Scott D. Solomon, M.D. , John J.V. McMurray, M.D
آنتاگونیست‌های گیرنده مینرالوکورتیکوئید استروئیدی، عوارض و مرگ و میر را در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی و کاهش کسر جهشی کاهش می‌دهند، اما اثربخشی آنها در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی و کسر جهشی کاهش یافته یا حفظ شده خفیف، علیرغم پیشنهاد یک مزیت بالقوه در درمان نارسایی قلبی حفظ شده با عملکرد قلبی با آنتاگونیست آلدوسترون (TOPCAT) ثابت نشده است.
حتی با وجود گزینه‌های درمانی اخیر، از جمله مهارکننده‌های سدیم-گلوکز ۲ (SGLT2)، نیاز برآورده‌نشده در این جمعیت وجود دارد.
فینرنون یک آنتاگونیست گیرنده مینرالوکورتیکوئید غیراستروئیدی با خواص فیزیوشیمیایی است که از آنتاگونیست های گیرنده مینرالوکورتیکوئید استروئیدی، مانند اسپیرونولاکتون، متمایز است. در دو کارآزمایی با نتایج بزرگ که شامل بیماران مبتلا به بیماری مزمن کلیوی و دیابت نوع ۲ بود، فینرنون خطر پیشرفت بیماری کلیوی و حوادث قلبی عروقی، از جمله بستری شدن در بیمارستان به دلیل نارسایی قلبی را کاهش داد. کارآزمایی فینرنون برای بررسی اثربخشی و ایمنی برتر از دارونما در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی (FINEARTS-HF) برای آزمایش این فرضیه طراحی شد که فینرنون، علاوه بر درمان معمول، میزان کل بدتر شدن حوادث نارسایی قلبی و مرگ ناشی از بیماری های قلبی عروقی را کاهش می دهد. در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی و کاهش خفیف یا حفظ کسر جهشی ایجاد می شود.
سابقه: آنتاگونیست های گیرنده مینرالوکورتیکوئید استروئیدی، عوارض و مرگ و میر را در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی و کاهش کسر جهشی، کاهش می دهند، اما اثربخشی آنها در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی و کسر جهشی کاهش یافته یا حفظ شده خفیف، ثابت نشده است. داده‌های مربوط به اثربخشی و ایمنی آنتاگونیست گیرنده مینرالوکورتیکوئید غیراستروئیدی فینرنون در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی و کسر جهشی کاهش یافته یا حفظ شده خفیف، مورد نیاز است.
روش ها: در این کارآزمایی بین‌المللی دوسوکور، بیماران مبتلا به نارسایی قلبی و کسر جهشی بطن چپ ۴۰% یا بیشتر را به‌طور تصادفی به نسبت ۱:۱ برای دریافت فینرنون (با حداکثر دوز ۲۰mg یا ۴۰mg یک‌بار در روز) یا دارونمای مشابه، علاوه بر درمان معمول اختصاص دادیم. پیامد اولیه، ترکیبی از بدتر شدن کل حوادث نارسایی قلبی (با رویدادی که به عنوان اولین بستری یا تکرار بستری شدن بدون برنامه ریزی در بیمارستان یا ویزیت فوری برای نارسایی قلبی تعریف می شود) و مرگ ناشی از علل قلبی عروقی بود. اجزای نتیجه اولیه و ایمنی نیز مورد ارزیابی قرار گرفتند.
نتایج: طی یک پیگیری متوسط ۳۲ ماهه، ۱۰۸۳ رویداد پیامد اولیه در ۶۲۴ بیمار از ۳۰۰۳ بیمار در گروه فینرنون و ۱۲۸۳ رویداد پیامد اولیه در ۷۱۹ از ۲۹۹۸ بیمار در گروه دارونما رخ داد (۰.۸۴؛ ۰.۷۴ تا ۰.۹۵). تعداد کل حوادث بدتر شدن نارسایی قلبی ۸۴۲ مورد در گروه فینرنون و ۱۰۲۴ در گروه دارونما بود (۰.۸۲؛ ۰.۷۱ تا ۰.۹۴). درصد بیمارانی که به دلایل قلبی عروقی فوت کردند به ترتیب ۸.۱% و ۸.۷% بود (۰.۹۳؛ ۰.۷۸ تا ۱.۱۱). فینرنون با افزایش خطر هیپرکالمی و کاهش خطر هیپوکالمی همراه بود.
نتیجه گیری: در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی و کاهش خفیف یا حفظ کسر جهشی، فینرنون منجر به میزان قابل توجهی کمتر از ترکیبی از کل بدتر شدن حوادث نارسایی قلبی و مرگ ناشی از علل قلبی عروقی نسبت به دارونما منجر شد.
N Engl J Med 2024;391:1475-1485. September 1, 2024. VOL. 391 NO. 16
