مهارکننده های چک پوینت ایمنی در زمینه سرطانزایی و پیشگیری از سرطان کراتینوسیت

1404-01-26
ارسال توسط Arseye Pezeshky

مترجم: آناهیتا خاقانی – مهندس بهداشت

چگونه مهارکننده های چک پوینت ایمنی (ICIs) با تغییرات در زمینه سرطانزایی و بروز سرطان کراتینوسیت مرتبط هستند؟

در این مطالعه کوهورت روی ۲۳ بزرگسال که درمان ICI را برای هر سرطانی شروع کرده بودند، میانگین تعداد کراتوزهای اکتینیک روی ساعد به طور قابل توجهی از ۴۷ در ابتدا به ۱۴ در ۱۲ ماه پس از شروع درمان کاهش یافت.

بیماران جوانتر و آنهایی که سابقه آفتاب سوختگی تاول دار داشتند، احتمال بیشتری داشت که تعداد کراتوز اکتینیک خود را تا ۶۵% یا بیشتر کاهش دهند.

معنی این نتایج نشان می‌دهد که ICIs ممکن است در زمینه سرطانزایی به‌عنوان یک استراتژی پیشگیری‌کننده ایمنی در جمعیت‌های پرخطر مفید باشد.

کارسینوم کراتینوسیت (KCs) شایع ترین سرطانی است که هر ساله در انسان تشخیص داده می شود و شامل کارسینوم سلول بازال (BCC) و کارسینوم سلول سنگفرشی پوست (cSCC) می شود. کراتوزهای اکتینیک (AKs) نواحی کانونی پوسته پوسته گسسته دیسپلازی هستند و هم یک عامل خطر و هم پیش ساز cSCC هستند. خطر تخمینی ایجاد cSCC از یک AK از قبل موجود تقریباً ۰.۰۱٪ تا ۰.۰۲۵٪ در هر سال ضایعه است. با این حال، زمانی که یک بیمار بیش از ۲۰ AK داشته باشد، این خطر به ۱۶% تا ۲۰% افزایش می‌یابد که منعکس کننده زمینه سرطانزایی است. زمینه سرطانزایی به عنوان ناحیه ای از پوست که به طور مزمن در معرض اشعه ماوراء بنفش قرار می گیرد، تعریف می شود که منجر به جهش های تحت بالینی در اکثر cSCC ها می شود که منجر به AK و چندین KC در طول زمان می شود. درمان‌های کنونی برای تک تک KCها در کاهش بار قابل توجه آن‌ها نامناسب هستند، زیرا از شروع KCهای جدید در ناحیه زمینه سرطانزایی جلوگیری نمی‌کنند. بنابراین، برای مدیریت بار بیماری، به جای درمان مبتنی بر ضایعه، به درمان میدانی نیاز است.

مهارکننده های چک پوینت ایمنی (ICI)، یک ایمونوتراپی تایید شده برای درمان طیف وسیعی از سرطان‌های پیشرفته، از جمله KCs را تشکیل می‌دهند. نتایج بقا با ایمونوتراپی به طور چشمگیری بهبود یافته است و نرخ پاسخ عینی بین ۴۴% تا ۶۰% با ceiplimab و ۳۴% با pembrolizumab برای بیماران مبتلا به cSCC پیشرفته رخ می دهد. با این حال، پتانسیل ICIs به عنوان درمان میدانی سیستمیک برای جلوگیری از KCهای جدید در بیماران در معرض خطر ناشناخته است. ICIها روی تومورهایی با بار جهش تومور زیاد مؤثر هستند. KCها، همراه با پوست طبیعی با نوردهی بالینی، بالاترین بار جهش تومور را در بین همه سرطان ها دارند.

هدف ما بررسی اثر درمان ICI بر زمینه سرطانزایی و ایجاد KCهای جدید طی یک پیگیری ۱ ساله بود. ما فرض کردیم که درمان ICI منجر به کاهش بروز در AK و KC می شود. ما تکامل بالینی AK و توسعه KCهای جدید، از جمله cSCC و BCC را که نیاز به برداشتن در گروهی از بیمارانی که درمان ICI را برای هر سرطانی شروع می‌کنند، مورد ارزیابی قرار دادیم.

اهمیت درمان برای کارسینوم کراتینوسیت (KCs) منفرد از شروع KCهای جدید در زمینه آسیب خورشید جلوگیری نمی کند و بنابراین بار KC، بدون تغییر باقی می ماند.

