سنداکیماب در بیماران مبتلا به درماتیت آتوپیک متوسط ​​تا شدید

مترجم: آناهیتا خاقانی – مهندس بهداشت

آیا سنداکیماب در بیماران مبتلا به درماتیت آتوپیک متوسط ​​تا شدید (AD) موثر و بی خطر است؟

در این کارآزمایی بالینی تصادفی شده بر روی ۲۲۱ بیمار مبتلا به AD متوسط ​​تا شدید، درمان با سنداکیماب پس از ۱۶ هفته مؤثر بود و بهبودهایی را در پاکسازی پوست، خارش، و میزان و شدت AD در مقایسه با دارونما نشان داد.

سنداکیماب به طور کلی ایمن و قابل تحمل بود.

معنی: نتایج این کارآزمایی بالینی تصادفی شده فاز ۲ با محدوده دوز، کارایی و ایمنی سانداکیماب، یک آنتی بادی مونوکلونال ضد اینترلوکین-۱۳ را در بیماران مبتلا به AD متوسط ​​تا شدید نشان داد.

درماتیت آتوپیک (AD) یک بیماری التهابی پوستی شایع و مزمن با بار قابل توجهی برای بیمار است. خارش شدید مرتبط با AD در اختلالات خواب، اضطراب و افسردگی و همچنین کاهش فعالیت های روزانه کلی، تاثیر می گذارد. افراد مبتلا به AD همچنین در معرض خطر ابتلا به سایر اختلالات التهابی نوع ۲ از جمله ازوفاژیت ائوزینوفیلیک، آسم، رینیت آلرژیک و سینوزیت مزمن همراه با پولیپ بینی هستند.

فتوتراپی اشعه ماوراء بنفش و درمان‌های کوچک مولکول سیستمیک در AD متوسط ​​تا شدید، زمانی که پاسخ بیمار به عوامل موضعی ناکافی است، استفاده می‌شود. به طور خاص، درمان های بیولوژیکی هدفمند اغلب برای درمان AD متوسط ​​تا شدید مورد نیاز است. داروهای بیولوژیکی که در حال حاضر توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده برای درمان سیستمیک خط اول در AD متوسط ​​تا شدید تأیید شده اند شامل دوپیلوماب و ترالوکینوماب هستند که به ترتیب آنتی بادی های مونوکلونال ضد اینترلوکین (IL)-4 گیرنده آلفا (Rα) و ضد IL-13 هستند. مهارکننده‌های ژانوس کیناز، یک جایگزین تایید شده برای بیماران مبتلا به AD متوسط ​​تا شدید است که پاسخ ناکافی به سایر درمان‌های بیولوژیکی یا سیستمیک را تجربه کرده‌اند، اما اینها نیاز به نظارت آزمایشگاهی و نظارت دوره‌ای ایمنی دارند.

پاتوژنز AD پیچیده است، اما اعتقاد بر این است که ناشی از عوامل مختلفی از جمله نقص سد اپیدرمی، اختلال عمکلرد در سیستم ایمنی ذاتی و تغییر ایمنی نوع ۲ است. IL-13 یک سیتوکین اولیه درگیر در التهاب نوع ۲ است که با AD مرتبط است. IL-13، IL-13Rα۱ و IL-13Rα۲ در پوست با ضایعه AD بیش از حد بیان می شوند. خارش شدید مرتبط با AD در حضور IL-13 منجر به تنظیم دخیل مرتبط با خراش IL-13Rα۲ در کراتینوسیت ها می شود که می تواند باعث افزایش لیکنیفیکاسیون شود. سنداکیماب، یک آنتی بادی مونوکلونال، با میل ترکیبی بالا و انتخابی است که به IL-13 متصل می شود و تعامل IL-13 با گیرنده های IL-13Rα۱ و IL-13Rα۲ را مسدود می کند. ما کارآیی و ایمنی درمان با سنداکیماب را در بیماران مبتلا به AD متوسط ​​تا شدید در یک کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور فاز ۲ ارزیابی کردیم.

