لیستریا مونوسیتوژنز آرتریت سپتیک در یک بیمار دارای سیستم ایمنی توانمند

Vikaesh Moorthy, MBBS, MRCS. Tong Lin Teo, MBBS

آرتریت سپتیک لیستریا مونوسیتوژنز شایع نیست و معمولاً در مفاصل پروتز (مصنوعی) یا بیماران دچار نقص ایمنی ظاهر می شود. ما گزارش زنی با سیستم ایمنی سالم و مبتلا به آرتریت سپتیک لیستریا مفصل بومی را شرح می دهیم.

یک زن ۷۰ ساله ژاپنی با تشدید درد و تورم زانوی راست در طی ۲ هفته مراجعه کرد. او سابقه زانو درد طولانی مدت دوطرفه و تزریق داخل مفصلی زانو از یکماه پیش را گزارش کرد. همچنین تغییر دفع روده با مدفوع شل و کاهش وزن ۱۰ کیلوگرمی طی را یک ماه گزارش کرد.

دمای بدن او ۳۹ درجه سانتیگراد بود. دامنه حرکتی زانوی راست به علت احساس درد محدود شده بود. سایر نتایج معاینات فیزیکی او نکته قابل توجهی نداشت.

بررسی ها افزایش نشانگرهای التهابی را نشان دادند اما نتیجه کشت خون منفی بود (جدول ۱). اشعه ایکس زانو،  افیوژن مفصل فوق کشکک را نشان داد (شکل).

جدول (۱)

شکل: اشعه ایکس زانوی راست (نمای قدامی خلفی و جانبی) استئوآرتریت تیبیوفمورال و افیوژن مفصل فوق کشکک را نشان می دهد.

یک ضربه تشخیصی زانو ۱۰ میلی لیتر مایع چسبناک چرکی تولید کرد. رنگ آمیزی گرم هیچ موجودی را نشان نداد. در ابتدا درمان عود نقرس برای وی انجام شد.

کشت های هوازی مایع زانو پس از ۷۲ ساعت انکوباسیون، لیستریا مونوسیتوژنز حساس به پان را رشد دادند. درمان او با آمپی سیلین وریدی (IV) 2 گرم هر ۴ ساعت و جنتامایسین وریدی ۱۲۰ میلی گرم هر ۱۲ ساعت شروع شد.

در روز پنجم، او تحت آرتروتومی و شستشوی زانوی راست به دلیل درد و تب مداوم قرار گرفت. در حین عمل، بافت عمیق سینوویال ناسالم دبرید شد. او ۲ هفته آمپی سیلین وریدی و ۱ هفته جنتامایسین وریدی و به دنبال آن ۲ هفته آموکسی سیلین خوراکی دریافت کرد. اما آموکسی سیلین بعد از ۱ هفته به دلیل اگزانتم دارویی قطع شد.علائم بهبود بالینی ۴۴ روز پس از عمل با بهبود زخم و دامنه حرکتی زانوی راست به ۱۲۰-۵ نشان داده شد.

بحث و نتیجه گیری

آرتریت سپتیک لیستریا در مفاصل طبیعی بیماران دارای ایمنی شایع نیست. به نظر می رسد دستکاری مفاصل (به عنوان مثال، تزریق داخل مفصلی) و ضربه از عوامل خطر هستند (جدول ۲).

جدول ۲:

علائم می تواند با بی حالی و واکنش های التهابی موضعی غیر اختصاصی باشد.رنگ امیزی گرم درمایع آسپیره اولیه مفصل اغلب منفی است.

درمان شامل آنتی بیوتیک های وریدی مناسب و شستشوی مفصل جراحی در صورت نیاز است. ترکیبی از آمپی سیلین و آمینوگلیکوزید به عنوان رژیم درمانی ترجیحی آنتی بیوتیک در نظر گرفته می شود. این انتخاب درمانی ما بود و از نظر بالینی کارآمد به نظر می‌رسد و بیمار ما به وضوح عملکرد سابق مفصل خود را بدست آورد.

The American Journal of Medicine.  VOLUME 137, ISSUE 1, E12-E13, JANUARY 2024