پیامدهای بالینی در بیماران مسن تر مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی

مترجم: آناهیتا خاقانی – مهندس بهداشت

داروهای ضد انعقاد خوراکی (OACs) در بیماران ۸۵ سال و مسن­تر، مورد استفاده قرار می گیرند.

درمان OAC در این گروه بیمار، کاهش مرگ و میر و سکته مغزی را نشان داد.

هیچ افزایشی در ضد انعقاد خونریزی عمده در بیماران  ۸۵ سال و مسن­تر در مقایسه با بیماران با سن ۸۵ سال و کمتر مشاهده نشد.

با OACs، بیماران ۸۵ سال و بالای ۸۵ سال، از مرگ و میر کمتر و سکته مغزی بدون افزایش در خونریزی عمده در مقایسه با بدون OAC بهره مند شدند.

معرفی: فیبریلاسیون دهلیزی، شایع ترین آریتمی پایدار است که بزرگسالان با آن مواجه می شوند؛ اغلب نشانگر بیماری قلبی و عروقی زمینه ای است. با این حال، فیبریلاسیون دهلیزی خود با افزایش خطر سکته مغزی، کاهش عملکرد قلبی و قرار دادن بیماران علامت دار در معرض درمان هایی که خطراتی نیز دارند، مانند داروهای ضد آریتمی و فرسایش، به پیامدهای نامطلوب کمک می کند.

سن بالا، عامل خطر اصلی برای ایجاد فیبریلاسیون دهلیزی و عواقب آن مانند سکته مغزی یا آمبولی سیستمیک، نارسایی قلبی، سندرم حاد کرونری و افزایش خطر مرگ است. شیوع فیبریلاسیون دهلیزی در افراد بالای ۸۰ سال حداقل ۱۰ درصد است. برای افراد ۷۵ تا ۷۹ ساله، میزان تجمعی مرگ و میر در طی ۵ سال پس از شروع فیبریلاسیون دهلیزی حدود ۴۰ درصد است. میزان مرگ و میر ۵ ساله در سنین ۹۰ سال یا بالاتر به ۸۴ درصد افزایش می یابد. ۳ علت اصلی مرگ عبارتند از نارسایی قلبی، سکته مغزی و خونریزی گوارشی.

در بازه زمانی ۳۰ ساله از ۱۹۹۰ تا ۲۰۱۹، شیوع تخمینی فیبریلاسیون دهلیزی در سطح جهان دو برابر شد و به ۵۹.۷ میلیون نفر رسید. در یک مطالعه کوهورت دانمارکی روی ۱۴۶۳۷۷ بیمار مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی، میانگین سنی، ۷۴ سال بود. در مطالعه Framingham Heart، خطر فیبریلاسیون دهلیزی در طول زندگی در افرادی با حداقل یک عامل خطر قلبی عروقی ۱ در ۳ بود.

مطالعه حاضر به بررسی ویژگی‌های بیمار، پیامدهای بالینی، مصرف و دوز ضد انعقاد و تأثیر آن‌ها بر پیامدهای بالینی در افراد مسن (۸۴-۷۵ سال) و خیلی مسن (۸۵ سال و بالاتر) مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی می‌پردازد که در ثبت جهانی فیبریلاسیون  دهلیزی (GARFIELD-AF) ضد انعقاد در کشور ثبت نام کرده بودند.

داروهای ضد انعقاد خوراکی (OAC) در بیماران مسن‌تر مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی، علی‌رغم مزایای بالینی اثبات‌شده، کمتر مورد استفاده قرار می‌گیرند. هدف ما بررسی ویژگی های پایه، الگوهای درمان و تاثیر ضد انعقاد بر نتایج بالینی با توجه به سن بود.

مواد و روش ها: بزرگسالان مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی به تازگی تشخیص داده شده در ثبت مشاهده آینده نگر، GARFIELD-AF، انتخاب شدند و به مدت ۲۴ ماه پیگیری شدند. نسبت‌های خطر تعدیل‌شده (HR) از طریق مدل‌های خطر متناسب کاکس با وزن‌های اعمال‌شده به‌دست آمد تا ارتباط سن با پیامدهای بالینی را کمی‌سازی کند. اثربخشی مقایسه ای OAC در مقابل بدون OAC و ضد انعقادهای خوراکی غیر ویتامین Kا(VKA) در مقابل آنتاگونیست های ویتامین Kا(VKA) با استفاده از یک امتیاز تمایل با طرح وزن همپوشانی ارزیابی شد.

نتایج: از ۵۲۰۱۸ بیمار، ۳۲.۶٪ ۶۵-۷۴ سال، ۲۹.۳٪ ۷۵-۸۴ سال و ۷.۹٪ بالای ۸۵ سال بودند. درمان OAC با کاهش عددی مرگ و میر ناشی از همه علل در بین افراد ۶۵-۷۴ سال (۰.۸۶؛ ۰.۶۹-۱.۰۶) و سنین ۷۵-۸۴ سال (۰.۸۹؛ ۰.۷۵-۱.۰۵) و کاهش قابل توجهی در بیماران ۸۵ سال و مسن­تر (۰.۷۷؛ ۰.۶۳-۰.۹۵) در مقابل بدون OAC همراه بود. به طور مشابه، OACs با کاهش سکته مغزی همراه بود: ۶۵-۷۴ (۰.۵۱؛ ۰.۳۵-۰.۷۶) و  ۸۵ سال و مسن­تر (۰.۵۸؛ ۰.۳۴-۰.۹۹) و کاهش عددی در ۷۵-۸۴ سال (۰.۸۴؛ ۰.۵۹-۰.۱۸). هیچ افزایشی در خونریزی عمده در بیماران بالای ۸۵ سال تحت درمان با OAC مشاهده نشد. در مقایسه با VKA، NOACs با کاهش قابل توجهی در مرگ و میر ناشی از همه علل در بیماران کمتر از ۶۵ سال و ۶۵-۷۴ سال با کاهش عددی در افراد ۷۵-۸۴ و ۸۵ سال و بیشتر همراه بود.

نتیجه گیری: بیماران مسن‌تری که از OAC استفاده می‌کردند، مرگ و میر ناشی از همه علل و خطر سکته مغزی را کمتر مشاهده کردند. NOAC ها، مرگ و میر و خونریزی عمده کمتری در مقایسه با VKA داشتند.

Samuel Z. Goldhaber, MD. Jean-Pierre Bassand, MD. A. John Camm, MD

The American Journal of Medicine. VOLUME 137, ISSUE 2, P128-136.E13, FEBRUARY 2024