و سکته قلبی جدید پس از انفارکتوس میوکارد را کاهش می‌دهند. علاوه بر این، درمان بتا بلوکر با کاهش علائم آنژین و بروز کمتر آریتمی بطنی و نارسایی قلبی همراه بود. کارآزمایی BETAM، درمان بتا بلاکر نروژی پس از انفارکتوس حاد میوکارد در بیماران قلبی بدون کاهش کسر جهشی بطن چپ و کارآزمایی DANBLOCK کارآزمایی دانمارکی درمان بتا بلاکر بعد از انفارکتوس میوکارد بدون نارسایی قلبی پروتوکل های مشابه قلبی مورد استفاده قرار گرفتند.
درمان بتابلاکرها خطر مرگ به هر دلیلی، انفارکتوس جدید میوکارد، جراحی های عروق کرونر برنامه ریزی نشده، سکته مغزی ایسکمیک، نارسایی قلبی، یا آریتمی های بدخیم بطنی (نقطه پایانی مرکب) را در میان بیماران بستری با انفارکتوس میوکارد که کسری جهشی بطن چپ حفظ شده یا خفیف کاهش یافته است، کاهش می دهد.
روش‌ها: در یک کارآزمایی با برچسب باز، تصادفی‌شده با ارزیابی نقطه پایانی کور، که در دانمارک و نروژ انجام شد، بیمارانی را که انفارکتوس میوکارد داشته‌اند و کسر جهشی بطن چپ حداقل ۴۰% داشتند، به نسبت ۱:۱ اختصاص دادیم تا درمان طولانی‌مدت بتا-بلوکر را طی روزهای درمان بتا-بلوکر یا ۱ روز درمان کنند. نقطه پایانی اولیه ترکیبی از مرگ ناشی از هر علت یا رویدادهای نامطلوب قلبی عروقی (سکته قلبی جدید، عروق کرونر بدون برنامه ریزی، سکته مغزی ایسکمیک، نارسایی قلبی، یا آریتمی های بدخیم بطنی) بود.
نتایج: در مجموع ۵۵۷۴ بیمار تصادفی سازی شدند و در تجزیه و تحلیل های اصلی قرار گرفتند – ۲۷۸۳ در گروه بتا بلوکر و ۲۷۹۱ در گروه بدون بتا بلوکر. پس از یک پیگیری متوسط ۳.۵ سال ، یک رویداد نقطه پایانی اولیه در ۳۹۴ بیمار (۱۴.۲٪) در گروه بتا بلاکر و در ۴۵۴ بیمار (۱۶.۳٪) در گروه بدون بتا بلاکر (ساعت، ۰.۸۵؛ ۰.۹۸؛ ۰.۷۵ تا) رخ داد. مرگ به هر علتی در ۴.۲ درصد از بیماران در گروه بتا بلوکر و در ۴.۴ درصد از بیماران در گروه بدون بتا بلاکر رخ داد. انفارکتوس میوکارد به ترتیب در ۵.۰% و ۶.۷% ، مشکلات عروق کرونری در ۳.۹%، سکته مغزی ایسکمیک در ۱.۶% و ۱.۳%، نارسایی قلبی در ۱.۹% و نارسایی قلبی در ۱.۹% رخ داده است. ۰.۵٪ و ۰.۶٪. هیچ تفاوت آشکاری در نتایج ایمنی بین گروه ها مشاهده نشد.
نقطه پایانی اولیه ترکیبی از مرگ به هر علتی، انفارکتوس میوکارد، مشکلات عروق کرونر ، سکته مغزی ایسکمیک، نارسایی قلبی، یا آریتمی های بدخیم بطنی بود. ورودی همان داده ها را در یک محور y گسترش یافته نشان می دهد.
نتیجه‌گیری: درمان با مسدودکننده‌های بتا در میان بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد و کسر جهشی بطن چپ حداقل ۴۰ درصد منجر به کاهش خطر مرگ یا کاهش عوارض جانبی قلبی عروقی عمده نسبت به عدم درمان بتا بلاکر می‌شود.
N Engl J Med; August 30, 2025. DOI: 10.1056/NEJMoa2505985
