تیرزپاتید برای درمان آپنه انسدادی خواب و چاقی

مترجم: فرناز اخباری – ماما

آپنه انسدادی خواب با افتادگی مکرر حلق در طول خواب که منجر به آپنه و هیپوپنه و در نتیجه هیپوکسمی، هیپرکاپنیا وبیدارشدن های مکرر می شود، مشخص می گردد. آپنه انسدادی خواب با علائم بالینی مرتبط، مانند خواب آلودگی بیش از حد در طول روز همراه است و یک عامل خطر مستقل برای بیماری های قلبی عروقی است.

این بیماری شایع است و اثرات عمده پزشکی و اقتصادی دارد. بیش از ۹۰۰ میلیون نفر در سراسر جهان مبتلا هستند که تقریباً ۴۰% از آنها به بیماری متوسط ​​تا شدید مبتلا هستند.

درمان بیماران مبتلا به آپنه انسدادی خواب از لحاظ تاریخی بر حمایت مکانیکی در طول خواب متمرکز بوده است. درمان فشار مثبت راه هوایی (PAP) شاخص آپنه-هیپوپنه (AHI، تعداد آپنه و هیپوپنه در طول یک ساعت خواب) را بهبود می بخشد و علائم مربوط به آپنه انسدادی خواب را کاهش می دهد، اما اثربخشی کلی آن می تواند با تبعیت متفاوت از درمان تحت تاثیر قرار گیرد.

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی‌شده و کنترل‌شده نشان ندادند که PAP پیامدهای نامطلوب قلبی عروقی و مرگ را کاهش می‌دهد. درمان پیشرفته فک پایین عمدتاً در بیمارانی استفاده می‌شود که نمی‌توانند یا نمی‌خواهند به درمان با PAP پایبند باشند، اما به طور کلی مؤثر نیست. جراحی راه هوایی فوقانی، از جمله تحریک عصب هیپوگلاس، ممکن است موثر باشد، اما یک گزینه تهاجمی است که ممکن است برای بیماران انتخاب شده مناسب باشد. در حال حاضر هیچ مداخله دارویی برای درمان آپنه انسدادی خواب تایید نشده است.

چاقی بیش از حد یک عامل خطر اتیولوژیک برگشت پذیر اصلی برای آپنه انسدادی خواب و عوارض آن است. مزیت کاهش وزن قابل توجه در درمان بیماران مبتلا به آپنه انسدادی خواب به خوبی شناخته شده است و دستورالعمل های بالینی درمان چاقی را در بیماران مبتلا به آپنه انسدادی خواب توصیه می کنند. بنابراین، یک مداخله دارویی که چاقی و اثرات پایین دستی آن بر آپنه انسدادی خواب، علائم، فشار خون و التهاب سیستمیک با درجه پایین را هدف قرار می دهد، ممکن است یک رویکرد جامع را تسهیل کند که به طور کامل با درمان های مکانیکی فوق الذکر به دست نیامده است.

تیرزپاتید یک گیرنده پلی پپتیدی انسولینوتروپیک (GIP) وابسته به گلوکز طولانی اثر و آگونیست گیرنده پپتید-۱ (GLP-1) شبه گلوکاگون است که به طور انتخابی به گیرنده های GIP و GLP-1 متصل می شود و آن را فعال می کند. این یک توالی اسید آمینه است که شامل یک نیمه دی اسید چرب C20 است که اتصال آلبومین را امکان پذیر می کند و نیمه عمر را طولانی می کند. درمان با تیرزپاتید منجر به کاهش قابل توجه وزن اضافی، بهبود فشار خون، و کاهش نشانگرهای التهاب و اختلال عملکرد اندوتلیال عروقی شده است و ممکن است در افراد مبتلا به آپنه انسدادی خواب موثر باشد. در اینجا ما نتایج کارآزمایی‌های فاز ۳ SURMOUNT-OSA را گزارش می‌کنیم که ایمنی و اثربخشی تیرزپاتید را برای درمان بزرگسالان مبتلا به آپنه انسدادی خواب و چاقی ارزیابی می‌کنند.

