پنومونی بینابینی لنفوئیدی

Furkan Ufuk, M.D

مردی ۳۷ ساله که قبلاً سالم بود، با سابقه ۱۰ ماهه سرفه خشک، خستگی و خشکی دهان به کلینیک ریه مراجعه کرد. او در تمام طول عمرش سیگار نمی‌کشید. در معاینه فیزیکی، صدای کراکل در هر دو پایه ریه شنیده می‌شد. مخاط دهان و ملتحمه خشک بودند و پوسیدگی دندان وجود داشت. رادیوگرافی قفسه سینه، کدورت‌های شبکه‌ای در پایه ریه و لوسنسی‌های کیستیک در هر دو ریه را نشان داد (پانل A، ستاره). تست آزمایشگاهی برای عفونت ویروس نقص ایمنی انسانی منفی بود. از طرفی دیگر، نتایج برای سطح طبیعی ایمونوگلوبولین و پروفایل آنتی‌بادی‌های سازگار با سندرم شوگرن قابل توجه بود که با بیوپسی جزئی غدد بزاقی تأیید شد. سی تی قفسه سینه، کیست‌های پری‌برونکوواسکولار با دیواره نازک و با حدود مشخص، عمدتاً در نواحی تحتانی ریه‌ و همچنین کدورت‌های خفیف شیشه‌ای مات و شبکه‌بندی زیر پلور را نشان داد (پانل B). بیوپسی جراحی ریه، ارتشاح متراکم لنفوسیتی بینابینی با ضخیم شدن قابل توجه دیواره آلوئولی را نشان داد. آنالیز ایمونوهیستوشیمی برای سلول‌های لانگرهانس مثبت CD1a منفی بود. تشخیص پنومونی بینابینی لنفوئیدی با سندرم شوگرن داده شد. درمان با پردنیزون آغاز شد. سه ماه بعد، مایکوفنولات موفتیل شروع شد و دوز پردنیزون به آرامی کاهش یافت و پس از ۶ ماه قطع شد. در پیگیری ۱ ساله، علائم و یافته‌های رادیوگرافی بیمار پایدار بود.

N Engl J Med 2025;392:806. February 15, 2025. VOL. 392 NO. 8