Samuel J. Starke, M.D., Ira Miller, M.D
آقای ۵۲ ساله با سابقه اسپلنکتومی تروماتیک و لنفوم سلول مانتل درمان شده، با سابقه ۵ روزه سرفه خشک و گرفتگی بینی و سابقه ۲ روزه تنگی نفس و گیجی مراجعه کرد. سه سال قبل، این لنفوم با درمان سلول T گیرنده آنتی‌ژن کایمریک (CAR) درمان شده بود. این لنفوم با هیپوگاماگلوبولینمی مداوم پیچیده شده بود که برای آن تزریق متناوب ایمونوگلوبولین انجام شده بود. بیمار واکسیناسیون پنوموکوکی مناسب دریافت کرده بود و به مدت ۱۲ ماه پس از درمان سلول T CAR، پیشگیری با پنی‌سیلین دریافت کرده بود. در زمان مراجعه فعلی، دمای بدن او ۱۰۲.۷ درجه فارنهایت (۳۹.۳ درجه سانتیگراد)، ضربان قلب ۱۲۸ ضربه در دقیقه، فشار خون ۷۸/۴۸ میلی‌متر جیوه و اشباع اکسیژن ۸۴٪ بود در حالی که ۶ لیتر اکسیژن از طریق کانول بینی تنفس و دریافت می‌کرد. معاینه فیزیکی از نظر صداهای تنفسی خشن و سیانوز دست‌ها و پاها قابل توجه بود. رادیوگرافی قفسه سینه، تجمع چند کانونی را نشان داد. سی‌تی‌اسکن سر، سینوزیت فکی را نشان داد. بیمار در بخش مراقبت‌های ویژه بستری شد. سطح ایمونوگلوبولین سرم قابل تشخیص نبود. کشت خون، ۷ ساعت پس از جمع‌آوری، استرپتوکوک پنومونی را نشان داد. دیپلوکوک‌های کپسول‌دار در ۲۰٪ از نوتروفیل‌ها در اسمیر خون محیطی مشاهده شدند (پانل A، رنگ‌آمیزی رایت). تشخیص شوک سپتیک ناشی از عفونت پنوموکوکی مهاجم داده شد. اختلال عملکرد چند عضوی و پورپورای فولمینانس بینی (پانل B) و انگشتان (پانل C) ایجاد شد. در روز هشتم بستری در بیمارستان، بیمار درگذشت.
N Engl J Med 2025;393:1521. October 11, 2025. VOL. 393 NO. 15
