استفاده از GLP-1RA و خطر ابتلا به سرطان تیروئید

مترجم: شیدا برخورداری – ارشد مهندسی پزشکی

چه ارتباطی بین شروع مصرف آگونیست‌های گیرنده پپتید-۱ شبه گلوکاگون (GLP-1RA) و بروز سرطان تیروئید وجود دارد؟

این موضوع آنالیزی ثانویه از یک آزمون هدفمند ایده‌آل بود که شامل ۳۵۱۹۱۳ بزرگسال مبتلا به دیابت نوع ۲ در معرض خطر متوسط ​​​​بیماری قلبی-عروقی و بدون سرطان تیروئید قبلی انجام شد که افزایش خطر تشخیص سرطان تیروئید در افرادی که شروع به مصرف GLP-1RA در مقایسه با سایر داروهای دیابت می‌کنند را نشان داد و البته این موضوع صرفاً در سال اول پس از شروع مصرف GLP-1RA آشکار بود.

یافته‌ها: این یافته‌ها نشان می‌دهد که شروع  مصرف GLP-1RA صرفاً در کوتاه مدت با تشخیص جدید سرطان تیروئید همراه بوده است، که این موضوع احتمالاً به‌دلیل افزایش هوشیاری و تشخیص موردی به‌جای پاتوژنز جدید بوده است.

اهمیت: افزایش استفاده از آگونیست‌های گیرنده پپتید-۱ شبه گلوکاگون (GLP-1RA) مستلزم درک بهتر ارتباط آن‌ها با سرطان تیروئید است.

هدف: جهت تخمین خطر ابتلا به سرطان تیروئید در میان بزرگسالان مبتلا به دیابت نوع ۲ که به‌وسبله GLP-1RA نسبت به سایر داروهای رایج کاهش‌دهنده گلوکز درمان می‌شوند.

طراحی، تنظیم و شرکت کنندگان: این پروژه یک تحلیل ثانویه از پیش تعیین‌شده از یک شبیه‌سازی آزمایشی هدف در رابطه با مطالعه اثربخشی مقایسه‌ای با استفاده از داده‌های شرکت‌کنندگان در طرح‌های هزینه‌ای برای خدمات تجاری، مراقبت‌های پزشکی و خدمات پزشکی در سراسر ایالات‌متحده بود. شرکت کنندگان واجد شرایط بزرگسالان مبتلا به دیابت نوع ۲ در معرض خطر متوسط ​​ابتلا به بیماری‌های قلبی-عروقی و بدون سابقه سرطان تیروئید بودند که به تازگی نسخه‌های GLP-1RA، مهارکننده کوترانسپورتر ۲ سدیم-گلوکز (SGLT2i)، مهارکننده دی پپتیدیل پپتیداز-۴ (DPP4i) یا سولفونیل اوره را از ۱ ژانویه ۲۰۱۴ تا ۳۱ دسامبر ۲۰۲۱ دریافت کرده‌ بودند. داده‌ها از ۱ فوریه تا ۳۱ اکتبر ۲۰۲۴ تجزیه‌وتحلیل شدند.

نتایج و اقدامات اصلی: نسبت خطر (HRs) به‌طور کلی و تکه‌ای (کمتر از ۱، ۱ تا ۲، و بیشتر یا برابر با ۲ سال از زمان شروع درمان) برای سرطان تیروئید با استفاده از GLP-1RA در مقابل ۳ گروه دارویی دیگر با استفاده از مدل‌های خطر متناسب Cox وزن‌دار با امتیاز معکوس برآورد شد. در این پژوهش، آنالیزهای اصلاح شده قصد درمان (mITT) (اولیه) و تحت درمان (حساسیت) انجام شد.

نتایج: از بین ۳۵۱۹۱۳ بیمار (میانگین سن، ۶۵.۳ سال؛ ۴۹.۳٪ زن و ۵۰.۷٪ مرد)، ۴۱۱۱۲ بیمار درمان را با GLP-1RA؛  ۷۶۰۹۳ بیمار درمان را با DPP4i؛ ۴۳۴۹۹ بیمار درمان را با SGLT2i و ۱۹۱۲۰۹بیمار درمان را با سولفونیل اوره شروع کردند. در بین بیماران مبتلا به سرطان تیروئید، ۶۹ بیمار (۰.۱۷٪) در گروه GLP-1RA؛ ۱۷۲ بیمار (۰.۲۳%) در گروه DPP4i؛ ۷۲ بیمار (۰.۱۷%) در گروه SGLT2i و ۳۸۱ بیمار (۰.۲۰%) در گروه سولفونیل اوره قرار گرفتند. در تجزیه‌وتحلیل mITT، شروع مصرف GLP-1RA به‌طور قابل‌توجهی با افزایش خطر کلی سرطان تیروئید در مقایسه با ۳ داروی مربوط به مدیریت دیابت دیگر مرتبط نبود (۱.۲۴؛ ۰.۸۸-۱.۷۶). با این حال، خطر ابتلا به سرطان تیروئید در سال اول پس از شروع مصرف GLP-1RA به‌طور قابل‌توجهی بیشتر بود (۱.۸۵؛ ۱.۱۱-۳.۰۸) و در تجزیه‌وتحلیل کلی تحت درمان که بیماران را در صورت قطع درمان یا اضافه کردن داروی دیگری سانسور می‌کرد، تقویت شد (۲.۰۷؛ ۱.۱۰-۳.۹۵).

نتیجه‌گیری و ارتباط: این تجزیه‌و‌تحلیل ثانویه از شبیه‌سازی کارآزمایی هدف یک مطالعه اثربخشی مقایسه‌ای نشان داد که علی‌رغم خطر مطلق کم سرطان تیروئید در بین بیمارانی که درمان با GLP-1RA را دریافت می‌کنند، خطر تشخیص جدید سرطان تیروئید در سال اول شروع درمان با GLP-1RA در مقایسه با ۳ داروی مربوط به مدیریت دیابت دیگر افزایش پیدا کرده است. این یافته ممکن است به‌دلیل افزایش تشخیص زودهنگام باشد؛ بنابراین، تحقیقات بیشتری جهت درک علل زمینه‌ای این ارتباط ضروری است.

Juan P. Brito, MD; Jeph Herrin, PhD; Kavya Sindhu Swarna, MPH

JAMA Otolaryngol Head Neck Surg.  January 23, 2025. doi:10.1001/jamaoto.2024.4852