آپنه انسدادی خواب با تنفس اختلال در هنگام خواب مشخص می شود و با عوارض قلبی عروقی عمده همراه است. چاقی بیش از حد یک عامل خطر اتیولوژیک است. تیرزپاتید ممکن است یک درمان بالقوه باشد.

ما دو کارآزمایی فاز ۳، دوسوکور، تصادفی‌سازی شده و کنترل‌شده را شامل بزرگسالان مبتلا به آپنه انسدادی خواب متوسط ​​تا شدید و چاقی انجام دادیم. شرکت‌کنندگانی که در ابتدا تحت درمان با فشار مثبت راه هوایی (PAP) قرار نمی‌گرفتند، در کارآزمایی ۱ ثبت‌نام شدند، و کسانی که درمان PAP را در ابتدا دریافت می‌کردند، در کارآزمایی ۲ ثبت نام کردند. حداکثر دوز قابل تحمل تیرزپاتید (mg 10 یا mg15) یا دارونما به مدت ۵۲ هفته. نقطه پایانی اولیه تغییر در شاخص آپنه-هیپوپنه (AHI، تعداد آپنه و هیپوپنه در طول یک ساعت خواب) از سطح پایه بود. نقاط پایانی ثانویه کنترل شده چندگانه شامل درصد تغییر در AHI و وزن بدن و تغییرات در بار هیپوکسیک، اختلال و اختلال خواب گزارش شده توسط بیمار، غلظت پروتئین واکنشی C با حساسیت بالا (hsCRP) و فشار خون سیستولیک بود.

نتایج: در ابتدا، میانگین AHI 51.5 رویداد در ساعت در کارآزمایی ۱ و ۴۹.۵ رویداد در ساعت در کارآزمایی ۲ بود و میانگین شاخص توده بدنی (BMI، وزن بر حسب کیلوگرم تقسیم بر مجذور قد بر حسب متر) به ترتیب ۳۹.۱ و ۳۸.۷ بود. در کارآزمایی ۱، میانگین تغییر در AHI در هفته ۵۲، ۲۵.۳- رویداد در ساعت (۲۹.۳- تا ۲۱.۲-) با تیرزپاتید و ۵.۳- رویداد در ساعت (۹.۴- تا ۱.۱-) با دارونما بود، برای تفاوت درمان تخمینی ۲۰.۰- رویداد در ساعت (۲۵.۸- تا ۱۴.۲-). در کارآزمایی ۲، میانگین تغییر در AHI در هفته ۵۲ ۲۹.۳- رویداد در ساعت (۳۳.۲- تا ۲۵.۴-) با تیرزپاتید و ۵.۵- رویداد در ساعت (۹.۹- تا ۱.۲-) با دارونما بود، برای تفاوت درمان تخمینی ۲۳.۸- رویداد در ساعت (۲۹.۶- تا ۱۷.۹-) بود. بهبودهای قابل توجهی در اندازه‌گیری‌ها برای تمام نقاط پایانی کلیدی از پیش تعیین‌شده با تیرزپاتید در مقایسه با دارونما مشاهده شد. بیشترین عوارض جانبی گزارش شده با تیرزپاتید ماهیت گوارشی و عمدتاً خفیف تا متوسط ​​بود.

نتیجه گیری: در میان افراد مبتلا به آپنه انسدادی خواب متوسط ​​تا شدید و چاقی، تیرزپاتید AHI، وزن بدن، بار هیپوکسیک، غلظت hsCRP و فشار خون سیستولیک را کاهش داد و پیامدهای گزارش شده مربوط به خواب را بهبود بخشید.

Atul Malhotra, M.D., Ronald R. Grunstein, M.D., Ph.D., Ingo Fietze, M.D

N Engl J Med 2024; June 21, 2024. DOI: 10.1056/NEJMoa2404881