مترجم: فرناز اخباری – ماما
آیا وارنیسلین، وقتی به روش حمایت رفتاری مختصر و از راه دور اضافه می‌شود، برای قطع نیکوتین در جوانی مؤثر است و به خوبی قابل تحمل است؟
در این کارآزمایی بالینی تصادفی ۱۲ هفته ای روی ۲۶۱ جوان متقاضی درمان، ۱۶ تا ۲۵ سال، انجام شد.
میزان پرهیز مداوم در ماه آخر درمان (۵۱% در مقابل ۱۴%) و در پیگیری ۶ ماهه (۲۸% در مقابل ۷%) در گروه وارنیسلین بیشتر از گروه دارونما بود. عوارض جانبی اورژانسی درمان بین گروه‌ها تفاوت معنی‌داری نداشت.
به این معنی که وارنیسلین، زمانی که به مشاوره کوتاه مدت برای ترک مصرف اضافه شود، به خوبی تحمل می شود و در مقایسه با دارونما در جوانان مبتلا به اعتیاد به نیکوتین مصرف شده، قطع دودناشی از مصرف نیکوتین را ترویج می کند.
اهمیت استفاده از سیگار الکترونیکی (ویپینگ) در میان نوجوانان و بزرگسالان جوان رایج است. درمان های کمی در این جمعیت آزمایش شده است.
هدف ارزیابی اثر وارنیسلین برای قطع نیکوتین در جوانانی که به طور منظم تنباکو نمی‌کشند.
طراحی، تنظیم، و شرکت کنندگان یک کارآزمایی بالینی دوسوکور تصادفی شده ۳ گروهی، ۱۲ هفته وارنیسلین را در مقابل دارونما مقایسه کرد، که هر کدام به مشاوره رفتاری مختصر و از راه دور ارائه شده اضافه شد و با مراقبت معمولی افزایش یافته یک سو کور مقایسه شد (با پیگیری ماهانه تا ۲۴ هفته). این کارآزمایی در میان جوانان ۱۶ تا ۲۵ ساله انجام شد که روزانه یا تقریباً روزانه نیکوتین مصرف می‌کردند، به طور منظم تنباکو نمی‌کشیدند و می‌خواستند مصرف سیگار را کاهش دهند یا ترک کنند، و در یک ایالت ایالات متحده از ژوئن ۲۰۲۲ تا مه ۲۰۲۴ انجام شد (جمع‌آوری داده‌ها در ۲۸ مه ۲۰۲۴ به پایان رسید).
مداخلات شرکت کنندگان به صورت تصادفی (۱:۱:۱) تا ۱۲ هفته به طور تیتراژوارنیسلین به ۱ میلی گرم دو بار در روز در طی ۷ روز (تیتراسیون استاندارد)، مشاوره هفتگی، و ارجاع به پشتیبانی قطع ویپ از طریق پیام های متنی (This is Quitting [TIQ]) (n = ۸۸)، دارونما بطور یکسان، مشاوره هفتگی و ارجاع به TIQ (n = ۸۷)؛ یا مراقبت معمولی افزایش یافته (فقط ارجاع به TIQ) (n = ۸۶) انتخاب شدند.
پیامدها و اندازه‌گیری‌های اصلی پرهیز ازمصرف مداوم برای ۴ هفته آخر درمان وارنیسلین در مقابل دارونما (نتیجه اولیه) که از نظر بیوشیمیایی تایید شده است. پیامدهای ثانویه شامل پرهیز مداوم از هفته های ۹ تا ۲۴ در گروه وارنیسلین و دارونما بود. تجزیه و تحلیل های اضافی گروه وارنیسلین و گروه دارونما را با مراقبت های معمول افزایش یافته مقایسه کردند.
نتایج از ۲۶۱ شرکت کننده تصادفی شده (میانگین سنی، ۲۱.۴ سال؛ ۵۳٪ زن)، ۲۵۴ نفر (۹۷.۳٪) کارآزمایی را تکمیل کردند.در گروه وارنیسلین و دارونما، میزان پرهیز مداوم ۵۱% در مقابل ۱۴% در طول هفته‌های ۹ تا ۱۲ (aOR، ۶.۵؛ ۳.۰-۱۴.۱) و ۲۸% در مقابل ۷% در طول هفته‌های ۹ تا ۲۴ (aOR، ۶.۰؛ ۲.۱-۱۶.۹) بود. وارنیسلین در هفته‌های ۹ تا ۱۲ (۵۱% در مقابل ۶%؛ aOR، ۱۶.۹؛ ۶.۲-۴۶.۳) و در طول هفته‌های ۹ تا ۲۴ (۲۸% در مقابل ۴%؛ aOR، ۱۱.۰؛ ۳.۱-۳۸.۸) میزان پرهیز مداوم بالاتری نسبت به مراقبت‌های معمول افزایش یافته داشت. میزان پرهیز مداوم بین گروه‌های دارونما و مراقبت‌های معمول افزایش یافته تفاوت معنی‌داری نداشت. داروی مورد مطالعه عموماً به خوبی تحمل شد. دو شرکت کننده وارنیسلین (۲%) و ۱ شرکت کننده دارونما (۱%) داروهای مطالعه را به دلیل عوارض جانبی قطع کردند. هیچ عارضه جانبی جدی مرتبط با دارو رخ نداد. عوارض جانبی اضطراری درمان توسط ۷۶ نفر (۸۶%) در گروه وارنیسلین، ۶۸ (۷۹%) در گروه دارونما و ۶۸ (۷۹%) در گروه مراقبت معمول افزایش یافته گزارش شد.
نتیجه‌گیری و ارتباط وارنیسلین، همراه با مشاوره رفتاری، پرهیز از مصرف ویپ را در جوانانی که نیکوتین مصرف می‌کنند و به طور منظم تنباکو مصرف نمی‌کنند، افزایش داد.
Eden Evins, MD; Corinne Cather, PhD; Harrison T. Reeder, PhD
JAMA. April 23, 2025. doi:10.1001/jama.2025.3810
