Raúl Martínez-Fernández, MD, PhD; Elena Natera-Villalba, MD
آیا انجام ساب تالاموتومی دو طرفه و مرحله بندی شده با التراسوند کانونی هدایت شده توسط تصویربرداری MRIا(FUS-STN) برای درمان بیماری پارکینسون (PD) ایمن و موثر است یا خیر؟
FUS-STN دو طرفه و مرحله بندی شده در این مجموعه موردی بی نام با بهبود حرکتی قابل توجه در بین بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون (PD) همراه بود. وقایع مضر عمدتاً خفیف و موقت بودند.
موضوع: این تحقیق نشان می دهد که FUS-STN دو طرفه و مرحله بندی شده ممکن است در بین بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون یک گزینش احتمالی برای بهبود ویژگی های حرکتی با نمای ایمن و منطقی باشد.
اهمیت: ساب تالاموتومی یک طرفه با التراسوند کانونی هدایت شده توسط MRI می تواند ویژگی های حرکتی اساسی و مهم را بین بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون نامتقارن بهبود دهد. احتمال استفاده از FUS-STN دو طرفه هنوز بررسی نشده است.
این مطالعه مجموع موردی، بی نام، و اینده نگر بین ۱۸ ژوئن ۲۰۱۹ و ۷ نوامبر ۲۰۲۳ در HM-CINAC بیمارستان دانشگاهی Puerta del Sur شهر مادرید اسپانیا انجام شد. این مطالعه شامل ۶ بیمار مبتلا به بیماری پارکینسون بود که با FUS-STN یک طرفه درمان شده بودند و در مقابل با افرادی که بیشتر نیمه بدنشان مبتلا شده بود و پارکینسون آنها در نیمه درمان نشده پیشرفت کرده بود و با دارو به طور مطلوب کنترل نشده بودند، مقایسه شدند.
اقدام درمانی: FUS-STN دو طرفه مرحله بندی شده
معیارها و پیامدهای اصلی: پیامدهای اولیه ۶ ماه بعد از دومین درمان ارزیابی شد و شامل ایمنی (بروز و شدت وقایع مضر بعد از دومین درمان) و اثربخشی از نظر تغییر حرکتی (اندازه گیری شده با قسمت III مقیاس رتبه بندی بیماری پارکینسون یک طرفه توسط انجمن اختلالات حرکتی [MDS-UPDRS]) در وضعیت بدون دارو (یعنی بعد از حداقل ۱۲ ساعت قطع داروی ضد پارکینسون) در مقایسه با خط مبنا (یعنی قبل از ابلیشن اولین طرف) بودند. پیامدهای ثانویه شامل تغییر حرکتی در بیماران در وضعیت مصرف دارو (یعنی بعد از مصرف معمولی داروهای ضدپارکینسون )، عواقب حرکتی ( اندازه گیری شده با MDS-UPDRS IV)، فعالیت های زندگی روزمره (اندازه گیری شده با MDS-UPDRS III)، کیفیت زندگی (اندازه گیری شده با پرسشنامه ۳۹ ایتمی بیماری پارکینسون)، تغییر در درمان دوپامینرژیک، اثر کلی تغییر بر روی بیمار (اندازه گیری شده با مقیاس اثر کلی تغییر [PGI-C])، و پیگیری طولانی مدت (۲۴ ماه) بودند.
نتایج: از بین ۴۵ بیماری که قبلاً با FUS-STN یک طرفه درمان شده بودند، ۷ بیمار از پیگیری امتناع کردند، و ۴ بیمار به دلیل وقایع مضر کنار گذاشته شدند. ۶ بیمار از بین ۳۴ بیمار باقی مانده (میانگین سنی در اولین FUS-STN (معدل ۵۲.۶ سال؛ ۵۷.۳- ۴۹ سال؛ ۵۰٪ خانم) دچار پیشروی بیماری پارکینسونیسم در نیمه بدن که درمان نشده بود، شدند و در تحقیق گنجانده شدند. میانگین مدت بیماری بیماران در زمان اولین FUS-STN ۵.۷ سال بود (IQR، ۴.۷ تا ۷.۳ سال). میانگین زمان بین پروسه ها ۳.۲ سال بود (IQR، ۱.۹ تا ۳.۵ سال). ۴ بیمار بعد از دومین FUS-STN با دیس کینزی کره ای طرف مقابل مراجعه کردند که طی سه ماه برطرف شد. چهار بیمار دچار اختلال تکلم شدند که به تدریج بهبود یافت اما برای دو بیمار طی ۶ ماه به شکل خفیف باقی ماند؛ یک بیمار دچار عدم تعادل خفیف و اختلال بلع طی هفته اول بعد از درمان شد که طی سه ماه فروکش کرد. هیچ گونه اختلالات رفتاری یا شناختی در تست نوروسایکولوژیک یافت نشد. امتیازهای MDS-UPDRS III برای بیماران در وضعیت بدون دارو بین زمان خط مبنا و ۶ ماه بعد از دومین FUS-STN تا ۵۲.۶٪ بهبود یافت (از ۳۷.۵، ۴۰.۰- ۳۴.۲؛ تا ۲۰.۵ ۲۴- ۸.۷؛ میانگین تفاوت ۲۳ ، ۳۳.۷- ۷.۰). نیمه دوم درمان شده تا ۶۴.۳٪ بهبود یافت (امتیاز MDS-UPDRS III، ۱۷، ۱۹.۵-۱۶؛ قبل از دومین درمان در برابر ۵.۵ ، ۱۰.۲- ۳.۰؛ میانگین تفاوت ۹.۵، ۱۷.۷ – ۳.۲). بعد از دومین پروسه همه امتیازهای PGI-C که خود بیماران گزارش کرده بودند مثبت بودند.
نتیجه گیری: یافته های این مطالعه مقدماتی نشان می دهند که FUS-STN دو طرفه و مرحله بندی شده برای درمان PD ایمن موثر است، البته وقایع مضر خفیف مربوط به انسجام تکلم در بین تعداد کمی از بیماران مشاهده شدند.
JAMA Neurol. May 13, 2024. doi:10.1001/jamaneurol.2024.1220
