مترجم: شیدا برخورداری – ارشد مهندسی پزشکی
اطلاعات کمی در مورد اثرات مقایسه‌ای روش‌های مختلف درمان چاقی بر نتایج گزارش شده توسط بیمار وجود دارد. هدف ما مقایسه اثرات ۳ ساله بای‌پس معده و اسلیو گاسترکتومی بر نتایج گزارش شده توسط بیمار در بیماران مبتلا به چاقی و دیابت نوع ۲ بود.
روش‌ها: کارآزمایی اوزنبرگ یک کارآزمایی تصادفی تک مرکزی، گروه موازی در بیمارستان وستفولد تراست، یک مرکز عمومی چاقی در تنسبرگ، نروژ بود. بیماران واجد شرایط ۱۸ سال یا بزرگتر با BMI از قبل تأیید شده ۳۵ کیلوگرم بر متر مربع یا بیشتر بودند. اگر هموگلوبین گلیکوزیله حداقل ۶.۵% (۴۸ میلی‌مول در مول) یا با وجود مصرف داروهای ضددیابت حداقل ۶.۱% (۴۳ میلی‌مول در مول) بود، دیابت در افراد تشخیص داده می‌شد. بیماران واجد شرایط به‌طور تصادفی (۱:۱) تحت عمل بای‌پس معده یا اسلیو گاسترکتومی قرار گرفتند. همه بیماران، درمان قبل و بعد از عمل یکسانی دریافت کردند. تصادفی‌سازی با یک مولد اعداد تصادفی کامپیوتری و یک بلوک با اندازه ده انجام شد. پرسنل مطالعه، بیماران و ارزیاب نتایج اولیه به‌مدت ۱ سال نسبت به تخصیص اطلاعی نداشتند. نتایج ثانویه از پیش تعیین‌شده که در اینجا گزارش شده‌است، تغییرات ۳ ساله در چندین نتیجه کلینیکی مهم گزارش‌شده توسط بیمار، کاهش وزن و بهبود دیابت بوده‌است. تجزیه و تحلیل به‌منظور درمان جمعیت انجام شد.
یافته‌ها: بین ۱۵ اکتبر ۲۰۱۲ و ۱ سپتامبر ۲۰۱۷، ۳۱۹ بیمار مبتلا به دیابت نوع ۲ که برای جراحی چاقی برنامه‌ریزی شده بودند از نظر واجد شرایط بودن به‌طور متوالی مورد ارزیابی قرار گرفتند. ۱۰۱ بیمار واجد شرایط نبودند (۲۹ بیمار براساس معیارهای ورود به مطالعه، مبتلا به دیابت نبودند و ۷۲ بیمار دیگر خارج از معیارهای مطالعه بودند) و ۹۳ بیمار در مطالعه شرکت نکردند. ۱۰۹ بیمار وارد مطالعه شدند و به‌طور تصادفی تحت‌عمل اسلیو گاسترکتومی (۵۵ نفر) یا بای‌پس معده (۵۴ نفر) قرار گرفتند. در بین ۱۰۹ بیمار، ۷۲ نفر (۶۶%) زن و ۳۷ نفر (۳۴%) مرد بودند. ۱۰۴ نفر (۹۵%) از بیماران سفید پوست بودند. ۱۶ بیمار ارزیابی را تکمیل نکردند و ۹۳ بیمار (۸۵%) پیگیری ۳ ساله را تکمیل کردند. سه بیمار دیگر برای ثبت سایر بیماری‌های همراه و زمینه‌ای از طریق تلفن تماس گرفتند. در مقایسه با اسلیو گاسترکتومی، بای‌پس معده با بهبود بیشتر کیفیت زندگی مرتبط با وزن (بین تفاوت گروهی ۹.۴، ۳.۳ تا ۱۵.۵)، علائم رفلاکس کمتر (۰.۵۴، ۰.۱۷ تا ۰.۹۰-)، کاهش وزن کل بیشتر (۸٪ اختلاف، ۲۵٪ در مقابل ۱۷٪) و احتمال بیشتر بهبودی دیابت (۶۷٪ در مقابل ۳۳٪، نسبت خطر ۲.۰۰؛ ۱.۲۷ به ۳.۱۴) همراه بود. پنج بیمار هایپوگلیسمی پس از غذا را در سال سوم پس از بای‌پس معده در مقابل هیچ یک از بیماران پس از اسلیوگاسترکتومی گزارش کردند. علائمی مانند درد شکم، سوء هاضمه، اسهال، سندرم دامپینگ، افسردگی، پرخوری و پر اشتهایی در هر دو گروه یکسان بودند و تفاوتی نداشتند.
تفسیر
در سومین سال، بای‌پس معده از نظر کیفیت زندگی مرتبط با وزن، علائم رفلاکس، کاهش وزن و بهبودی دیابت در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ و چاقی نسبت به اسلیو گاسترکتومی برتر بود، در حالی که علائم درد شکم، سوء هاضمه، اسهال، سندرم دامپینگ، افسردگی و پرخوری بین گروه‌ها تفاوتی نداشت. این دانش جدید گزارش‌شده توسط بیمار می‌تواند در فرآیند تصمیم‌گیری مشترک برای اطلاع‌رسانی به بیماران در مورد شباهت‌ها و تفاوت‌های بین نتایج مورد انتظار پس از دو روش جراحی استفاده شود.
Marius Svanevik, MD. Jolanta Lorentzen, MD. Heidi Borgeraas, PhD
The Lancet. Diabetes & Endocrinology. VOLUME 11, ISSUE 8, P555-566, AUGUST 2023
