مترجم: پروین امامی – پرستار
بقای طولانی مدت در خانم های یائسه که به دلیل سرطان اندومتر مرحله اول بالینی تحت هورمون درمانی حفظ کننده باروری قرار میگیرند چقدر است؟
در این مطالعه گروهی شامل ۱۵۸۴۹ خانم، هیچ گونه تفاوتی در بقا بین هیسترکتومی و هورمون درمانی در بیماران جوان تر از ۴۰ سال وجود نداشت.
البته هورمون درمانی حفظ کننده باروری در بیماران سنین ۴۰ تا ۴۹ سال با افزایش قابل ملاحظه خطر مرگ همراه بود.
موضوع: این یافته ها نشان می دهند در حالی که بقای کلی در بیماران درمان شده با هورمون تراپی کوتاه تر از هیسترکتومی است، بقا برای بیماران جوانتر از ۴۰ سال بین افرادی که تحت هیسترکتومی قرار گرفتند و بیمارانی که هورمون درمانی حفظ کننده باروری را انجام دادند قابل مقایسه می باشد.
اهمیت: در حالی که تعداد خانم های جوان مبتلا به سرطان آندومتر مرحله اولیه در حال افزایش است، اما برای حفظ باروری توجه روز افزونی به استفاده از درمان مبتنی بر پروژسترون می شود.
هدف: اطمینان از بقای طولانی مدت خانم های یائسه مبتلا به سرطان اندومتر در مرحله بالینی اولیه که ابتدا با هورمون درمانی حفظ باروری در مقایسه با هیسترکتومی درمان شدند.
طرح، شرایط و شرکت کنندگان: این مطالعه گروهی از داده های پایگاه اطلاعاتی ملی سرطان برای شناسایی بیماران مونث سنین ۱۸ تا ۴۹ سالِ مبتلا به سرطان اندومتریال اندومتریوئید مرحله I، گرید ۱ تا ۲ که از سال ۲۰۰۴ تا ۲۰۲۰ به این بیماری تشخیص داده شده بودند، استفاده کرد. به علاوه روش ها و عوامل همراه با استفاده از هورمون درمانی حفظ باروری مورد بررسی قرار گرفتند. تناسب امتیازات برای مقایسه بقای بین بیماران درمان شده با هورمون درمانی حفظ باروری و افرادی که با هیسترکتومی درمان شدند، مورد استفاده قرار گرفت. داده ها از نوامبر ۲۰۲۳ تا ژانویه ۲۰۲۴ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
اکسپوژر: درمان اولیه به صورت هیسترکتومی یا هورمون درمانی حفظ باروری بر اساس روزهای تشخیص تا زمان عمل هیسترکتومی یا هورمون درمانی حفظ باروری تعیین شد.
پیامدها و معیارهای اصلی: مدت زمان تا مرگ ومیر به هر علت بر اساس ماه ها از تشخیص بیماری سرطان تا مرگ یا آخرین پیگیری در فواصل دو سال، ۵ سال، و ۱۰ سال اندازه گیری شد.
نتایج: در کل ۱۵۸۴۹ خانم شامل ۱۴۶۶۲ بیمار (۹۲.۵٪) که با هیسترکتومی اولیه (سن ۳۹- ۴۷ سال) درمان شدند و ۱۱۸۷ نفر (۷.۵٪) که هورمون درمانی اولیه را دریافت کردند (سنین ۳۰ تا ۳۸ سال)، شناسایی شدند. استفاده از هورمون درمانی از ۵.۲٪ در سال ۲۰۰۴ به ۱۳.۸٪ در سال ۲۰۲۰ افزایش یافت. بقای ۵ ساله بعد از تناسب بندی امتیازات معادل ۹۸.۵٪ (۹۷.۳٪ تا ۹۹.۲٪) برای هیسترکتومی اولیه و ۹۶.۸٪ (۹۵.۳٪تا ۹۷.۸٪) برای هورمون درمانی اولیه بود (HR= 1.84; 1.6-3.21). هیچ تفاوتی در بقا بین هیسترکتومی و درمان هورمونی در بیماران جوانتر از ۴۰ سال وجود نداشت (HR= 1.00; 0.50-2.00). البته هورمون درمانی حفظ باروری در بیماران سنین ۴۰ تا ۴۹ سال با افزایش خطر قابل توجه مرگ همراه بود (HR=4.94; 1.89- 12.91).
نتیجه گیری و ارتباط: این مطالعه نشان داد که استفاده از هورمون درمانی حفظ باروری در بین بیماران سنین باروری که به سرطان اندومتر مرحله اولیه مبتلا هستند، طی زمان افزایش یافته است. در حالی که بقای کلی در بیمارانی که هورمون درمانی می کنند کوتاه تر از هیسترکتومی است، اما بقا برای بیماران جوانتر از ۴۰ سال بعد از درمان اولیه با هورمون درمانی حفظ باروری یا هیسترکتومی قابل مقایسه است.
Yukio Suzuki, MD, PhD; Yongmei Huang, MD; Xiao Xu, PhD
JAMA Oncol. August 28, 2025. doi: 10.1001/jamaoncol.2025.2761
