Simon Daly, M.R.C.P.I., Tim Cassidy, F.R.C.P.Edin
خانم ۶۷ ساله ای با کاهش اکسیژن خون (هیپوکسمی) و شوک که به طور ناگهانی ایجاد شده بود با فیبریلاسیون دهلیزی برای درمان سکته ایسکمی حاد به بیمارستان پذیرش شد. بیمار دو روز قبل از پولیپکتومی کولون که سه روز قبل از بستری فعلی او انجام شده بود، داروی اپیکسابان را قطع کرده بود. ضربان قلب بیمار هنگام مراجعه ۱۱۸ ضربه در دقیقه، فشار خون ۷۰/۳۶ mm Hg، و اشباع اکسیژن ۷۲٪ بود در حالی که هوای جو را تنفس می کرد. بعد از تثبیت شرایط بیمار، یک سی تی آنژیوگرافی ریوی از او به عمل آمد که آمبولی ریوی در شریان های ریوی اصلی، اتساع بطن راست، و ترومبوز بزرگ در حال گذر از طریق یک فورامن اُوال باز که قبلاً نامشخص بود را نشان داد (PFO؛ شکل A، پیکان). اکوکاردیوگرام ترنس توراسیک متعاقب نیز یک ترومبوز در عرض PFO به داخل دهلیز چپ را نشان داد (شکل B، پیکان [نمای محور طولی پارااسترنال] [نمای محور عرضی پارااسترنال]). به نظر می رسید که درمان های پیشرفته اینترونشن توسط یک تیم چند منظوره بسیار پرخطر باشد. درمان با هپارین آغاز شد. چهار روز بعد اینفارکت مغزی جدیدی (به نظر کاردیوامبولی از ترومبوز) ایجاد شد که همراه با تغییر شکل خونریزی اینفارکت شریان مغزی میانی چپ بود که هنگام پذیرش وجود داشت. ضد انعقاد درمانی قطع شد تا خونریزی داخل کرانیال تثبیت شود. ضدانعقاد درمانی در روز بیستم بستری بیمار در بیمارستان مجدداً آغاز شد و بیمار ۱۵ هفته بعد از پذیرش به یک مرکز بازتوانی سکته مغزی ارجاع داده شد.
N Engl J Med 2023; 389:e45. November 23, 2023
