مترجم: آناهیتا خاقانی – مهندس بهداشت
در بزرگسالان مسن (≥۶۵ سال) که برای جراحی مراجعه می‌کنند، آیا شاخص توده بدنی بالاتر با مرگ و میر کمتر به هر علتی در ۳۰ روز مرتبط است؟
در این مطالعه کوهورت با ۴۱۴ شرکت‌کننده، بیمارانی که در گروه دارای اضافه وزن طبقه‌بندی شده بودند.
که در مقایسه با بیمارانی که دارای شاخص توده بدنی طبیعی طبقه‌بندی شده بودند، کمترین میزان مرگ و میر به هر علتی در ۳۰ روز را داشتند.
معنی: این یافته‌ها نشان می‌دهد که ممکن است لازم باشد دسته‌بندی‌های سنتی خطر شاخص توده بدنی برای جمعیت ۶۵ سال و بالاتر که تحت عمل جراحی قرار می‌گیرند، دوباره کالیبره شوند.
بیش از نیمی از ساکنان ایالات متحده بر اساس شاخص توده بدنی (BMI) خود، در دسته افراد دارای اضافه وزن یا چاق قرار می‌گیرند و تعداد فزاینده‌ای از بزرگسالان ۶۵ سال و بالاتر در دسته‌های دارای اضافه وزن و چاق قرار می‌گیرند. BMI بالاتر به شدت با افزایش خطر ابتلا به بیماری‌های مزمن مانند بیماری‌های قلبی عروقی، دیابت نوع ۲، آپنه انسدادی خواب و برخی سرطان‌ها و همچنین کاهش امید به زندگی در جمعیت عمومی مرتبط است. BMI که به صورت وزن بر حسب کیلوگرم تقسیم بر مجذور قد محاسبه می‌شود، افراد را به دسته‌هایی مانند کم وزن (کمتر از ۱۸.۵) ، وزن طبیعی (۱۸.۵-۲۴.۹) ، اضافه وزن (۲۵.۰-۲۹.۹) ، چاق (۳۰.۰-۳۴.۹) و چاق بیمارگونه (≥۳۵.۰) طبقه‌بندی می‌کند. مطالعات مبتنی بر جمعیت در بزرگسالان جوان و میانسال اغلب رابطه‌ای به شکل J بین BMI و پیامدها نشان می‌دهند، به طوری که کمترین خطر مرگ و میر به هر علتی در بین افراد با BMI طبیعی و افزایش مرگ و میر در انتهای دسته‌های BMI مشاهده می‌شود.
با این حال، ترکیب بدن و پیامدهای آن برای پیامدهای سلامتی به طور قابل توجهی بر اساس سن، جنسیت و نژاد متفاوت است. افزایش سن با کاهش عملکرد، بیماری‌های متعدد و ضعف همراه است که به طور مستقل در نتایج ضعیف‌تر پس از عمل نقش دارند. شواهد نوظهور نشان می‌دهد که در بزرگسالان مسن جامعه، BMI بالاتر ممکن است در برابر مرگ و میر ناشی از همه علل محافظت کننده باشد. این محافظت ناشی از افزایش ذخیره فیزیولوژیکی، وضعیت تغذیه‌ای بهتر یا سازگاری متابولیک بیشتر باشد که ممکن است در برابر کاهش سلامت مرتبط با سن و عوامل استرس‌زای حاد، مقاومت ایجاد کند.
در شرایط قبل از عمل در بیماران در تمام سنین، BMI بالا با افزایش عوارض پس از عمل، از جمله از دست دادن خون، عفونت و حوادث ترومبوآمبولیک مرتبط بوده است. علاوه بر این، BMI بالاتر با مرگ و میر بیشتر پس از عمل در جمعیت‌های خاص مرتبط بوده است. در نتیجه، بسیاری از پزشکان متخصص در زمینه جراحی ، اصلاحات سبک زندگی قبل از عمل، از جمله کاهش وزن، را با هدف بهینه‌سازی نتایج جراحی و کاهش خطرات سلامتی مرتبط با چاقی توصیه می‌کنند.
با وجود این تلاش‌ها، رابطه بین BMI و نتایج پیرامون عمل در بزرگسالان مسن هنوز مشخص نیست. با توجه به اینکه افراد مسن تغییرات فیزیولوژیکی منحصر به فردی را در ارتباط با سن تجربه می‌کنند که ممکن است تأثیر BMI بر پیامدهای سلامتی را تغییر دهد، سوالاتی در مورد مناسب بودن توصیه‌های فعلی برای کاهش وزن قبل از جراحی برای افراد مسن دارای اضافه وزن وجود دارد. ما فرض کردیم که BMI بالاتر در افراد مسن تحت عمل جراحی انتخابی ماژور با خطر کمتر مرگ و میر به هر علتی مرتبط است. برای آزمایش اینکه آیا BMI بالاتر با میزان بقای بهتر برای افراد مسن تحت عمل جراحی انتخابی ماژور مرتبط است، ما یک مطالعه کوهورت طولی از افراد مسن تحت عمل جراحی انتخابی ماژور در یک مرکز دانشگاهی بزرگ شهری انجام دادیم.