هدف بررسی ارتباط مهارکننده‌های چک پوینت ایمنی (ICIs) با تغییرات در زمینه سرطان‌زایی که با تعداد کراتوزهای اکتینیک (AKs) و KCs در ابتدا در مقایسه با ۱۲ ماه پس از شروع درمان ICI ارزیابی می‌شود.

این مطالعه کوهورت آینده نگر در کلینیک انکولوژی سرپایی یک بیمارستان دولتی رده سوم در بریزبن، استرالیا، از ۱ آوریل ۲۰۲۲ تا ۳۰ نوامبر ۲۰۲۳ انجام شد. بزرگسالان دارای ایمنی متوالی که درمان را با یک مهارکننده برای مرگ سلولی برنامه ریزی شده ۱ (PD-1) یا لیگاند مرگ سلولی برنامه ریزی شده ۱ (PDL-1) برای هر سرطان فعال، با طول مدت درمان برنامه ریزی شده حداقل ۶ ماه شروع می کردند و دارای AKs بالینی در ساعد خود بودند، واجد شرایط بودند. افرادی که دارای سرکوب سیستم ایمنی، شیمی درمانی یا رادیوتراپی همزمان، یا استفاده موضعی اخیر از فلورواوراسیل بودند، از مطالعه خارج شدند.

مواجهه درمان ICI داخل وریدی، یا مهارکننده‌های PD-1 یا PDL-1 با یا بدون مهارکننده پروتئین ۴ مرتبط با لنفوسیت T سیتوتوکسیک، با مدت زمان درمان که توسط انکولوژیست معالج تعیین می‌شود.

پیامدها و اقدامات اصلی AKهای بالینی قبل و ۳، ۶ و ۱۲ ماه پس از شروع درمان ICI شمارش و عکسبرداری شدند. تعداد KCها بر اساس گزارش های هیستوپاتولوژی تمام ضایعات پوستی برداشته شده ۱۲ ماه قبل و بعد از شروع درمان ICI ارزیابی شد. سابقه پزشکی شرکت کنندگان، پاسخ تومور سرطان اولیه با استفاده از معیارهای ارزیابی پاسخ در تومورهای سالید، و عوارض جانبی ثبت شد.

نتایج در مجموع ۲۳ شرکت کننده، که ۱۷ (۷۳.۹٪) مرد بودند، با میانگین سنی (SD) 69.7 (9.6) سال انتخاب شدند. هیچ شرکتکنندهای انصراف نداد. با این حال، ۴ نفر در طول مطالعه به دلیل پیشرفت بیماری فوت کردند. میانگین (SD) تعداد AK به طور قابل توجهی از ۴۷.۲ (۳۳.۸) در ابتدا به ۱۴.۳ (۱۲.۰) در ۱۲ ماه کاهش یافت. بیماران جوانتر (۸ از ۱۲؛ ۶۶.۷٪ در مقابل ۴ از ۱۲؛ ۳۳.۳٪) و آنهایی که سابقه آفتاب سوختگی تاول زده (۱۲ از ۱۲؛ ۱۰۰٪ در مقابل صفر) داشتند، احتمال بیشتری داشت که تعداد AK خود را تا ۶۵٪ یا بیشتر کاهش دهند. تعداد کل KC از ۴۲ در ۱۲ ماه قبل از شروع درمان ICI به ۱۷ در ۱۲ ماه پس از آن کاهش یافت. تعداد کارسینوم سلول سنگفرشی پوستی در همین مدت از ۱۶ به ۵ مورد کاهش یافت.

نتیجه‌گیری و ارتباط این مطالعه همگروهی آزمایشی نشان داد که ICI‌های مورد استفاده برای هر سرطان با کاهش قابل‌توجهی AKs مرتبط هستند، که پتانسیل را به عنوان یک استراتژی پیشگیری‌کننده ایمنی برای افراد در معرض خطر نشان می‌دهد. با توجه به اثرات شناخته شده سایر عوامل شیمیایی بر روی KCها، تحقیقات بیشتر در مورد ICIs که سرطان را مدیریت می کنند، به ویژه با توجه به سمیت و هزینه مورد نیاز است.

شکل. کاهش تعداد کراتوزهای اکتینیک پس از ۱۲ ماه درمان با مهارکننده های چک پوینت ایمنی