مترجم: پروین امامی – پرستار
تقریباً ۵۰٪ از بیماران مبتلا به سرطان ریه غیر سلول کوچک (NSCLC) با بیماری پیشرفته موضعی یا مرحله اولیه تشخیص داده می شوند (مرحله I، II، یا III). جراحی درمان اولیه برای بیمارانی است که توده آنها قابل برداشتن باشد و درمان ادجوانت یا نئوادجوانت توصیه می شود.
اگرچه چشم انداز درمان برای NSCLC مرحله اولیه با تایید ایمنی درمانی سرطان و برنامه درمانی هدف مند به سرعت تغییر می کند و درمان هدف مند ادجوانت یا کمکی در بیماران مبتلا به NSCLC قابل برداشتن که ترتیب و آرایش ژن لنفوماکیناز آناپلاستیک (ALK- positive NSCLC) را مخفی می کند به ارزیابی نیاز دارد.
تقریباً ۴٪ تا ۵٪ از بیماران مبتلا به NSCLC بیماری ALK- positive دارند. بیماران مبتلا به ALK-positive NSCLC غالباً جوانتر هستند، سیگار نمی کشند، و نسبت به افراد مبتلا به ALK- negative NSCLC با بیماری پیشرفته تر تشخیص داده می شوند. همچنین خطر متاستاز مغزی برای آنها بالاتر است که در ۵۰٪ تا ۶۰ ٪ از بیماران دیده می شود. علیرغم تاییدیه های اخیر برای درمان NSCLC قابل برش، ایمنی درمانی معمولاً در بیماران مبتلا به بیماری ALK- positive توصیه نمی شود زیرا هیچ شواهد بالینی نشان نداده اند که ایمنی درمانی در NSCLC با تغییرات هدایت گر و محرک انکوژنیک سودمند باشد.
درمان ادجوانت توصیه شده اخیر برای بیماران با ALK- positive NSCLC قابل برداشتن عبارت است از شیمی درمانی ترکیبی مبتنی بر پلاتینیوم. البته شیمی درمانی ادجوانت با بهبودهای جزئی در پیامدهای بیماری همراه است (تفاوت در بقا در مقایسه با مشاهده تقریباً ۵ نقطه [امتیاز] صدک). خطر عود بیماری بالا است (با خطر ۵ ساله عود یا مرگ که از ۴۵٪ برای مرحله IB تا ۷۶٪ برای بیماری مرحله III متفاوت است) و اغلب موارد عود با گسترش متاستاتیک همراه می باشد. بقای ۵ ساله از ۷۱٪ برای بیماری مرحله IB تا تقریباً ۳۶٪ برای بیماری مرحله IIIA متفاوت است. شیمی درمانی ادجوانت همچنین با خطر بالای وقایع مضر همراه است و یک متاآنالیز نشان می دهد که ۶۶٪ از بیماران وقایع مضر درجه ۳ یا ۴ را بعد از درمان با شیمی درمانی ادجوانت مبتنی بر سیسپلاتین دارند.
درمان های هدفمند که کارایی را نشان داده اند و در درمان NSCLC وابسته به انکوژن پیشرفته ایجاد شده اند، احتمال دارد پیامدها را در بیماران مبتلا به بیماری قابل برش بهبود دهند. اُسیمرتینیب در کارآزمایی فاز ۳ ADAURA مزیت قابل توجهی را در رابطه با بقای عاری از بیماری در مقایسه با دارونما در بین بیماران مبتلا به NSCLC مثبت با جهش گیرنده فاکتور رشد اپیدرمی مرحله IB، II، یا IIIA نشان داد. داده های اخیر نشان می دهند که مزیت زیاد بقای عاری از بیماری می تواند به مزیت بقای کلی تفسیر شود.
آلِستینیب یک داروی قوی و خوراکی مهارکننده تیرزین کنیاز TKI) ALK) است که سطح بالای کارایی را در هر سه کارآزمایی فاز ۳ شامل بیماران مبتلا به NSCLC ALK- positive پیشرفته نشان داده است. بیماران با ALK- positive NSCLC پیشرفته که قبلاً درمان نشده اند و آلستینیب دریافت کردند نسبت به بیمارانی که کریزوتینیب دریافت کردند، بقای عاری از پیشروی طولانی تری را در کارآزمایی کلی فاز ۳ ALEX نشان دادند و بقای کلی ۵ ساله در آنها بهبود یافت. داروی آلستینیب همچنین فعالیت اساسی در بیماران مبتلا به بیماری سیستم عصبی مرکزی (CNS) نشان داده است. درمان طولانی مدت با آلستینیب نمای ایمنی دارد که نشان می دهد وقایع مضر در آن اصولاً درجه پایین است. آلستینیب بر مبنای این نتایج یک درمان ردیف اول ارجح در بیماران مبتلا به ALK- positive NSCLC پیشرفته است . این داده ها در NSCLC پیشرفته از بررسی و تحقیق درباره آلستینیب در ALK- positive NSCLC برش یافته جهت تعیین این مسئله که ایا این دارو می تواند خطر عود بیماری را کاهش داده، پیامدهای بعد از عمل جراحی را بهبود، و بروز عود در CNS را کاهش دهد، حمایت می کنند.
