مترجم: آناهیتا خاقانی – مهندس بهداشت
اثرات ماواکامتن بر پارامترهای اوج و زیر حداکثری تست ورزش قلبی ریوی (CPET) چیست؟
این تجزیه و تحلیل اکتشافی از پیش تعیین شده از مطالعه EXPLORER-HCM نشان می دهد که ماواکامتن طیف وسیعی از پارامترهای CPET را فراتر از حداکثر جذب اکسیژن، از جمله اقدامات در تمرینات اوج و زیر اوج، بهبود می بخشد.
معنی اثر مطلوب ماواکامتن بر تحمل فشار زیر حداکثر، بینش بیشتری در مورد تأثیر مفید ماواکامتن فراهم می‌کند.
کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک (HCM) یک بیماری پیچیده است که در اثر پل زدن بیش از حد میوزین-اکتین قلبی با ویژگی های پاتوفیزیولوژیک اصلی که شامل هیپرتروفی بطن چپ، انقباض بیش از حد و اختلال عملکرد دیاستولیک چند عاملی است، ایجاد می شود. در نتیجه، HCM می تواند یک بیماری ناتوان کننده باشد که منجر به اختلال در عملکرد و کیفیت زندگی می شود. شایع ترین علائم HCM تنگی نفس، خستگی، تپش قلب، درد قفسه سینه، سبکی سر و سنکوپ است. بار بیماری که توسط بیماران تجربه می شود شامل محدودیت در فعالیت بدنی و فعالیت های روزانه، اثرات منفی بر وضعیت عاطفی و اثرات نامطلوب بر بهره وری کار است.
تست ورزش قلبی ریوی (CPET) یک ابزار مفید و غیر تهاجمی برای ارزیابی ظرفیت عملکردی و درک مکانیسم‌های اساسی عدم تحمل ورزش است. با توجه به اینکه اکثر بیماران مبتلا به HCM ورزش نمی‌کنند یا برای رسیدن به حداکثر ظرفیت ورزش تلاش نمی‌کنند، توانایی CPET برای ارزیابی پاسخ‌های ورزشی اوج و زیر حداکثری، آن را به یک شاخص منحصر به فرد و قدرتمند از آنچه که بیمار می‌تواند از نظر فیزیکی در فعالیت‌های روزانه خود به دست آورد، تبدیل می‌کند. علاوه بر این، CPET یک روش ارزشمند برای تخمین پیش آگهی در بیماران مبتلا به HCM است. در واقع، حداکثر جذب اکسیژن (pVO۲) و راندمان تهویه (تهویه دقیقه [VE]/ شیب خروجی دی اکسید کربن [VCO۲]) به طور مستقل با مرگ و میر کلی، مرگ ناشی از نارسایی قلبی، مرگ ناگهانی قلبی، پیوند قلب و بدترشدن عملکرد مرتبط است. علاوه بر این، نشان داده شده است که قدرت گردش خون یک پیش‌بینی‌کننده مستقل مرگ یا بستری شدن در بیمارستان به دلیل نارسایی قلبی، پیوند قلب، و پیشرفت به کلاس عملکردی III یا IV انجمن قلب نیویورک (NYHA) است.
ماواکامتن یک مهارکننده انتخابی میوزین قلبی با مولکول کوچک و درجه اول است که پاتوفیزیولوژی زمینه ای HCM را هدف قرار می دهد. در مطالعه EXPLORER-HCM، درمان با ماواکامتن منجر به بهبود قابل توجه و بهبودی معنی‌دار در علائم، ظرفیت عملکردی، گرادیان‌های مجرای خروجی بطن چپ (LVOT)، نشانگرهای زیستی و جنبه‌های کلیدی کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به HCM انسدادی علامتدار شد. به طور خاص، ماواکامتن با بهبود قابل توجهی در pVO۲ در هفته ۳۰ در مقایسه با دارونما همراه بود.
هدف از این تجزیه و تحلیل اکتشافی از پیش تعیین شده EXPLORER-HCM ارزیابی پارامترهای حداکثر و زیر بیشینه اضافی از CPET، فراتر از pVO2، برای بررسی اثرات ماواکامتن بر فیزیولوژی ورزش در بیماران مبتلا به HCM انسدادی و گسترش درک ما از این بیماری بود.
