Florian M. Wagenlehner, M.D., Leanne B. Gasink, M.D., Paul C. McGovern, M.D
عفونت پیچیده دستگاه ادراری (UTI)، از جمله پیلونفریت حاد، مسئول حداقل ۶۰۰۰۰۰ بستری سالانه بیمارستان در ایالات متحده با هزینه‌های مراقبت‌های بهداشتی قابل‌توجه است. مقاومت گسترده و در حال ظهور به آنتی‌بیوتیک‌های بتالاکتام، مدیریت عفونت‌های جدی، از جمله UTI پیچیده را دشوار می کند.
سفپیم، یک سفالوسپورین نسل چهارم با طیف وسیع، برای درمان چنین عفونت‌هایی استفاده می‌شود. مقاومت به سفپیم با گسترش آنزیم‌های بتالاکتاماز با طیف گسترده (ESBL) و کارباپنماز افزایش پیدا کرده و تانیبورباکتام (با نام سابق VNRX-5133) یک مهارکننده دو حلقه‌ای بتا-لاکتاماز بورونات با فعالیت مهاری قوی، انتخابی و مستقیم علیه آنزیم‌های کلاس C ,B ,A و D آمبلر، از جمله سرین و متالو-β-لاکتامازهای رایج میباشد. ترکیب سفپیم-تانیبورباکتام در شرایط آزمایشگاهی در برابر بیشتر ایزوله‌های گونه‌های انتروباکترال مقاوم به کارباپنم، سودوموناس آئروژینوزا مقاوم به چند دارو، گونه‌های انتروباکترال و ارگانیسم‌های P. aeruginosa که به سفتولوزان-تازوباکتام و سفتولوزان-تازوباکتیمدام مقاوم هستند، فعال است. سفپیم-تانیبورباکتام در داخل بدن در برابر گونه‌های انتروباکترال‌های مقاوم به سفپیم و کارباپنم و همچنین در برابر P. aeruginosa نتیجه اثربخشی را نشان داده است. سفپیم-تانیبورباکتام نمایه عوارض‌جانبی قابل‌قبولی را در داوطلبان سالم نشان داده است؛ سفپیم و همچنین تانی بورباکتام دارای فارماکوکینتیک پلاسما کاملاً منطبق با حذف کلیوی بیش از ۸۰ درصد هستند.
سفپیم-تانیبورباکتام برای درمان عفونت‌های گرم منفی جدی، از جمله عفونت ادراری پیچیده، در حال توسعه است. ما برای ارزیابی ایمنی و اثربخشی سفپیم-تانیبورباکتام در مقایسه با مروپنم (یک گزینه درمانی ترجیحی برای عفونت‌های ناشی از پاتوژن‌های گرم منفی مولد ESBL)، نجات سفپیم با تانیبورباکتام در کارآزمایی فاز ۳ عفونت دستگاه ادراری پیچیده (CERTAIN-1) را بر روی بیماران بستری مبتلا به عفونت دستگاه ادراری پیچیده انجام دادیم. گونه‌های انتروباکترال‌های مقاوم به کارباپنم و سودوموناس آئروژینوزا مقاوم به چند دارو، تهدیدهای سلامت جهانی هستند. سفپیم-تانیبورباکتام یک ترکیب مهارکننده بتالاکتام و بتالاکتاماز تحقیقاتی با فعالیت علیه گونه‌های انتروباکترالز و P. aeruginosa بیان‌کننده سرین و متالوبتالاکتاماز است.
مواد و روش‌ها: در کارآزمایی فاز ۳، کارآزمایی تصادفی دوسوکور، بزرگسالان بستری در بیمارستان مبتلا به عفونت پیچیده دستگاه ادراری (UTI)، از جمله پیلونفریت حاد را به نسبت ۲:۱ برای دریافت سفپیم-تانیبورباکتام وریدی (۲.۵ گرم) یا مروپنم (۱ گرم) هر ۸ ساعت به‌مدت ۷ روز اختصاص دادیم؛ این مدت در صورت وجود باکتریمی تا ۱۴ روز قابل افزایش است. پیامد اولیه هم موفقیت میکروبیولوژیکی و هم موفقیت بالینی (موفقیت ترکیبی) در روزهای آزمایشی ۱۹ تا ۲۳ در بین جمعیت میکروبیولوژیک تحت درمان (microITT) بود (بیمارانی که یک پاتوژن گرم منفی واجد شرایط داشتند که هر دو داروی مورد مطالعه در برابر آن فعال بودند). تجزیه و تحلیل بالاتری از پیش تعیین شده از پیامد اولیه پس از تأیید عدم‌ضعف انجام شد.
نتایج: از بین ۶۶۱ بیمار که به‌صورت تصادفی انتخاب شدند، ۴۳۶ نفر (%) در جمعیت میکرو ITT قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران ۵۶.۲ سال و ۳۸.۱ درصد آن‌ها ۶۵ سال یا بزرگتر بودند. در جمعیت میکرو ITT، ۵۷.۸ درصد از بیماران مبتلا به UTI عارضه‌دار، ۴۲.۲ درصد مبتلا به پیلونفریت حاد و ۱۳.۱ درصد مبتلا به باکتریمی بودند. موفقیت ترکیبی در ۲۰۷ بیمار از ۲۹۳ بیمار (۷۰.۶٪) در گروه سفپیم-تانیبورباکتام و در ۸۳ نفر از ۱۴۳ بیمار (۵۸.۰٪) در گروه مروپنم رخ داد. سفپیم-تانیبورباکتام از نظر پیامد اولیه نسبت به مروپنم برتر بود (اختلاف درمان، ۱۲.۶ درصد امتیاز؛ ۳.۱ تا ۲۲.۲). تفاوت در پاسخ درمانی در پیگیری دیرهنگام (روزهای آزمایشی ۲۸ تا ۳۵)، زمانی که سفپیم-تانیبورباکتام موفقیت ترکیبی و موفقیت بالینی بالاتری داشت، پایدار ماند. عوارض‌جانبی به‌ترتیب در ۳۵.۵٪ و ۲۹.۰٪ از بیماران در گروه سفپیم-تانیبورباکتام و گروه مروپنم رخ داده است که مواردی که اغلب گزارش شده است عبارت بودند از: سردرد، اسهال، یبوست، فشار خون بالا و تهوع؛ فراوانی عوارض‌جانبی جدی در دو گروه مشابه بود.
نتیجه‌گیری: سفپیم-تانیبورباکتام برای درمان عفونت مجاری ادراری پیچیده که شامل پیلونفریت حاد بود، با مشخصات ایمنی مشابه مروپنم، نسبت به مروپنم برتری داشت.
N Engl J Med 2024; 390:611-622. February 15, 2024
