Dominika Moscicka, MD ∙ Krishna Mario Brown, MD
مردی ۳۷ ساله با سابقه پزشکی استئاتوهپاتیت و اختلال مصرف الکل به دلیل دوره‌های طولانی استفراغ و استفراغ خونی متعدد به اورژانس مراجعه کرد. یافته‌های اولیه معاینه فیزیکی از نظر فشار خون ۷۰/۱۰۳میلی‌متر جیوه، ضربان قلب ۱۳۰ ضربه در دقیقه، تعداد تنفس ۱۸ نفس در دقیقه و اشباع اکسیژن ۹۸٪ در هوای اتاق قابل توجه بود. بیمار مبتلا به زردی صلبیه بود؛ شکم متورم نبود؛ با این حال، در ناحیه اپی‌گاستر با شواهدی از هپاتواسپلنومگالی، در لمس حساس بود. نتایج آزمایشگاهی نشان داد که کراتینین ۴.۱ میلی‌گرم در دسی‌لیتر، اسید لاکتیک ۴.۸ میلی‌مول در لیتر، آلبومین ۵ گرم در دسی‌لیتر، بیلی‌روبین تام ۳.۶ میلی‌گرم در دسی‌لیتر، آسپارتات ترانس‌آمیناز ۶۸ واحد در لیتر، آلانین ترانس‌آمیناز ۳۱ واحد در لیتر و سطح آمونیاک ۵۱ میکرومول در لیتر است. آنتی‌ژن/آنتی‌بادی نسل چهارم HIV منفی بود؛ تعداد هموگلوبین و پلاکت بیماران به ترتیب ۱۵ و ۵۹ بود. بیمار تحت آندوسکوپی فوقانی قرار گرفت که نکروز محیطی منتشر مخاط مری را که از زیر اسفنکتر مری فوقانی شروع شده و به طور ناگهانی در محل اتصال معده به مری خاتمه می‌یابد، همراه با زخم‌های عمیق مشاهده شده در سطح محل تقاطع نشان داد (شکل ۱). بر اساس معاینه آندوسکوپی، تشخیص ازوفاژیت نکروزان حاد داده شد.
بیمار با تزریق داخل وریدی پنتوپرازول ۱۰ میلی‌گرم در ساعت، سوکرالفات ۱ گرم هر شش ساعت و بدون تجویز خوراکی به مدت ۷ روز تحت درمان قرار گرفت. بیمار در طول بستری در بیمارستان از نظر همودینامیک پایدار ماند و هیچ خونریزی حادی نداشت. آندوسکوپی بعدی هفت روز بعد، مخاط مری و معده طبیعی را با بهبود کامل نکروز نشان داد (شکل ۲).
The American Journal of Medicine. Volume 138, Issue 7. E127-E128. July 2025
