Jonas Hugosson, M.D., Ph.D., Rebecka Arnsrud Godtman, M.D., Ph.D
چندین کارآزمایی تصادفی بزرگ برای غربالگری سرطان پروستات منتشر شده است، اما هیچ اتفاق نظری درباره اینکه آیا غربالگری مبتنی بر جمعیت باید توصیه شود یا خیر، به دست نیامده است. زمانی که آنتی ژن اختصاصی پروستات (PSA) به عنوان نشانگر شناسایی خطر استفاده می شود، بزرگترین مانع، میزان بالای تشخیص بیش از حد بوده است. انجام MRI به میزان کمتری از تشخیص بیش از حد در زمانی که فقط بیوپسی هدفمند انجام می شود منجر شده است و از بیوپسی سیستماتیک اجتناب می شود. با این حال، سرطان پروستات با بیوپسی سیستماتیک در تعداد قابل توجهی از بیماران با نتایج MRI منفی تشخیص داده می شود که ۱۹ تا ۲۸ درصد از آنها دارای سرطان بالینی مهم هستند که توسط انجمن بین المللی آسیب شناسی اورولوژی (ISUP) درجه ۲ یا بالاتر تعریف شده است. اینکه آیا تأخیر در تشخیص در این گروه بی خطر است یا خیر، مشخص نیست. آیا سرطان پیشرفت می کند و بعداً در MRI قابل مشاهده است اما هنوز در مرحله قابل درمان است یا برای درمان خیلی دیر تشخیص داده می شود؟
در این گزارش، ما یک به روز رسانی و تجزیه و تحلیل بیشتر از داده های کارآزمایی غربالگری تصادفی GÖTEBORG-2، از جمله نتایج غربالگری مکرر، با تمرکز بر کارایی و ایمنی تغییر به یک الگوریتم غربالگری که بر اساس اندازه گیری PSA دنبال می شود، ارائه می دهیم. توسط MRI، با بیوپسی فقط در مردان با نتایج MRI مثبت و فقط به صورت هدفمند انجام می شود.
داده‌های مربوط به اثربخشی و ایمنی غربالگری سرطان پروستات با ام ار ای از مطالعات غربالگری بعدی مورد نیاز است.
روش ها: در یک کارآزمایی مبتنی بر جمعیت که در سال ۲۰۱۵ آغاز شد، ما از مردان ۵۰ تا ۶۰ ساله دعوت کردیم تا تحت غربالگری آنتی ژن اختصاصی پروستات (PSA) قرار گیرند. مردان با سطح PSA 3 نانوگرم در میلی لیتر یا بالاتر تحت MRI پروستات قرار گرفتند. آنها به طور تصادفی در گروه بیوپسی سیستماتیک قرار گرفتند که در آن نمونه‌برداری سیستماتیک انجام شد و در صورت مشاهده ضایعات مشکوک در MRI، نمونه‌برداری هدفمند، یا گروه نمونه‌برداری هدفمند MRI، که در آن آنها فقط تحت بیوپسی هدفمند MRI قرار گرفتند. در هر ویزیت، مردان برای غربالگری مجدد ۲، ۴ یا ۸ سال بعد، بسته به سطح PSA دعوت شدند. پیامد اولیه، تشخیص سرطان پروستات از نظر بالینی بی‌اهمیت (انجمن بین‌المللی پاتولوژی ارولوژی [ISUP] درجه ۱) بود. تشخیص سرطان مهم بالینی (درجه ISUP ≥۲) یک پیامد ثانویه بود، و تشخیص سرطان بالینی پیشرفته یا پرخطر (متاستاتیک یا ISUP درجه ۴ یا ۵) نیز مورد ارزیابی قرار گرفت.
نتایج: پس از یک پیگیری متوسط ۳.۹ ساله (تقریباً ۲۶۰۰۰ نفر-سال در هر گروه)، سرطان پروستات در ۱۸۵ مرد از ۶۵۷۵ مرد (۲.۸٪) در گروه بیوپسی هدفمند MRI و ۲۹۸ از ۶۵۷۸ مرد (۴.۵) در گروه بیوپسی سیستماتیک تشخیص داده شد. خطر نسبی تشخیص سرطان بالینی ناچیز در گروه بیوپسی هدفمند با MRI در مقایسه با گروه بیوپسی سیستماتیک ۰.۴۳ (۰.۳۲ تا ۰.۵۷) بود و در دورهای تکرار غربالگری کمتر از دور اول بود (خطر نسبی، ۰.۲۵ در مقابل ۰.۴۹). خطر نسبی تشخیص سرطان پروستات با اهمیت بالینی ۰.۸۴ (۰.۶۶ تا ۱.۰۷) بود. تعداد سرطان‌های پیشرفته یا پرخطر شناسایی‌شده (با غربالگری یا به‌عنوان سرطان با فاصله) ۱۵ مورد در گروه بیوپسی هدفمند با MRI و ۲۳ مورد در گروه بیوپسی سیستماتیک (خطر نسبی، ۰.۶۵؛ ۰.۳۴ تا ۱.۲۴) بود. پنج عارضه جانبی شدید رخ داد (سه مورد در گروه بیوپسی سیستماتیک و دو مورد در گروه بیوپسی هدفمند با MRI).
نتیجه گیری: در این کارآزمایی، حذف بیوپسی در بیمارانی که نتایج MRI منفی داشتند، بیش از نیمی از تشخیص‌های سرطان پروستات بالینی ناچیز را حذف کرد و خطر مرتبط با تشخیص سرطان لاعلاج در غربالگری یا به‌عنوان سرطان با فاصله بسیار کم بود.
N Engl J Med 2024;391:1083-1095. September 25, 2024. VOL. 391 NO. 12