اهمیت: سنداکیماب، به طور انتخابی اینترلوکین (IL)-13، یک سیتوکین نوع ۲ را که در پاتوژنز درماتیت آتوپیک (AD) نقش دارد، با مهار اتصال به گیرنده های آن (IL13R-α۱ و IL13R-α۲) هدف قرار می دهد. کار اثبات مفهوم در AD از استفاده از سنداکیماب برای بیماری های التهابی نوع ۲ پشتیبانی می کند.

هدف: ارزیابی اثربخشی و ایمنی سنداکیماب در مقایسه با دارونما در بیماران مبتلا به AD متوسط ​​تا شدید.

این مرحله ۲، کارآزمایی بالینی تصادفی، دوسوکور، کنترل شده با دارونما، گروه موازی، محدوده دوز، از مه ۲۰۲۱ تا نوامبر ۲۰۲۲ انجام شد. بیماران بزرگسال با AD متوسط ​​تا شدید و پاسخ ناکافی به داروهای موضعی در ۶۹ سایت در ۵ کشور (ایالات متحده ۲۶، ژاپن ۱۷، کانادا ۹، لهستان ۹، و جمهوری چک ۸) ثبت نام کردند. داده ها بین ۲۵ آوریل ۲۰۲۳ و ۱۶ اکتبر ۲۰۲۳ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

مداخلات: بیماران برای دریافت سنداکیماب زیر جلدی، به صورت تصادفی (۱:۱:۱:۱) در گروه های mg360، هر ۲ هفته یکبار،mg 720، هر ۲ هفته؛ mg720، یک بار در هفته؛ یا دارونما قرار گرفتند.

نتیجه اصلی و اقدامات: میانگین درصد تغییر در نمرات ناحیه اگزما و شاخص شدت از ابتدا تا هفته ۱۶. آزمایش سلسله مراتبی با تعدیل چندگانه برای mg720، یک بار در هفته در مقابل دارونما، سپس mg720، هر ۲ هفته در برابر دارونما، و سپس mg360، هر ۲ هفته در مقابل دارونما انجام شد.

نتایج: به طور کلی، ۲۲۱ بیمار تصادفی شدند و ۲۲۰ نفر داروی مورد مطالعه را دریافت کردند (۹۵ زن، ۴۳%؛ میانگین سنی، ۳۷.۷؛ ۱۳.۹ سال؛ mg720، یک بار در هفته ۵۴، ۲۴%؛ mg720، هر ۲ هفته ۵۵، ۲۵%؛ mg360 هر ۲ هفته ۵۵، ۲۵%؛ دارونما ۵۶، ۲۶%). نقطه پایانی اثربخشی اولیه برای سنداکیماب، mg720، یک بار در هفته در مقابل دارونما (۸۴.۴- در مقابل-۶۲.۷) مشاهده شد، اما اهمیت آماری برای mg720، هر ۲ هفته (۷۶- در مقابل ۶۲.۷-) از دست رفت. اثر درمان برای mg360، هر ۲ هفته (۱۶.۳-؛ اسمی در مقابل دارونما) قابل مقایسه با mg720، یک بار در هفته بود (۲۱.۸-). با این حال، اهمیتی ادعا نشد زیرا توالی تست سلسله مراتبی قطع شد. از بیماران با عوارض جانبی اورژانسی که منجر به قطع دارو شد، ۴ نفر (۷.۴%) mg720 را یک بار در هفته؛ ۲ (۳.۶%) mg720، هر ۲ هفته؛ ۱ (۱.۸%) mg360، هر ۲ هفته؛ و ۲ (۳.۶%) دارونما، دریافت کردند.

نتیجه‌گیری و ارتباط: نتایج این کارآزمایی بالینی تصادفی‌سازی شده نشان داد که سنداکیماب در بیماران مبتلا به AD متوسط ​​تا شدید، مؤثر، عموماً بی‌خطر و قابل تحمل است. نقطه پایانی اولیه با کاهش قابل توجهی در نمرات ناحیه اگزما و شاخص شدت با mg720، یک بار در هفته در هفته ۱۶ مواجه شد. سنداکیماب، بهبود پیشرونده AD را در تمام دوزها در طول ۱۶ هفته درمان نشان داد.

Andrew Blauvelt, MD, MBA; Emma Guttman-Yassky, MD, PhD; Charles Lynde, MD

JAMA Dermatol.  July 17, 2024. doi:10.1001/jamadermatol.2024.2131