Jianmin Liu, M.D., Wei Ni, M.D., Qiao Zuo, M.D., Heng Yang, M.D., Ya Peng, M.D
هماتوم ساب دورال مزمن یک اختلال عصبی شایع است که عمدتاً در افراد مسن رخ می‌دهد. پیش‌بینی می‌شود که بروز آن به دلیل پیری جمعیت و افزایش استفاده از عوامل ضد ترومبوتیک افزایش پیدا کند.
تخلیه جراحی از طریق ایجاد سوراخ در جمجمه و درنازژ یا کرانیوتومی باز و مراقبت‌های پزشکی حمایتی درمان‌های استاندارد برای هماتوم مزمن ساب دورال علامت‌دار هستند. با این حال، بروز عود یا پیشرفت هماتوم همچنان بالا است. یکی از توضیحات، شکنندگی عروق جدید در زیر غشای ساب دورال است که هماتوم را در بر می‌گیرد و توسط عروق شریان مننژال میانی تامین می‌شود.
آمبولیزاسیون اندوواسکولار شریان مننژال میانی به‌عنوان یک روش درمانی امیدوارکننده برای کاهش رشد هماتوم و عود هماتوم ساب دورال مزمن ظاهر شده است. یک متاآنالیز یک اثر بالقوه بزرگ آمبولیزاسیون شریان مننژال میانی را نشان می‌دهد، اما شواهد محدودی از کارآزمایی‌های چند مرکزی، تصادفی و کنترل‌شده وجود دارد. ما مدیریت هماتوم ساب دورال غیرحاد را با استفاده از مواد مایع انجام دادیم: یک کارآزمایی تصادفی چینی از درمان شریان مننژیال میانی (MAGIC-MT) برای تعیین اینکه آیا افزودن آمبولیزاسیون شریان مننژال میانی با استفاده از مواد مایع برای انجام بهترین مراقبت‌های معمول، باعث کاهش بروز پیشرفت یا عود هماتوم در بیماران مبتلا به هماتوم ساب دورال غیرحاد (مزمن یا تحت حاد) در چین می‌شود یا خیر؟
سابقه و هدف: تاثیر آمبولیزاسیون شریان مننژیال میانی در بیماران مبتلا به هماتوم ساب دورال تحت حاد یا مزمن نامشخص است.
روش‌ها: ما یک کارآزمایی تصادفی چند مرکزی، برچسب باز را در چین انجام دادیم که شامل بیماران مبتلا به هماتوم ساب دورال غیرحاد علامت‌دار با اثر توده‌ای بود. بیماران به صلاحدید جراح، تحت عمل سوراخ کردن جمجمه و درناژ یا درمان غیرجراحی قرار گرفتند. سپس بیماران در هر گروه به‌طور تصادفی با نسبت ۱:۱ تحت آمبولیزاسیون شریان مننژ میانی با مواد آمبولی مایع قرار گرفتند یا مراقبت‌های معمول را دریافت کردند. بیمارانی که شرایط آن‌ها کرانیوتومی را ایجاب می‌کرد از مطالعه خارج شدند. پیامد اولیه عود علامتی یا پیشرفت هماتوم ساب دورال در ۹۰ روز پس از تصادفی‌سازی بود. پیامدهای ثانویه شامل پیامدهای بالینی و تصویربرداری بود. پیامد ایمنی اصلی هر عارضه جانبی جدی (از جمله مرگ) بود.
نتایج: تجزیه‌وتحلیل شامل ۷۲۲ بیمار بود که ۳۶۰ نفر در گروه آمبولیزاسیون و ۳۶۲ نفر در گروه مراقبت معمول قرار گرفتند. سوراخ – زهکشی سوراخ در ۷۸.۳٪ از بیماران ثبت نام شده انجام شد؛ در بین بیمارانی که تحت سوراخ-زهکشی سوراخ قرار گرفتند، این عمل پس از آمبولیزاسیون در ۹۹.۶٪ افراد رخ داد. عود علامتی یا پیشرفت هماتوم ساب دورال طی ۹۰ روز در ۲۴ بیمار (۶.۷٪) در گروه آمبولیزاسیون و در ۳۶ بیمار (۹.۹٪) در گروه مراقبت معمول (تفاوت بین گروه، ۳.۳-؛ ۷.۴- تا ۰.۸) رخ داد. بروز عوارض‌جانبی جدی در گروه آمبولیزاسیون کمتر از گروه مراقبت معمول بود (۶.۷٪ در مقابل ۱۱.۶٪).
نتیجه‌گیری: در میان بیماران مبتلا به هماتوم ساب دورال غیرحاد علامت‌دار (که ۷۸ درصد آن‌ها تحت سوراخ-زهکشی سوراخ قرار گرفتند)، آمبولیزاسیون شریان مننژیال میانی منجر به بروز ۹۰ روز عود علامتی یا پیشرفت مشابه با مراقبت معمول شد، اما با بروز عوارض‌جانبی جدی کمتری همراه بود.
N Engl J Med 2024;391:1901-1912. November 20, 2024. VOL. 391 NO. 20