ما نتایج آنالیز اولیه از کارآزمایی تصادفی شده بی نام فاز ۳ALINA را گزارش می دهیم که کارایی و ایمنی داروی ادجوانت آلستینیب در مقایسه با شیمی درمانی استاندارد در بیماران مبتلا به ALK- positive NSCLC برداشته شده را بررسی می کند. پیگیری بیماران در حال انجام است.
شیمی درمانی مبتنی بر پلاتینیوم درمان ادجوانت توصیه شده برای بیماران مبتلا به سرطان غیرسلول کوچک و ALK-positive ریه که قابل برداشتن باشد، است. داده هایی درخصوص کارایی و ایمنی آلستینیب ادجوانت در مقایسه با شیمی درمانی در بیماران مبتلا به ALK- positive NSCLC جراحی شده وجود ندارند.
روش ها: ما یک کارآزمایی تصادفی شده، بی نام ، فاز ۳ و گلوبال انجام دادیم که در آن بیماران مبتلا به ALK- positive NSCLC کاملاً جراحی شده مرحله IB (تومورهای ۴ سانتی متر)، II یا IIIA (طبقه بندی طبق چاپ هفتم کتاب راهنمای درجه بندی سرطان کمیته متحد امریکا درباره سرطان و اتحادیه کنترل بین المللی سرطان) به طور تصادفی به نسبت ۱:۱ به دریافت داروی آلستینیب خوراکی (۶۰۰mgدوبار در روز) به مدت ۲۴ ماه یا شیمی درمانی داخل وریدی مبتنی بر پلاتینیوم در چهار دوره ۲۱ روزه اختصاص داده شدند. نقطه پایانی اولیه عبارت بود از بقای عاری از بیماری که به طور سلسله مراتب در بین بیماران مبتلا به بیماری مرحله II یا IIIA و سپس در جمعیت به قصد درمان تست شد. نقاط پایانی دیگر شامل بقای عاری از بیماری سیستم عصبی مرکزی (CNS)، بقای کلی و ایمنی بودند.
نتایج: در کل ۲۵۷ بیمار به طور تصادفی به دریافت داروی آلستینیب (۱۳۰ بیمار) یا شیمی درمانی (۱۲۷ بیمار) اختصاص داده شدند. درصد بیماران زنده و افراد فاقد بیماری طی دو سال در گروه الستینیب معادل ۹۳.۸٪ و در گروه شیمی درمانی معادل ۶۳٪ در بین بیماران مبتلا به بیماری مرحله II یا IIIA بود (نسبت خطر برای عود بیماری یا مرگ، ۰.۲۴؛ ۰.۱۳ تا ۰.۴۵) و همچنین ۹۳.۶٪ و ۶۳.۷٪ به ترتیب در جمعیت به قصد درمان (۰.۲۴؛ ۰.۱۳ تا ۰.۴۳) بود. آلستینیب مزیت قابل توجه بالینی در رابطه با بقای عاری از بیماری CNS در مقایسه با شیمی درمان داشت (نسبت خطر برای عود بیماری CNS یا مرگ ، ۰.۲۲؛ ۰.۰۸ تا ۰.۵۸). داده ها برای بقای کلی کامل نبودند. یافته های ایمنی غیرمنتظره ای مشاهده نشدند.
نتیجه گیری: بقای عاری از بیماری با داروی ادجوانت آلستینیب در مقایسه با شیمی درمانی مبتنی بر پلاتینیوم در بیماران مبتلا به ALK- positive NSCLC جراحی شده در مرحله IB، II، یا IIIA به طور قابل توجهی بهبود یافت.
Yi-Long Wu, M.D, Rafal Dziadziuszko, M.D., Ph.D., Jin Seok Ahn, M.D., Ph.D
N Engl J Med 2024;390:1265-1276. April 10, 2024. VOL. 390 NO. 14