اهمیت ماواکامتن، یک مهارکننده میوزین قلبی، حداکثر جذب اکسیژن (pVO۲) را در بیماران مبتلا به کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک انسدادی علامت دار (HCM) در مطالعه EXPLORER-HCM بهبود بخشید. با این حال، میزان کامل اثرات ماواکامتن بر عملکرد ورزش نامشخص است.
هدف بررسی اثر ماواکامتن بر فیزیولوژی ورزش با استفاده از تست ورزش قلبی ریوی (CPET).
طراحی، محیط و شرکت کنندگان تجزیه و تحلیل اکتشافی داده های مطالعه EXPLORER-HCM، یک کارآزمایی تصادفی، دوسوکور، کنترل شده با دارونما، فاز ۳ که در ۶۸ مرکز قلبی عروقی در ۱۳ کشور انجام شد. در مجموع ۲۵۱ بیمار مبتلا به HCM انسدادی علامتدار وارد مطالعه شدند.
نتایج و معیارهای اصلی پارامترهای قلبی عروقی و عملکردی اکتشافی از پیش تعیین شده زیر با پروتکل تست ارگومتر تردمیل استاندارد شده یا دوچرخه در ابتدا و هفته ۳۰ مورد ارزیابی قرار گرفت: خروجی دی اکسید کربن (VCO۲)، تهویه دقیقه (VE)، نسبت حداکثر VE/VCO۲، راندمان تهویه (شیب VE/VCO۲)، نسبت تبادل تنفسی اوج (RER)، اوج قدرت گردش خون، قدرت تهویه، آستانه تهویه، اوج معادلهای متابولیک (METs)، زمان اوج تمرین، فشار جزئی دی اکسید کربن انتهای جزر و مدی (PETCO۲) و VO۲ /شیب حجم کار.
نتایج دویست وپنجاه و یک بیمار وارد مطالعه شدند. میانگین سنی (SD) 58.5 (11.9) سال بود و ۵۹ درصد از بیماران مرد بودند. بهبودهای قابل توجهی با ماواکامتن در مقابل دارونما در پارامترهای CPET اوج تمرین زیر مشاهده شد: حداکثر نسبت VE/VCO۲ (حداقل مربعات اختلاف میانگین، ۲.۲-؛ ۳.۰۵- تا ۱.۲۶-)، اوج METs (0.4؛ ۰.۱۷-۰.۶۰)، اوج توان گردش خون (۳۷۲.۹ mL/kg/min×mm Hg؛ ۱۵۳.۱۲-۵۹۲.۶۱) و پیک PETCO۲ (۲.۰ میلی متر جیوه؛ ۱.۱۲-۲.۷۹). ماواکامتن همچنین زمان اوج تمرین را در مقایسه با دارونما (۰.۷ دقیقه؛ ۰.۱۳-۱.۲۴) بهبود بخشید. بهبود قابل توجهی در پارامترهای CPET بدون اوج تمرین، مانند شیب VE/VCO۲ (۲.۶-؛ ۳.۵۸- تا ۱.۵۲-) و قدرت تهویه (۰.۶ میلی متر جیوه؛ ۰.۲۹-۰.۹۰) به نفع ماواکامتن در مقابل دارونما وجود داشت.
نتیجه‌گیری و ارتباط ماواکامتن طیف وسیعی از پارامترهای CPET را فراتر از pVO۲ بهبود بخشید، که نشان‌دهنده مزایای ثابت و گسترده در حداکثر ظرفیت ورزش است. اگرچه بهبود پارامترهای CPET در اوج ورزش از نظر بالینی معنی‌دار است، اما اثرات مطلوب ماواکامتن بر تحمل فشار زیر حداکثری، بینش‌های بیشتری را در مورد تأثیر مفید ماواکامتن در بیماران مبتلا به HCM انسدادی ارائه می‌کند.
Matthew T. Wheeler, MD, PhD; Iacopo Olivotto, MD; Perry M. Elliott, MD
JAMA Cardiol. January 18, 2023. doi:10.1001/jamacardio.2022.5099
