ارتباط خواب مناسب با خطر ابتلا به دیابت درمان شده در میان زنان یائسه

مترجم: دکتر الهام خاقانی – پزشک عمومی

مدت زمان خواب و تنفس ناشی از  اختلال در خواب با خطر ابتلا به دیابت در افراد یائسه مرتبط بود.

با توجه به شیوع بالای دیابت در جمعیت ایالات متحده (تخمین زده می شود ۶٪ تا ۱۳٪)، افزایش خطر مرتبط با مدت خواب کوتاه می تواند تأثیر بالینی قابل توجهی داشته باشد.

با توجه به اینکه یائسگی هم با افزایش خطر دیابت و هم با تغییرات خواب مرتبط است، این یافته‌ها پیامدهای بهداشت عمومی مهمی برای زنان یائسه دارد.

دیابت نوع ۲ اثرات شدیدی بر سلامت عمومی دارد. بیش از ۳۰ میلیون بزرگسال در ایالات متحده به دیابت مبتلا هستند و هر سال ۱.۵ میلیون مورد جدید تشخیص داده می شود. در حالی که فعالیت بدنی، کاهش وزن و درمان دارویی با متفورمین می تواند از دیابت جلوگیری کند، شروع و حفظ فعالیت بدنی و کاهش وزن دشوار است و متفورمین کمتر از سبک زندگی، تاثیر دارد. ممکن است عوامل خطر قابل تغییر دیگری نیز برای دیابت وجود داشته باشد، از جمله طول مدت خواب، کیفیت خواب و تنفس اختلال در خواب.

یائسگی با افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ و تغییرات خواب مرتبط است که ممکن است با علائم یائسگی مانند تعریق شبانه و تغییرات خلقی مرتبط باشد. برای بررسی اینکه آیا عوامل خواب باعث ایجاد تغییرات در خطر دیابت نوع ۲ در افراد یائسه می شوند، ما تأثیر آینده نگر عوامل خواب بر دیابت را در گروه مطالعه ابتکار سلامت زنان (WHI) بررسی کردیم. WHI به دلیل حجم نمونه بزرگ، دوره طولانی پیگیری، داده‌های مربوط به علائم یائسگی که می‌تواند بر خواب تأثیر بگذارد، و تشخیص احتمالی دیابت، یک گروه ایده‌آل برای آزمایش فرضیه‌هایی ارائه می‌کند که مدت زمان کوتاه خواب، اختلال در تنفس در خواب و خود بی خوابی گزارش شده با افزایش خطر ابتلا به دیابت در افراد یائسه مرتبط است.

هدف از این مطالعه، تعیین اینکه آیا ویژگی های خواب با بروز دیابت درمان شده در افراد یائسه مرتبط است یا خیر بود.

مواد و روش ها: شرکت کنندگان پس از یائسگی در سنین ۵۰ تا ۷۹ سال طول مدت خواب، اختلال تنفس در خواب یا بی خوابی را در ابتدا و دوباره در یک نمونه فرعی ۳ سال بعد گزارش کردند. پیامد اولیه، تشخیص جدید دیابت بود که با داروهای خوراکی یا انسولین در هر زمانی پس از شروع مطالعه درمان شده بود. مدل های مخاطرات متناسب کاکس چند متغیره استفاده شد.

نتایج: در ۱۳۵۹۶۴ شرکت‌کننده که به‌مدت ۱۸.۱ (۶.۳±) سال پیگیری شدند، ارتباط غیرخطی بین طول مدت خواب و خطر ابتلا به دیابت درمان شده وجود داشت. شرکت‌کنندگانی که ≤۵ ساعت در ابتدا می‌خوابیدند، در مقایسه با افرادی که ۷ ساعت می‌خوابیدند، ۲۱ درصد افزایش خطر ابتلا به دیابت داشتند (۱.۲۱؛ ۱.۰۰-۱.۴۷). خطر ابتلا به دیابت در افرادی که بیش از ۹ ساعت می‌خوابیدند، ۶% در مقایسه با افرادی که ۷ ساعت می‌خوابیدند، افزایش می‌یابد (۱.۰۶؛ ۰.۹۷-۱.۱۶). شرکت کنندگانی که مدت زمان خواب آنها در ۳ سال کاهش یافته بود، ۹٪ (۱.۰۹؛ ۱.۰۲-۱.۱۶) بیشتر از شرکت کنندگان با مدت زمان خواب بدون تغییر، خطر ابتلا به دیابت داشتند. شرکت‌کنندگانی که افزایش طول مدت خواب را در ۳ سال گزارش کردند، در معرض خطر ابتلا به دیابت (۱.۰۱؛ ۰.۹۵-۱.۰۸) مشابه افرادی بودند که هیچ تغییری در طول مدت خواب نداشتند. شرکت‌کنندگانی که در معرض خطر بالای اختلال تنفسی در خواب بودند، ۳۱% بیشتر از افراد بدون آن (۱.۲۶-۱.۳۷) در معرض خطر دیابت بودند. هیچ ارتباطی بین نمره بی خوابی گزارش شده توسط خود و خطر دیابت یافت نشد.

نتیجه گیری: اختلال تنفس ناشی از اختلال خواب و خواب کوتاه یا طولانی با خطر بالاتر دیابت در جمعیت یائسه مرتبط بود.

Erin S. LeBlanc, MD. Shiqi Zhang, MS. Haley Hedlin, PhD

The American Journal of Medicine. VOLUME 137, ISSUE 4, P331-340, APRIL 2024