David Hui, MD; Allison De La Rosa, MPH; Jaw-Shiun Tsai, MD, PhD
تأثیر هالوپریدول و/یا لورازپام بر بی‌قراری و آشفتگی در بیماران مبتلا به سرطان پیشرفته و هذیان آشفته مداوم در محیط مراقبت‌های تسکینی چیست؟
در این کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور، دوسوکور و چهار گروهی شامل ۷۲ بیمار، گروه لورازپام نمرات مقیاس آشفتگی-آرامش ریچموند (RASS) به طور قابل توجهی پایین‌تر در مقایسه با گروه هالوپریدول به تنهایی داشتند. گروه هالوپریدول به همراه لورازپام نیز نمرات RASS بسیار پایین‌تری در مقایسه با گروه هالوپریدول داشتند. نمرات RASS بین گروه‌های هالوپریدول و دارونما تفاوت معنی‌داری نداشت. با این حال، گروه دارونما برای بی‌قراری و آشفتگی ناگهانی به دوزهای نجات قابل توجهی بیشتری نیاز داشت.
معنی: این نتایج نشان می‌دهد که برای این بیماران، استفاده پیشگیرانه از آرام‌بخش‌های برنامه‌ریزی شده، به ویژه رژیم‌های مبتنی بر لورازپام، ممکن است بی‌قراری و آشفتگی ناگهانی را کاهش دهد.
اهمیت: داروهای نورولپتیک و بنزودیازپین اغلب برای بیمارانی که در روزهای آخر زندگی دچار هذیان مداوم و آشفته هستند، در نظر گرفته می‌شوند؛ با این حال، نسبت خطر به فایده این داروها به خوبی تعریف نشده است و داروهای بنزودیازپین با دارونما مقایسه نشده‌اند.
هدف: مقایسه اثر هالوپریدول برنامه‌ریزی‌شده، لورازپام، هالوپریدول به همراه لورازپام و دارونما بر روی بیماران مبتلا به سرطان پیشرفته و هذیان و دچار بی‌قراری و/یا آشفتگی در محیط مراقبت تسکینی.
طراحی، محیط و شرکت‌کنندگان: این کارآزمایی بالینی تصادفی چند مرکزی در ۳ واحد مراقبت تسکینی حاد در تایوان و ایالات متحده با بیمارانی که مبتلا به سرطان پیشرفته بودند و علیرغم درمان‌های غیردارویی و هالوپریدول با دوز استاندارد، دچار بی‌قراری و/یا آشفتگی مداوم بودند، انجام شد. از بین ۲۴۵ بیمار واجد شرایط، ۱۱۱ نفر ثبت‌نام شدند و ۷۵ نفر درمان‌های کور دریافت کردند. شرکت‌کنندگان با نسبت ۱:۱:۱:۱ (طبقه‌بندی‌شده بر اساس محل و نمره مقیاس بی‌قراری-آرام‌بخشی ریچموند [RASS]) تصادفی‌سازی شدند. دوره مطالعه از ۱۶ ژوئیه ۲۰۱۹ تا ۸ ژوئن ۲۰۲۳ با پیگیری ۳۰ روزه پس از تجویز دارو بود. تجزیه و تحلیل داده‌ها از ۱۰ اکتبر ۲۰۲۳ تا ۱۱ آوریل ۲۰۲۵ انجام شد.
مداخلات: هالوپریدول داخل وریدی، لورازپام، هالوپریدول به علاوه لورازپام یا دارونما هر ۴ ساعت یکبار تا زمان ترخیص، مرگ یا خروج از مطالعه برنامه‌ریزی شد. داروها در هر ۴ گروه حجم و ظاهر یکسانی داشتند.
پیامدها و اقدامات اصلی: تغییر در نمرات RASS در طول ۲۴ ساعت اول. پیامدهای ثانویه شامل استفاده از نورولپتیک‌های نجات‌بخش یا بنزودیازپین‌ها برای بی‌قراری یا بی‌قراری ناگهانی در طول ۲۴ ساعت اول، شدت هذیان، راحتی درک شده بیمار و عوارض جانبی بود.
نتایج: پیامد اولیه در ۷۲ بیمار (میانگین سنی، ۶۴ سال، ۴۲ مرد ۵۸٪) با میانگین (IQR) نمره MDAS 24 (18-29) ارزیابی شد. گروه لورازپام نمرات RASS به طور قابل توجهی پایین‌تری نسبت به گروه هالوپریدول داشت (میانگین تفاوت، ۲-.۱؛ ۳.۴- تا ۰.۹-) و گروه ترکیبی نمرات RASS به طور قابل توجه پایین‌تری نسبت به گروه هالوپریدول داشت (۲.۰-؛ ۳.۲- تا ۰.۸-)؛ با این حال، هیچ تفاوتی بین گروه‌های هالوپریدول و دارونما (۰.۵-؛ ۱.۷- تا ۰.۷) و همچنین بین گروه‌های ترکیبی و لورازپام (۰.۲؛ ۱.۱- تا ۱.۴) مشاهده نشد. گروه‌های ترکیبی و لورازپام در مقایسه با گروه‌های هالوپریدول و دارونما (به ترتیب ۳۲٪، ۳۷٪، ۵۶٪، ۸۳٪) به داروهای نجات کمتری برای بی‌قراری یا آشفتگی ناگهانی نیاز داشتند. عوارض جانبی یا بقا بین گروه‌ها تفاوتی نداشت.
نتیجه‌گیری و ارتباط: نتایج این کارآزمایی بالینی تصادفی نشان می‌دهد که استفاده پیشگیرانه از آرام‌بخش‌های برنامه‌ریزی‌شده، به‌ویژه رژیم‌های مبتنی بر لورازپام، ممکن است بی‌قراری و/یا آشفتگی مداوم را در بیماران مبتلا به سرطان پیشرفته و هذیان در محیط مراقبت تسکینی کاهش دهد.
JAMA Oncol. July 31, 2025. doi: 10.1001/jamaoncol.2025.2212
