Major Extremity Trauma Research Consortium (METRC)
ترمبوآمبولی وریدی یک عارضه کشنده بالقوه و شناخته شده بعد از ترومای ارتوپدی است. رهنمودهای بالینی بیشماری درمان ترومبوپروفیلاکسی برای کاهش خطر مرگ و عوارض همراه با ترومبوآمبولی وریدی بعد از آسیب های ارتوپدی را پیشنهاد می کنند.
این یافته ها نشان میدهند که آسپیرین ممکن است یک ترمبوپروفیلاکسی موثر و جایگزین به جای هپارین با وزن مولکولی پایین باشد.
بخصوص برای بیمارانی باشد که تحت آرتروپلاستی توتال مفصل قرار می گیرند و نمای ایمن و مطلوب تری دارد.
البته شواهد ناشی از مقایسه های سر به سر در بین بیماران مبتلا به شکستگی هایی که توسط عمل جراحی درمان شده اند محدود می باشند. بیماران مبتلا به شکستگی اگر پیامدهای بالینی مشابه در بین گزینش های ترومبوپروفیلاکسی داشته باشند، آسپیرین را ترجیح میدهند زیرا هزینه پایین تری دارد و مصرف آن به صورت خوراکی است (در مقایسه با تزریق زیرجلدی هپارین با وزن مولکولی پایین). ما یک کارآزمایی پیشگیری از لخته در ترومای ارتوپدیک (PREVENT CLOT) برای بررسی اثربخشی و ایمنی ترمبوپروفیلاکسی با آسپیرین در مقایسه با هپارین با وزن مولکولی پایین در بیماران مبتلا به شکستگی انجام دادیم. این کارآزمایی راندم (تصادفی شده) و عملی برای دیدگاهِ خط مشی ترومبوپروفیلاکسی در بیماران و به منظور ارزیابی این موضوع طراحی شده که آیا آسپیرین با توجه به پیامدهای ترمبوامبولیک در بیماران مبتلا به ترومای ارتوپدیک بهتر از هپارین با وزن مولکولی پایین است یا خیر.
تاریخچه: رهنمودهای بالینی، استفاده از هپارین با وزن مولکولی پایین را برای ترمبوپروفیلاکسی در بیماران با شکستگی توصیه میکنند اما کارآزمایی هایی وجود ندارد تا اثربخشی آن را با آسپیرین مقایسه کند.
روش ها: ما در این کارآزمایی عمل گرا، چند مرکزی، تصادفی شده، و با درجه متوسط از بیماران ۱۸ سال یا بالاتر ثبت نام کردیم که یک شکستگی در اندام های انتهایی (هر جایی از هیپ تا وسط پا یا شانه تا مچ) داشتند و از طریق عمل جراحی درمان شده بود، یا هر گونه شکستگی هیپ یا استابولار داشتند. بیماران در حالی که در بیمارستان بستری بودند، به طور تصادفی به گروه گیرنده هپارین با وزن مولکولی پایین (انوکساپارین) در دُز ۳۰ میلی گرم دو بار در روز یا آسپیرین در دُز ۸۱ میلی گرم دو بار در روز اختصاص داده شدند. بیماران بعد از ترخیص از بیمارستان طبق پروتکل های بالینی هر بیمارستان به دریافت ترومبوپروفیلاکسی ادامه دادند. پیامد اولیه شامل مرگ طی ۹۰ روز به هر علت بود. پیامدهای ثانویه عبارت بودند از امبولی غیرکشنده ریوی، ترمبوز ورید عمقی و عواقب خونریزی.
نتایج: در کل ۱۲۲۱۱ بیمار به طور تصادفی به گیرنده آسپیرین (۶۱۰۱ بیماری) یا هپارین با وزن مولکولی پایین (۶۱۱۰ بیمار) اختصاص داده شدند. میانگین سن بیماران (±SD) معادل ۱۷.۸±۴۴.۶ بود که ۰.۷% سابقه ترومبوآمبولی وریدی و ۲.۵% سابقه سرطان داشتند. میانگین ۸.۸±۱۰.۶ بیمار دُزهای ترومبوپروفیلاکسی را در بیمارستان دریافت کردند و در زمان ترخیص داروی ترومبوپروفیلاکسی به طور متوسط ۲۱ روز برایشان تجویز شد. ۴۷ بیمار (۰.۷۸%) در گروه آسپیرین و ۴۵ بیمار ۰.۷۳%) نیز در گروه هپارین با وزن مولکولی پایین فوت کردند. ترمبوز ورید عمقی در ۲.۵۱% از بیماران در گروه آسپیرین و ۱.۷۱% در گروه هپارین با وزن مولکولی پایین رخ داد. بروز امبولی ریوی (۱.۴۹ در هر گروه)، عوارض خونریزی، و وقایع مضر و شدید دیگر در هر دو گروه مشابه بودند.
نتیجه گیری: ترمبوپروفیلاکسی با اسپیرین برای پیشگیری از مرگ در بیماران مبتلا به شکستگی اندام های انتهایی که از طریق عمل جراحی درمان شده بودند یا هر گونه شکستگی لگن یا استابولار داشتند تقریباً هم سطح با هپارین با وزن مولکولی پایین بود و با بروز کمتر ترمبوز ورید عمقی و امبولی ریوی و مرگ و میر پایین تر طی ۹۰ روز همراه بود.
N Engl J Med 2023; 388:203-213. January 19, 2023
