مترجم: پروین امامی – پرستار
گلیکوزیدهای قلبی به مدت دو قرن در درمان نارسایی قلبی استفاده می شده اند. البته شواهد مفید در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی و کاهش EF محدود هستند. دیگوگسین در یک کارآزمایی بالینی کنترل شده-دارونما و تصادفی شده به نام DIG (اثرات دیگوگسین بر روی مرگ و میر و بیماری زایی در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی) بود.
در این کارآزمایی بیماران مبتلا به نارسایی قلبی و کاهش EF ثبت نام کرده بودند و با توجه به مرگ به هر علت (پیامد اولیه) بهتر از دارونما نبود، اما با بروز پایین تر بستری شدن به خاطر بدتر شدن نارسایی قلبی (پیامد ثانویه) همراه بود. بیماران با کاهش قابل توجه EFا(< ۲۵٪) یا علائم پیشرفته نارسایی قلبی (رده فانکشنال III یا IV انجمن قلب نیویورک (NYHA) ممکن است از داروی دیگوکسین نفع ببرند. در کارآزمایی DIG، غلظت های پایین دیگوکسین سرم (۰.۵ تا ۰.۹ نانوگرم در هر میلی لیتر) با پیامدهای بالینی بهتر نسبت به دارونما همراه بودند، در حالی که غلظت های بالاتر از ۱.۰ نانوگرم در هر میلی لیتر با پیامدهای بدتر همراه بودند. به دلیل این که کارآزمایی DIG چند دهه پیش انجام شده بود، درمان زمینه برای نارسایی قلبی به مهارکننده های آنزیم تبدیل کننده آنژیوتانسین و مدرها محدود بود، در حالی که درمان های موجود و اخیر شامل استفاده از بتابلوکرها، آنتاگونیست های گیرنده مینرالوکورتیکوئید، مهارکننده های نپریلیزین گیرنده آنژیوتانسین ، مهارکننده های cotransporter 2 سدیم- گلوکز، و درمان های جایگزین کردن وسایل داخل قلبی مانند استفاده از دفیبریلاتور- کاردیوورتر قابل کاشت و درمان رسینکرونایزسازی قلبی می باشند. دیجیتوکسین یک گلیکوزید قلبی مربوطه دیگر از نظر بالینی است. اگرچه فارماکودینامیک دیگوکسین و دیجیتوکسین مشابه هستند، اما سطوح جذب روده ای و پیوند پروتئین سرم با دیجیتوکسین لیپوفیلیک نسبت به دیگوکسین بالاتر است. زمانی که عملکرد کبدی به طور قابل توجهی مختل باشد، دیجیتوکسین برخلاف دیگوکسین به طور موثر توسط ترشح روده ای- کبدی دفع می شود. غلظت های دیجیتوکسین در خون می تواند بدون تعدیل دُز، حتی در بین بیماران با اختلال عملکرد پیشرونده کلیوی پایدار و ثابت باشد. البته فقدان کارآزمایی های بالینی تصادفی شده و دوسر کور که از دیجیتوکسین استفاده کنند، نیاز برای بررسی های بیشتر را مشخص کرده است. کارآزمایی DIGIT-HF (دیجیتوکسین برای بهبود پیامدها در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی مزمن پیشرفته) برای ارزیابی کارایی و ایمنی دیجیتوکسین در غلظت های پایین در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی مزمن و کاهش EF که با داروهای رایج و درمان های وسایل داخل قلبی مداوا شده بودند، انجام شد.
تاریخچه: اثربخشی درمانی دیجیتوکسین گلیکوزید قلبی در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی و کاهش EF نامشخص است.
روش ها: ما در این کارآزمایی بین المللی ، دو سر کور، و دارونما- کنترل شده بیماران مبتلا به نارسایی قلبی مزمن که EF بطن چپ آنها ۴۰٪ یا کمتر بود و منطبق با رده فانکشنال III یا IV انجمن قلب نیویورک (NYHA) بودند یا EF بطن چپ ۳۰٪ یا کمتر و یک رده فانکشنال III یا IV NYHA داشتند را در یک نسبت ۱:۱ به گروه دریافت کننده دیجیتوکسین (در دُز آغازین ۰.۰۷ میلی گرم یکبار در روز) یا گروه دارونما به اضافه درمان طبی هدایت شده اختصاص دادیم. پیامد اولیه عبارت بود از ترکیبی از مرگ به هر علت یا بستری شدن در بیمارستان به خاطر بدتر شدن نارسایی قلبی، هر کدام که اول رخ داد.
نتایج: از بین ۱۲۴۰ بیماری که به طور تصادفی تقسیم بندی شدند، ۱۲۱۲ بیمار معیارهای شمول در جمعیت تعدیل شده به قصد درمان را داشتند. ۶۱۳ بیمار در گروه دیجیتوکسین و ۵۹۹ بیمار در گروه دارونما قرار داده شدند. بیش از میانگین ۳۶ ماه پیگیری، یک واقعه پیامد اولیه در ۲۴۲ بیمار (۳۹.۵٪) در گروه دیجیتوکسین و ۲۶۴ نفر (۴۴.۱٪) در گروه دارونما رخ داد (نسبت خطر برای مرگ و اولین بستری در بیمارستان برای بدترشدن نارسایی قلبی، ۰.۸۲؛ ۰.۶۹ تا ۰.۹۸). مرگ به هر علت در ۱۶۷ بیمار (۲۷.۲٪) در گروه دیجیتوکسین و ۱۷۷ (۲۹.۵٪) نفر در گروه دارونما رخ داد (نسبت خطر، خ.۸۶؛ ۰.۶۹ تا ۱.۰۷). اولین مورد بستری در بیمارستان به خاطر بدتر شدن نارسایی قلبی در ۱۷۲ بیمار (۲۸.۱٪) در گروه دیجی توکسین و ۱۸۲ (۳۰.۴٪) نفر در گروه دارونما انجام شد (نسبت خطر، ۰.۸۵؛ ۰.۶۹ تا ۱.۰۵). حداقل یک واقعه مضر شدید در ۲۹ بیمار (۴.۷٪) در گروه دیجی توکسین و ۱۷ نفر (۲.۸٪) در گروه دارونما رخ داد.
نتیجه گیری: درمان با دیجی توکسین در مقایسه با دارونما در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی و کاهش EF که درمان طبی هدایت شده دریافت کرده اند، به خطر پایین تر مرگ به هر علت یا بستری شدن در بیمارستان به دلیل بدتر شدن نارسایی قلبی منجر شد.
Udo Bavendiek, M.D., Anika Großhennig, M.S., Johannes Schwab, M.D., Dominik Berliner, M.D
N Engl J Med 2025;393:1155-1165. August 29, 2025. VOL. 393 NO. 12
