مترجم: آناهیتا خاقانی – مهندس بهداشت
تیرزپاتید و سماگلوتاید بخشی از نسل جدیدی از داروهای بسیار مؤثر برای مدیریت چاقی هستند. تیرزپاتید یک آگونیست گیرنده انسولینوتروپیک وابسته به گلوکز (GIP) و پپتید شبه گلوکاگون-۱ (GLP-1) با اثر طولانی مدت است و سماگلوتید یک آگونیست گیرنده GLP-1 با اثر طولانی مدت است.
کاهش وزن بالینی معنی دار با هر دو دارو رخ می دهد، به طوری که میانگین کاهش وزن تا ۲۲.۹٪ پس از تقریباً ۳.۵ سال درمان با تیرزپاتید و ۱۶.۷٪ پس از تقریباً ۲ سال درمان با سماگلوتید گزارش شده. هر دو درمان اشتها را کاهش داده و رفتارهای مرتبط با غذا را تنظیم می کنند، احتمالاً از طریق حالت اهداف گیرنده مربوطه خود در نواحی زیر قشری مغز که مصرف غذا را تنظیم می کنند. الگوهای بیان مرکزی گیرنده های GIP به طور کامل با الگوهای گیرنده های GLP-1 همپوشانی ندارند و فرض بر این است که این تغییر در کاهش وزن بیشتر که با آگونیسم دوگانه گیرنده های GIP و GLP-1 نسبت به آگونیسم هر یک از گیرنده ها به تنهایی در مدل های پیش بالینی مشاهده شده است، نقش دارد. علاوه بر این، اگرچه آدیپوسیت‌ها فاقد گیرنده‌های عملکردی GLP-1 هستند، اما دارای گیرنده‌های عملکردی GIP هستند که فرض می‌شود مسئول تنظیم مستقیم آدیپوسیت‌ها توسط تیرزپاتید هستند. مکانیسم‌های عمل اضافی ارائه شده توسط آگونیسم دوگانه تیرزپاتید، برای مقابله مؤثرتر با مسیرهای پیچیده‌ای که توانایی فرد را در کاهش وزن بدن و حفظ این کاهش محدود می‌کنند، نسبت به تک آگونیسم، فرض شده‌اند. برای پرداختن به این مفهوم، یک کارآزمایی بالینی مقایسه‌ای مستقیم (head-to-head) که تعادل بالینی باقی مانده را ارزیابی می‌کند، ضروری است. بنابراین، ما یک کارآزمایی تصادفی و کنترل‌شده ۷۲ هفته‌ای را برای ارزیابی اثربخشی و ایمنی حداکثر دوز قابل تحمل تیرزپاتید (۱۰ میلی‌گرم یا ۱۵ میلی‌گرم) در مقایسه با حداکثر دوز قابل تحمل سماگلوتید (۱.۷ میلی‌گرم یا ۲.۴ میلی‌گرم) در بزرگسالان مبتلا به چاقی انجام دادیم.
پیشینه: تیرزپاتید و سماگلوتید داروهای بسیار مؤثری برای مدیریت چاقی هستند. اثربخشی و ایمنی تیرزپاتید در مقایسه با سماگلوتید در بزرگسالان مبتلا به چاقی اما بدون دیابت نوع ۲ ناشناخته است.
روش‌ها: در این کارآزمایی کنترل‌شده و بدون برچسب‌گذاری باز فاز ۳b، شرکت‌کنندگان بزرگسال مبتلا به چاقی اما بدون دیابت نوع ۲ به طور تصادفی با نسبت ۱:۱ برای دریافت حداکثر دوز قابل تحمل تیرزپاتید (۱۰ میلی‌گرم یا ۱۵ میلی‌گرم) یا حداکثر دوز قابل تحمل سماگلوتید (۱.۷ میلی‌گرم یا ۲.۴ میلی‌گرم) به صورت زیر جلدی یک بار در هفته به مدت ۷۲ هفته اختصاص داده شدند. هدف اولیه، درصد تغییر وزن از شروع مطالعه تا هفته ۷۲ بود. اهداف ثانویه کلیدی شامل کاهش وزن حداقل ۱۰٪، ۱۵٪، ۲۰٪ و ۲۵٪ و تغییر در دور کمر از شروع مطالعه تا هفته ۷۲ بود.
تأثیر تیرزپاتید در مقایسه با سماگلوتاید بر وزن بدن و دور کمر
نتایج: در مجموع ۷۵۱ شرکت‌کننده به صورت تصادفی انتخاب شدند. میانگین درصد تغییر حداقل مربعات در وزن در هفته ۷۲ با تیرزپاتید ۲۰.۲-٪ (۲۱.۴- تا ۱۹.۱-) و با سماگلوتاید ۱۳.۷-٪ (۱۴.۹- تا ۱۲.۶-) بود. میانگین تغییر حداقل مربعات در دور کمر با تیرزپاتید ۱۸.۴- سانتی‌متر (۱۹.۶- تا ۱۷.۲-) و با سماگلوتاید ۱۳.۰- سانتی‌متر (۱۴.۳- تا ۱۱.۷-) بود. شرکت‌کنندگان در گروه تیرزپاتید بیشتر از گروه سماگلوتید احتمال کاهش وزن حداقل ۱۰٪، ۱۵٪، ۲۰٪ و ۲۵٪ داشتند. شایع‌ترین عوارض جانبی در هر دو گروه درمانی، عوارض گوارشی بود و بیشتر آنها از نظر شدت خفیف تا متوسط بودند و عمدتاً در طول افزایش دوز رخ دادند.
نتیجه‌گیری: در میان شرکت‌کنندگان مبتلا به چاقی اما بدون دیابت، درمان با تیرزپاتید از نظر کاهش وزن بدن و دور کمر در هفته ۷۲ نسبت به درمان با سماگلوتید برتری داشت.
Louis J. Aronne, M.D., Deborah Bade Horn, D.O., Carel W. le Roux, M.D., Ph.D., Wayne Ho, M.D
NEJM.org. May 11, 2025. DOI: 10.1056/NEJMoa2416394
