Vishal Mangal, M.D., Anil S. Menon, M.D., D.M
یک مرد ۳۴ ساله با سابقه ده روزه تنگی نفس که هنگام خم شدن به جلو و خوابیدن به پشت بدتر می شد و هنگام نشستن به طور مستقیم برطرف می گردید، به بخش اورژانس مراجعه کرد. سرعت تنفس بیمار ۳۶ تنفس در دقیقه بود و اشباع اکسیژن او هنگام تنفس هوای جو ۹۸٪ در حین نشستن و ۸۸٪ حین خوابیدن به پشت بود. ریه های بیمار در معاینه فیزیکی پاک بودند. عضلات تنفسی جانبی بزرگ شده بودند. زمانی که بیمار به پشت دراز می کشید، دیواره شکم طی دم به طور متناقض به طرف داخل (شکل A) و طی بازدم به طرف بیرون حرکت می کرد (شکل B)، یافته ای که در بیماران فلج دیافراگمی دیده می شود. زمانی که عضلات جانبی یا کمکی دیواره قفسه سینه منقبض می شوند و فشار جنب پایین تر می آید، دیافراگم ضعیف به طرف بالا و دیواره شکم به طرف داخل حرکت می کند. عکس رادیوگرافی بعدی قفسه سینه طی دم و بازدم عدم حرکت دیافراگمی هر دو طرف را نشان داد. اسپیرومتری نیز کاهش در ظرفیت حیاتی اضطراری بیشتر از ۵۰٪ را هنگامی شناسایی کرد که وضعیت بیمار از نشسته یا ایستاده به وضعیت خوابیده به پشت تغییر می کند. تشخیص فلج دیافراگمی دوطرفه برای بیمار گذاشته شد. تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ستون فقرات گردنی تنگی کانال از C3 تا C6 با مییلومالاسی همراه با آن را نشان داد. بیمار برای ارزیابی بیشتر ارجاع داده شد و درمان با فشار راه هوایی مثبت مداوم شبانه آغاز گردید.
N Engl J Med 2023; 389:e22. September 14, 2023
