دستورالعمل‌های فعالیت بدنی و خطر مرگ و میر ناشی از سرطان دستگاه گوارش

مترجم: دکتر الهام خاقانی – پزشک عمومی

آیا پایبندی مداوم به سطح فعالیت بدنی توصیه شده (≥۷.۵ معادل متابولیک کار [MET]-ساعت در هفته) در طول زمان با خطر سرطان دستگاه گوارش تحتانی (DSC) مرتبط است؟

در این مطالعه کوهورت ۲۳۱۰۶۷ نفر، تا ۳۲ سال پیگیری شدند، تجزیه و تحلیل‌های رایج دوز-پاسخ نشان داد که تقریباً ۵۰ MET-ساعت در هفته با کاهش بهینه خطر DSC مرتبط است.

پس از ایجاد ثبات بلندمدت، رسیدن مداوم به دستورالعمل در سطوح متوسط ​​(میانگین، ۱۷ MET-ساعت در هفته) با کاهش قابل توجه خطر DSC همراه بود، در حالی که انجام سطوح بسیار بالاتر (یعنی تقریباً ۳۹ MET-ساعت در هفته به طور مداوم) با مزیت بیشتری همراه نبود.

معنی: یافته‌های این مطالعه نشان می‌دهد که حفظ سطح متوسطی از فعالیت بدنی تقریباً ۱۷ ساعت MET در هفته (یعنی ۵ ساعت پیاده‌روی سریع یا ۲ ساعت دویدن در هفته) طی ۳ دهه برای دستیابی به مزیت بهینه در کاهش خطر DSC کافی بوده است.

اهمیت: شواهد رو به رشد نشان می‌دهد که فعالیت بدنی از سرطان‌های دستگاه گوارش (DSC) محافظت می‌کند. با این حال، تا حد زیادی ناشناخته است که آیا دستیابی مداوم به دستورالعمل‌های فعالیت بدنی (≥۷.۵ معادل متابولیک وظیفه [MET]-ساعت در هفته) با خطر کمتر DSC مرتبط است یا اینکه سطح بسیار بالاتری مورد نیاز است.

هدف: بررسی ارتباط بین فعالیت بدنی و خطر DSC و مرگ و میر با تمرکز بر میزان بهینه و ثبات طولانی مدت در انجام سطح توصیه شده در یک دوره زمانی طولانی.

طراحی، محیط و شرکت‌کنندگان: این مطالعه کوهورت مبتنی بر جمعیت شامل داده‌هایی از ۳ گروه بزرگ آینده‌نگر ایالات متحده است: مطالعه پیگیری متخصصان سلامت، ۱۹۸۸-۲۰۲۰؛ مطالعه سلامت پرستاران، ۱۹۸۸-۲۰۲۱؛ و مطالعه سلامت پرستاران II، ۱۹۹۱-۲۰۲۱. تجزیه و تحلیل داده‌ها بین اکتبر ۲۰۲۴ و مه ۲۰۲۵ انجام شد. شرکت‌کنندگان در ابتدا مردان و زنانی بودند که به سرطان و بیماری‌های قلبی عروقی مبتلا نبودند.

مواجهه: سطح کل فعالیت بدنی در اوقات فراغت با پرسشنامه‌های اعتبارسنجی شده دوسالانه ارزیابی و بر حسب ساعت MET در هفته بیان شد. ثبات به عنوان درصد سال‌های پیگیری که به سطح توصیه شده (≥۷.۵ ساعت MET در هفته) رسیده بودند، محاسبه شد.

پیامدها و اقدامات اصلی: سرطان‌های دستگاه گوارش (DSC) شامل سرطان‌های دستگاه گوارش (دهان، گلو، مری، معده، روده کوچک، روده بزرگ و راست روده) و اندام‌های کمکی گوارشی (لوزالمعده، کیسه صفرا و کبد) بودند.

نتایج: در طول ۳۲ سال پیگیری ۲۳۱۰۶۷ مرد و زن (میانگین سنی، ۴۳، ۳۶-۵۵ سال)، در مجموع ۶۵۳۸ مورد DSC و ۳۷۹۱ مورد مرگ ناشی از DSC ثبت شد. سطوح بالاتر فعالیت بدنی با خطر کمتر DSC (≥۴۵ در مقابل <3 MET-ساعت در هفته؛ HR، ۰.۸۳؛ ۹۰.۷۴-۰.۹۳) و مرگ و میر (HR، ۰.۷۲؛ ۰.۶۲-۰.۸۳) همراه بود. ارتباط معکوس برای سرطان‌های دستگاه گوارش و اندام‌های کمکی مشهود بود: HR مقایسه‌ای بیشتر یا مساوی ۴۵ در مقابل ۳ MET-ساعت در هفته برای خطر سرطان دستگاه گوارش ۰.۸۵ (۰.۷۵-۰.۹۷) و برای خطر سرطان اندام‌های کمکی گوارش ۰.۷۳ (۰.۵۸-۰.۹۲) بود. تجزیه و تحلیل رایج دوز-پاسخ نشان داد که کمترین خطر DSC در تقریباً ۵۰ MET-ساعت در هفته حاصل می‌شود. با این حال، هنگامی که ثبات طولانی‌مدت در نظر گرفته شد، در مقایسه با افرادی که حداقل فعالیت را داشتند، رسیدن مداوم به دستورالعمل در سطوح متوسط ​​(میانگین، ۱۶.۹، ۱۳.۶-۲۰.۵ MET-ساعت/هفته) طی ۳ دهه با کاهش قابل توجه خطر DSC همراه بود (HR، ۰.۸۳؛ ۰.۷۵-۰.۹۰)، در حالی که انجام مقادیر بسیار بالاتر (میانگین، ۳۸.۵، ۲۸.۵-۵۳.۸ MET-ساعت/هفته) با مزیت بیشتر همراه نبود (HR، ۰.۸۷؛ ۰.۸۱-۰.۹۳).

نتیجه‌گیری و ارتباط: در این مطالعه، تجزیه و تحلیل رایج دوز-پاسخ نشان داد که تقریباً ۵۰ MET-ساعت/هفته با کاهش بهینه خطر DSC همراه است. پس از در نظر گرفتن ثبات طولانی‌مدت، حفظ سطح متوسط ​​تقریباً ۱۷ MET-ساعت/هفته طی ۳ دهه با دستیابی به مزیت بهینه در کاهش خطر DSC همراه بود.

Yiwen Zhang, PhD; Dong Hoon Lee, ScD; Leandro F. M. Rezende, ScD

JAMA Oncol. October 30, 2025. doi: 10.1001/jamaoncol.2025.4185