مترجم: پروین امامی – پرستار
آگونسیت های پپتید ۱ شبه گلوکاگون (GLP-1) ابزارهای جدیدتری برای مقابله با چاقی هستند. آنها با مزیت اضافی کاهش غلظت قند خون، مصرف انرژی را کاهش میدهند و به کاهش وزن قابل توجه منجر می شوند. در عین حال موضوعاتی مانند قابلیت تداوم، هزینه و اثرات مضر آنها را باید مد نظر داشت.
در یک تحقیق بر روی ۴۲۵۵ مصرف کننده داروی GLP-1 که توسط Blue Cross Blue Shield affiliate Prime Therapeutics (Eagan, Minn) انجام گرفت، ۶۸٪ از مصرف کنندگان درمان را طی سال اول قطع کردند. قطع مصرف دارو سبب بازگشت وزن بیمار شد. میانگین کاهش وزن در یک تحقیق بر روی افرادی که ابتدا با ۲.۴ میلی گرم سماگلوتاید به طور هفتگی همراه با کاهش ۵۰۰ کیلوکالری در هر روز و ۱۵۰ دقیقه ورزش فیزیکی در هر هفته درمان شدند، معادل ۱۸.۱ کیلوگرم بود؛ قطع دارو با میانگین کسب وزن ۱۱.۵ کیلوگرم طی سال اول پس از درمان دنبال شد.
هزینه های سماگلوتاید سالانه تقریباً ۱۵.۶۰۰ دلار در ایالات متحده است که حق بیمه برای هر ۱٪ از افرادی که درمان را آغاز می کنند طبق درمان های Prime برای همه اغضای گروه بیمه شده هر ماه تقریباً ۱۴.۵۰ دلار افزایش می یابد. عوارض جانبی آگونیست های گیرنده GLP-1 شامل تهوع، استفراغ، اسهال، ریفلاکس معده- مری، پانکراتیت، انسداد روده و فلج معده یا گاستروپارزی می باشد.
این یافته ها این سوال را ایجاد می کند که آیا تغذیه می تواند یک روش امن تر و ارزان تر برای کاهش وزنِ اغلب بیماران باشد؟ شواهدی که به نفع روش های تغذیه ای است با این مشاهدات آغاز می شود که کربوهیدرات ها، فیبر، و اسیدهای چرب اشباع نشده ترشح GLP-1 روده را به طور طبیعی افزایش می دهند. در یک تحقیق عرضی تصادفی شده بر روی ۵۰ بیمار مبتلا به دیابت نوع ۲، خوردن ساندویچ فقط با یک ماده گیاهی در مقایسه با ساندویچ گوشت متناسب با مقدار انرژی ترشح GLP-1 را دو برابر افزایش داد. افزایش مشاهده شده در ترشح GLP-1 با افزایش آن با سیتاگلیپتین قابل مقایسه است. 
غذاهایی که ترشح GLP-1 را افزایش می دهند، از طریق مکانیسم های دیگر سبب کاهش وزن هم می شوند. تراکم پایین انرژی غذاهای مشتق از گیاهان بدین معنی است که سیری با کالری های نسبتاً کم ایجاد می شود. ۲۴۴ شرکت کننده در یک کارآزمایی تصادفی شده ۱۶ هفته ای یک رژیم غذایی کم چربی سرشار از میوه های نامحدود، سبزیجات، غلات، و حبوبات بدون ورزش را امتحان کردند و در مقایسه با گروه کنترل درمان نشده گزارش دادند که مصرف انرژی آنها تا بیشتر از ۳۵۰ کالری در روز پایین آمد و وزن بدنشان تا ۵.۹ کیلوگرم کاهش یافت. رژیم های غذایی مبتنی بر گیاهان به خاطر اثر کاهش تدریجی کالری غذاهای پرفیبر باعث کاهش وزن نیز می شوند به این گونه که انرژی جذب نشده با مواد زاید حمل می شود و مصرف انرژی پس از وعده غذایی را تقریباً تا ۱۵٪ افزایش می دهد. (اثر ترمیک غذا).
میانگین شاخص توده بدن در یک مطالعه سلامت Adventist فاز ۲ شامل ۶۰.۹۰۳ بزرگسال در بین افرادی که رژیم غذایی گیاه خواری داشتند معادل ۲۳.۶ کیلوگرم/مترمربع در مقایسه با ۲۸.۸ کیلوگرم/مترمربع برای افرادی بود که رژیم غذایی همه چیزخوار داشتند که معادل با اختلاف وزن حدود ۱۶ کیلوگرم بود. یک کارآزمایی تصادفی شده نشان داد که رژیم غذایی گیاه خواری کم چربی سالانه هزینه های غذایی را تقریباً ۵۰۰ دلار در مقابل هزینه های سماگلوتاید کاهش می دهد.
اغلب کارآزمایی های بالینی رژیم های غذایی مبتنی بر گیاهان علیرغم این یافته های تشویق برانگیز نسبتاً مختصر بوده اند؛ مطالعات طولانی مدت تر معمولاً کوچک هستند و بر نقاط پایانی غیر از کاهش وزن تمرکز می کنند (مانند سلامت قلبی- عروقی، کنترل دیابت). به علاوه، درمان تغذیه ای رایگان نیست. حمایت از هر نوع درمان، تغذیه ای یا غیره اغلب به پیگیری منظم با پرسنل آزموده نیاز دارد. در حالی که داروها نمی توانند راه حل طولانی مدتی برای اغلب بیماران ارائه کنند، اثربخشی طولانی مدت تغییرات رژیمی اجرا شده بر روی یک مقیاس وسیع را باید در نظر گرفت. کارآزمایی های طولانی مدت بزرگ شامل حمایت مستمر از شرکت کنندگان نیز اطلاعات مهمی درباره اثرات بالینی و مقرون به صرفه بودن هزینه ارائه می دهد.
یک فرمول جدید برای کنترل اشتها. یک سیگنال تونیک هدفمند برای هدایت خوردن که نیاز بدن به انرژی را نشان میدهد (عمدتاً) از FFM و RMR گرفته می شود. این هدایت به نوبه خود تحت مهار تونیک از لپتین قرار می گیرد که عملکرد آن مقدار انرژی ذخیره شده در بدن را منعکس می کند. همانطور که مقدار بافت چربی افزایش می یابد، عدم حساسیت در لپتین ایجاد می شود و این مهار تونیک کاهش می یابد.
هدایت خوردن به وسیله سیگنال های اپیزودی به شکل پپتیدهایی که از دستگاه گوارش در پاسخ به مصرف غذا آزاد می شوندِ، به طور دوره ای مختل و سرکوب می شود. الگوی حاصله خوردن پیامدی از تاثیر متقابل بین تونیک و سیگنال های فیزیولوژیک اپیزودی است. شکل نیز اثر فرضی ورزش بر روی کنترل اشتها را به تصویر می کشد. ورزش طولانی مدت بوسیله تحریک گرسنگی (اثری که بین افراد بسیار متغیر است) یک عملکرد فرایند دوگانه را نمایش می دهد، اما به وسیله سیگنال دهی سیری پس از وعده غذایی از طریق یک اثر بر روی پپتیدهای دستگاه گوارش افزایش می یابد.
Neal D. Barnard, MD. Hana Kahleova, MD, PhD
The American Journal of Medicine. VOLUME 137, ISSUE 3, P198-199, MARCH 2024
