آسیب ریوی مزمن ناشی از نیتروفورانتوئین

Vidisha Master, M.D., Hanan Malik, M.D

خانمی ۹۵ ساله با سابقه ۴ هفته ای تنگی نفس و سرفه خشک به اورژانس مراجعه کرد. او قبلاً این علائم را به پزشک خود گزارش نکرده بود. در ضمن تب نداشت. در ۶ ماه گذشته، او روزانه نیتروفورانتوئین مصرف می کرد تا از عفونت های مکرر دستگاه ادراری جلوگیری کند. اشباع اکسیژن او در هنگام تنفس هوای محیط ۸۳ درصد بود. در معاینه فیزیکی، کراکل دمی در قسمت های فوقانی ریه مشاهده شد. اتساع ورید ژوگولار یا ادم وجود نداشت. مطالعات آزمایشگاهی لکوسیتوز نوتروفیلی را نشان داد اما ائوزینوفیلی یا افزایش سطح آمینوترانسفرازها را نداشت. در رادیوگرافی قفسه سینه اپاسیتی آلوئولی تکه ای که بیشتر در لوب های فوقانی برجسته بود (پانل A) قابل توجه بود. کشت خلط و پانل تنفسی ویروسی منفی بود. تصویر توموگرافی کامپیوتری بعدی از قفسه سینه، اپاسیتی گرند گلاس و رتیکولارداشت که بیشتر در قسمت لوب فوقانی بود و همچنین برونشکتازی متوسط ​​(پانل B) نشان داد. با توجه به یافته های تصویربرداری بیمار و مواجهه طولانی مدت با نیتروفورانتوئین، تشخیص آسیب مزمن ریه ناشی از نیتروفورانتوئین انجام شد. در بیماران مبتلا به آسیب ریه ناشی از نیتروفورانتوئین، یافته های رادیولوژیک متفاوت است و ممکن است به صورت منتشر یا موضعی باشد. درمان با نیتروفورانتوئین متوقف شد و پردنیزون به صورت کاهش تدریجی تجویز شد. یک هفته بعد، علائم بیمار کاهش یافت. دو ماه بعد، تکرار تصویربرداری نشان داد که اپاسیتی هاتقریبا برطرف شده و برونشکتازی تثبیت شده است (به ترتیب پانل های C و D).

N Engl J Med 2023; 389:549. August 10, 2023