بار قلبی، عروقی ارتریت روماتوئید و عواقبِ درمان

Ami Schattner, MD

یک مطالعه نشان می دهد که مرگ و میر، در ارتریت روماتوئید حدود دو برابرِ گروه کنترل در حال افزایش است و بیماری های قلبی- عروقی از علت اصلی آن می باشند. پاتوژنز بیماری در وهله اول اترواسکلروز تشدید شده شریان های کرونر، سرویکال و مغزی هستند که زودهنگام، فراگیر، و پیشرونده می باشند اما نهفته، تشخیص داده نشده و درمان نشده باقی می مانند. این شرایط عمدتاً به وسیله التهاب اتوایمون سیستمیک مزمن ایجاد می شود اما افزایش شیوع عوامل خطر مرسوم و اثرات مضر درمان ها نیز بسیار مهم می باشند. نشانگرهای التهابی، شدت بیماری، و مدت آن از شاخص های مهم و اصلی خطر قلبی- عروقی در ارتریت روماتوئید می باشند که به وسیله روش های معمول ناچیز شمرده میشوند.

حفاظت قلبی- عروقی تا حد امکان به وسیله سرکوب زودهنگام و اولیه التهاب و فعالیت بیماری و تلاش برای حفظ بهبودی یا پایین ترین سطح فعالیت بیماری بهتر حاصل می شود (درمان برای هدف). دوم این که شناسایی و مشخص کردن طیف کامل عوامل خطر مرسوم که اخیراً اغلب نادیده گرفته می شوند، ضروری است. از آنجایی که قرار گرفتن طولانی مدت در معرض داروهای گلوکوکورتیکوئید بیشتر از ۵ میلی گرم در روز ممکن است با وقایع قلبی- عروقی یا عوارض دیگر همراه باشد، درمان شدید تر و مخصوصاً مفید با متوتروکسات در آغاز درمان باید از نظر زمان و دُز محدود باشد. یک شیوه چند شاخه در مطالعات آینده ممکن است پیامدهای قلبی – عروقی بیماران مبتلا به RA را بهبود دهد.

The American Journal of Medicine. VOLUME 136, ISSUE 12, P1143-1146, DECEMBER 2023