لِووفلوکساسین برای پیشگیری از سل مقاوم به چند دارو

1403-11-21
ارسال توسط Arseye Pezeshky

مترجم: شیدا برخورداری – ارشد مهندسی پزشکی

سل مقاوم به ریفامپیسین یا مقاوم به چند دارو (MDR) سالانه ۴۰۰۰۰۰ نفر را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می‌دهد. نتایج درمان برای افراد مبتلا به سل مقاوم به ریفامپیسین یا MDR بدتر از افراد مبتلا به انواع سل حساس به دارو است، به‌طوری که تنها ۶۳٪ از افراد با موفقیت درمان شده‌اند و نسبت بالایی تحت تاثیر هزینه‌های اقتصادی و بیماری‌های مداوم قرار دارند.

تخمین زده می‌شود که ۱۹ میلیون نفر مبتلا به عفونت MDR مایکوباکتریوم توبرکلوزیس هستند، وضعیتی از پاسخ ایمنی پایدار به مایکوباکتریوم توبرکلوزیس که خطر بیشتری برای بیماری سل ایجاد می‌کند.

پیشگیری از سل مقاوم به ریفامپیسین و MDR یک اولویت عمده بالینی و بهداشت عمومی است. فلوروکینولون‌ها جزء درمان استاندارد برای سل مقاوم به ریفامپیسین یا MDR هستند و نویدبخش درمان عفونت مایکوباکتریوم توبرکلوزیس در میان افراد مبتلا به سل مقاوم به دارو هستند. مطالعات مشاهده‌ای نشان می‌دهد که استفاده از لووفلوکساسین ممکن است بروز سل را در افراد مبتلا به سل مقاوم به ریفامپیسین یا MDR کاهش دهد. با این حال، اثربخشی و مشخصات عوارض‌جانبی لووفلوکساسین برای درمان پیشگیرانه سل مقاوم به ریفامپیسین یا MDR در بزرگسالان و کودکان ثابت نشده است. کارآزمایی VQUIN MDR با هدف تعیین اثربخشی یک رژیم ۶ ماهه لووفلوکساسین برای پیشگیری از سل فعال در میان افراد مبتلا به سل تایید شده مقاوم به ریفامپیسین یا MDR توبرکلوزیس انجام شد.

پیشینه: پیشگیری از سل مقاوم به دارو یک اولویت بهداشت جهانی است. با این حال، کارآزمایی‌هایی برای ارزیابی اثربخشی درمان عفونت مایکوباکتریوم توبرکلوزیس در میان افراد مبتلا به سل مقاوم به دارو وجود ندارد.

مواد و روش‌ها: ما یک کارآزمایی دوسوکور، تصادفی و کنترل شده را انجام دادیم که ۶ ماه لووفلوکساسین روزانه (دوزهای مبتنی بر وزن) را با دارونما برای درمان عفونت مایکوباکتریوم توبرکلوزیس مقایسه کردیم. جامعه آماری این پژوهش شامل افراد مراجعه‌کننده مبتلا به سل مقاوم به ریفامپیسین یا مقاوم به چند دارو (MDR) در ویتنام بود. افراد مراجعه کننده در هر سنی با تست پوستی توبرکولین مثبت یا اختلال ایمنی، واجد شرایط بودند. هدف اصلی مطالعه تأیید باکتریولوژیکی سل در مدت ۳۰ ماه بود. هدف ثانویه نیز شامل عوارض‌جانبی درجه ۳ یا ۴، مرگ به هر دلیلی و مقاومت دارویی اکتسابی بود.

نتایج: از بین ۳۹۴۸ نفری که برای واجد شرایط بودن غربالگری شدند، ۶۱ نفر (۱.۵٪) سل توبرکلوزیس داشتند (به‌عنوان بیماری سل فعال که قبل از تصادفی‌سازی تشخیص داده شده است، تعریف می‌شود) و ۲۰۴۱ مورد تحت تصادفی‌سازی قرار گرفتند. از بین این ۲۰۴۱ شرکت کننده، ۱۹۹۵ (۹۷.۷٪) ۳۰ ماه پیگیری را تکمیل کردند، یک رویداد نقطه پایانی اولیه داشتند یا فوت کردند. سل تایید شده در ۶ شرکت کننده (۰.۶٪) در گروه لووفلوکساسین و ۱۱ شرکت کننده (۱.۱٪) در گروه دارونما (نسبت میزان بروز، ۰.۵۵؛ ۰.۱۹ تا ۱.۶۲) رخ داد؛ این تفاوت معنی‌دار نبود. تفاوت کمی در عوارض‌جانبی درجه ۳ یا ۴ بین دو گروه وجود داشت (اختلاف خطر، ۱.۰ واحد درصد؛ -۰.۳ تا ۲.۴). عوارض‌جانبی از هر درجه در ۳۰۶ شرکت کننده (۳۱.۹٪) که لووفلوکساسین مصرف می‌کردند و ۱۲۵ شرکت کننده (۱۳.۰٪) که دارونما مصرف می‌کردند (اختلاف خطر، ۱۸.۹ واحد درصد؛ ۱۴.۲ تا ۲۳.۶) گزارش شد. هیچ مقاومت اکتسابی به فلوروکینولون مشاهده نشد.