نشستن یا ننشستن روی لبه ی تخت بیمار هنگام ویزیت

1403-09-26
ارسال توسط Arseye Pezeshky

Joseph S. Alpert, MD

زمانی که دانشجو بود و در حال دیدن آموزش، مربی من، لوئیس دکستر، یک بار مرا دید که روی لبه تخت بیمار نشسته بودم و در حال توضیح برای کاتتریزاسیون قلبی آینده بودم. بعداً همان روز، دکتر دکستر به من گفت که نشستن روی تخت بیمار فکر خوبی نیست.
وی گفت: تخت بیمار فضای مقدس آنهاست. “به مراتب بهتر است روی صندلی کنار تخت بنشینید.” در طول سالهای متمادی بعد، من هنوز، گاهی اوقات، روی لبه تخت بیمار می نشینم، به خصوص زمانی که فرد دوست یا مدت طولانی تحت مراقبت من بوده است. با این حال، با هر یک از این نشستن ها، پند دکتر دکستر در ذهنم طنین انداز می شود.
به عنوان یک کارورز و رزیدنت، نه من و نه هیچ یک از همکارانم زمان زیادی را با بیمارانمان سپری نکردیم. هر روز صبح، قبل از انجام یک معاینه فیزیکی کوتاه، کنار تخت می‌ایستادیم و به طور مختصر با بیمار صحبت می‌کردیم. از آن زمان، من، همراه با بسیاری از پزشکان دیگر، دریافته‌ایم که وقتی در یک سطح مساوی با بیماران می‌نشینیم، ارتباط بهتری با بیماران برقرار می‌کنیم.
اخیراً یکی از دانشجویان پزشکی ما از من در مورد بهترین راه برای برقراری ارتباط مؤثر با بیماران سؤال کرد. بارها شنیده بودم که بیماران در مقایسه با ایستادن، زمانی که پزشکان کنار بالین می‌نشستند ویزیت طولانی‌تری داشتند. ظاهراً بیماران از داشتن پرسنل مراقبت های بهداشتی در یک سطح برابر قدردانی می کنند. به نظر می رسد این برای من منطقی است: ایستادن و صحبت کردن با بیمار می تواند به این معنا باشد که یک مقام فرمانده با فردی با قدرت کمتر صحبت می کند، در حالی که نشستن و نگاه کردن به یکدیگر در یک سطح نشان دهنده دوستی است. بیل و همکاران یک رویکرد ۶ مرحله ای را برای رساندن اخبار بد به بیماران سرطانی فهرست می کنند. اولین پیشنهاد آنها این است که «بنشینید که باعث آرامش بیمار می شود و همچنین نشانه آن است که شما عجله نخواهید کرد. وقتی می نشینید سعی کنید موانعی بین شما و بیمار وجود نداشته باشد.» برعکس، ۲ مطالعه اخیر نشان داد که ایستادن یا نشستن پزشک در کنار تخت برای بیماران تفاوتی ندارد.
در بریتانیا، بسیاری از بیمارستان ها از کارکنان خود خواسته اند که روی تخت بیماران ننشینند. آنها پیشنهاد می کنند که انجام این کار ممکن است گسترش باکتری های مقاوم به آنتی بیوتیک را تسهیل کند. در بررسی این موضوع، من نتوانستم هیچ داده ای پیدا کنم که قویاً از این ایده پشتیبانی کند. علاوه بر این، ایونا هیث، یک پزشک مراقبت های اولیه لندن، در نامه ای به مجله پزشکی بریتانیا از عملکرد خود در نشستن روی لبه تخت بیمار دفاع کرد.
به نظر می رسد به طور کلی توافق شده است که پزشکان هنگام صحبت با بیماران باید به دنبال تماس چشمی طولانی مدت باشند. بیل و همکاران این را به خوبی بیان می کنند: «با بیمار ارتباط برقرار کنید. حفظ تماس چشمی ممکن است ناراحت کننده باشد، اما راه مهمی برای ایجاد رابطه است. لمس بیمار بر روی بازو یا گرفتن دست (اگر بیمار با این کار راحت است) راه دیگری برای انجام این کار است.
اگر پزشک دائماً به رایانه همراه مراجعه می کند، حفظ تماس چشمی ممکن است چالش برانگیز باشد. این وضعیت منجر به برخوردهای رضایت‌بخش کمتری با بیماران می‌شود، همانطور که مارگالیت و همکاران مشاهده کردند: «روشی که پزشکان از رایانه‌ها در اتاق معاینه استفاده می‌کنند، می‌تواند با کاهش گفت‌وگو، به‌ویژه در حوزه روانی-اجتماعی و عاطفی، تأثیر منفی بر عملکرد بیمار محور بگذارد. به نظر می‌رسد که نگاه به صفحه به ویژه برای پرسش‌های روانی-اجتماعی و واکنش عاطفی مخرب است، و نشان می‌دهد که توجه بصری به مانیتور به جای تماس چشمی با بیمار ممکن است از افشای حساس یا کامل بیمار جلوگیری کند.
نتیجه‌گیری من از این بررسی و از تجربه، این است که همیشه باید به دنبال تماس چشمی تا حد امکان با بیمار چه نشسته و چه ایستاده کنار تخت باشد. من شخصاً ترجیح می‌دهم به گونه‌ای بنشینم که سرم هم سطح سر فرد روی تخت باشد و چشمانم هم سطح چشمان بیمار باشد. در آینده برای شرایط استثنایی خوابیدن را پیشنهاد خواهم کرد.