اهمیت: شاخص توده بدنی بالا (BMI) با افزایش عوارض بعد از عمل از جمله مرگ و میر در جمعیت عمومی مرتبط بوده است و بسیاری از پزشکان متخصص در دوران قبل از عمل را به توصیه اصلاحات سبک زندگی قبل از عمل با هدف دستیابی به وزن طبیعی بدن سوق داده است. با این حال، افزایش سن تغییرات فیزیولوژیکی مرتبط با ضعف، مانند تغییر ترکیب بدن، توزیع مجدد چربی و کاهش قد به دلیل از دست دادن قد را ایجاد می‌کند که همه اینها ممکن است ارتباط بین BMI و پیامدهای جراحی در افراد مسن را تغییر دهد.
هدف: تعیین اینکه آیا BMI بالاتر در افراد مسن که تحت عمل جراحی انتخابی ماژور قرار می‌گیرند با میزان مرگ و میر به هر علتی مرتبط است یا خیر.
طراحی، محیط و شرکت‌کنندگان: مطالعه‌ی کوهورت روی بزرگسالان ۶۵ سال یا بالاتر که از فوریه ۲۰۱۹ تا ژانویه ۲۰۲۲ برای جراحی به یک کلینیک قبل از عمل مراجعه کرده بودند، قبل از جراحی انتخابی ماژور برنامه‌ریزی‌شده در یک مرکز دانشگاهی بزرگ در جنوب کالیفرنیا.
پیامدها و اقدامات اصلی: پیامدهای پس از عمل شامل مرگ و میر ۳۰ روزه و ۱ ساله به هر علت، هذیان پس از عمل، وضعیت ترخیص و عوارض طبقه‌بندی‌شده با استفاده از سیستم Clavien-Dindo بود.
نتایج: این مطالعه شامل ۴۱۴ فرد مسن تحت عمل جراحی انتخابی ماژور با میانگین (انحراف معیار) سنی ۷۵.۹ (۷.۲) سال بود؛ ۵۴.۸٪ (۵۰.۲٪ -۶۰.۴٪) از این گروه زن بودند. شیوع ضعف و ناتوانی ۲۴.۲٪ (۲۰.۳٪ -۲۸.۵٪) و ۳۷.۰٪ (۳۲.۶٪ -۴۱.۸٪) از این گروه، پیش از ضعف و ناتوانی بودند. میزان کلی مرگ و میر ۳۰ روزه به هر علتی ۱۱.۰٪ (۸.۵٪ -۱۴.۵٪) بود. بیمارانی که در گروه اضافه وزن قرار داشتند (BMI، ۲۵.۰-۲۹.۹؛ که با تقسیم وزن به کیلوگرم بر قد به متر مربع محاسبه می‌شود) کمترین میزان مرگ و میر به هر علتی را در ۳۰ روز داشتند، که در مقایسه با بیماران با BMI طبیعی (۱۸.۵-۲۴.۹) کاهش خطر قابل توجهی داشت (۱ از ۱۲۸ بیمار [۰.۸٪] در مقابل ۲۵ از ۱۳۳ بیمار [۱۸.۸٪]؛ OR، ۰.۰۳؛ ۰.۰۱-۰.۲۶). این ارتباط پس از تعدیل عوامل مخدوش کننده بالقوه در مدل رگرسیون لجستیک چند متغیره معنی دار باقی ماند (OR، ۰.۱۴؛ ۰.۰۶-۰.۳۴). بیمارانی که در گروه کم وزن قرار داشتند (BMI <18.5) بالاترین میزان مرگ و میر به هر علتی را در ۳۰ روز داشتند (۱۵ از ۲۰ بیمار ۷۵.۰٪؛ ۵۵.۰٪-۹۰.۰٪).
نمودار: A، مرگ و میر سی روزه و یک ساله بر اساس شاخص توده بدنی استاندارد (BMI؛ محاسبه شده به صورت وزن به کیلوگرم تقسیم بر قد به متر مربع). B، مرگ و میر سی روزه و یک ساله بر اساس دسته بندی های BMI تعدیل شده از حد آستانه شاخص Youden در BMI برابر با ۲۲.۵. C، مرگ و میر ۳۰ روزه بر اساس وضعیت ضعف بر اساس دسته بندی های BMI استاندارد. D، مرگ و میر یک ساله بر اساس وضعیت ضعف بر اساس دسته بندی های BMI استاندارد.
نتیجه گیری و ارتباط: در این مطالعه کوهورت مشاهده ای از بزرگسالان مسن که تحت عمل جراحی انتخابی ماژور قرار گرفتند، اضافه وزن با احتمال کمتر مرگ و میر به هر علتی در ۳۰ روز همراه بود. این یافته ها نشان می دهد که توصیه های سنتی کاهش وزن بر اساس دستیابی به BMI طبیعی ممکن است نیاز به ارزیابی مجدد برای این جمعیت داشته باشد.
Cecilia Canales, MD, MPH, MS; Myles Anderson, BA; David Elashoff, MD, PhD
JAMA Netw Open. August 26, 2025. Vol. 8, No. 8
