Basim Ali, M.D., Matthew C. Mason, D.O
خانمی ۵۴ ساله مبتلا به آسم و رینیت آلرژیک با سابقه ۳ ماهه سرفه خلط دار و تنگی نفس به اورژانس مراجعه کرد. او همچنین تب، لرز، تعریق شبانه و کاهش ناخواسته ۹ کیلوگرمی (۲۰ پوند) وزن داشت. داروهای او مونته لوکاست، ستیریزین و یک داروی استنشاقی آلبوترول بود. او در طول عمر خود سیگار نکشیده بود و اخیراً سفر نکرده بود. در معاینه ریه، خس خس بازدمی و کراکل منتشرداشت. در آزمایشات تعداد ائوزینوفیل مطلق ۵۲۴۰ در میلی متر مکعب بود (محدوده مرجع، ۴۰ تا ۳۶۰). رادیوگرافی قفسه سینه تیرگی فضای محیطی را در دو طرف نشان داد (پانل A). سی تی قفسه سینه، کنسولیداسون محیطی و ساب پلور غالب-لوب فوقانی را نشان داد که در ناحیه اطراف (پانل B) مشکلی نداشت. الگوی رادیوگرافی به عنوان “نگاتیوعکاسی ادم ریوی” توصیف شد – یافته ای که نشان دهنده ذات الریه ائوزینوفیلیک مزمن است. آزمایش سرمی برای IgE علیه آسپرژیلوس فومیگاتوس، آنتی بادی علیه کوکسیدیوئیدها و آنتی بادی های سیتوپلاسمی آنتی نوتروفیل منفی بود. برونکوسکوپی با لاواژ برونکوآلوئولار برای ۷۴ درصد ائوزینوفیل در شمارش سلولی (مقدار مرجع، <2) و تست های منفی برای بیماری های عفونی قابل توجه بود و تشخیص پنومونی ائوزینوفیلیک مزمن داده شد. درمان با پردنیزون خوراکی آغاز شد. در پیگیری ۱۷ روز بعد، علائم بیمار کاهش یافت و یافته های رادیوگرافی برطرف شد (پانل C). بیمار به مدت ۵ ماه به مصرف پردنیزون ادامه داد و هیچ عود دیگری نداشت.
N Engl J Med 2023; 389:1220. September 28, 2023
