Rupak Chatterjee, MD. Atanu Chandra, MD. Netai Pramanik, MD. Abheek Sil, MD
یک آقای ۵۱ ساله که قبلاً سالم بود با سابقه ۶ ماهه ضایعات پوستی متورم که هر دو ساق پا را تحت تأثیر قرار داده بود به مرکز ما مراجعه کرد. در ابتدا این ضایعات به صورت پاپول های اریتماتوز ظاهر می شدند و بدون علامت بودند. با این حال، آنها به تدریج ادغام شدند و یک پلاک ضخیم و نفوذی را تشکیل دادند که با تورم، خارش خفیف و ناراحتی در ماه های بعدی همراه بود (شکل ۱).
او غیر دیابتی بود. سابقه فشار خون بالا داشت، که برای ۳ سال گذشته روزانه ۴۰mg تلمیزارتان معمولی مصرف می کرد. او هرگونه سابقه اختلال تیروئید، سیگار کشیدن یا سوء مصرف مواد را انکار کرد. هیچ سابقه کاهش وزن غیر عمدی قابل توجهی وجود نداشت. سابقه خانوادگی او قابل توجه نبود. در معاینه، ضربان نبض او ۹۶ ضربه در دقیقه با ریتم منظم و فشار خون ۱۳۰/۸۰ میلی‌متر جیوه بود. دق، یک غده تیروئید نرم و قابل لمس بدون هیچ گونه ضربه قابل شنیدن را نشان داد. بررسی های آزمایشگاهی سطح پایین هورمون محرک تیروئید (TSH) 0.01mU/L (محدوده مرجع ۰.۵-۵) و سطح T4 آزاد بالا ۳.۹ng/dL (محدوده مرجع ۰.۸-۱.۸) را نشان داد. سایر پارامترهای آزمایشگاهی اولیه در محدوده نرمال بودند. آنتی بادی گیرنده TSH در تیتر بالا مثبت و آنتی بادی آنتی نوکلئار، منفی بود. یک سینتگرافی تیروئید پرتکنتات ۹۹ متری (اسکن تیروئید) جذب ردیاب را با توزیع ردیاب همگن بدون هیچ ناحیه کانونی گرم یا سرد نشان داد که نشان دهنده بیماری گریوز است. جذب ردیاب توسط غدد بزاقی کاهش یافت (شکل ۲).
معاینه چشمی، هیچ گونه ناهنجاری قابل توجهی را نشان نداد. بیوپسی از ضایعات پره تیبیال برنامه ریزی شد، اما بیمار رضایت به انجام این کار نداد. او با کاربیمازول خوراکی (۱۰mg سه بار در روز) و پروپرانولول (۱۰mg سه بار در روز) شروع کرد. بهبود قابل توجهی در ضایعات جلدی در طول پیگیری ۳ ماهه مشاهده شد، با سطح TSH در ۰.۲۴mU/L و سطح T4 آزاد در ۲.۶ng/dL. تشخیص میگزدم پره تیبیال مرتبط با بیماری گریوز بر اساس ویژگی‌های بالینی، تست‌های عملکرد تیروئید، مثبت بودن آنتی‌بادی گیرنده TSH، اسکن تیروئید و بهبود قابل توجه ضایعات پس از بهبود عملکرد تیروئید انجام شد.
The American Journal of Medicine. Volume 137, Issue 10. E188-E189. October 2024
