الوتوزوماب و لنالیدومید با دگزامتازون برای مبتلایان به مولتیپل میلوما غیر واجد شرایط پیوندِ تازه تشخیص داده شده

Prof Meletios A Dimopoulos, MD. Prof Paul G Richardson, MD. Prof Nizar J Bahlis, MD

الوتوزوماب به همراه لنالیدوماید و دگزامتازون در بیماران مبتلا به مولتیپل میلوما عودکننده یا مقاوم به درمان، بقای بدون پیشرفت بیماری و بقای کلی را در مقایسه با لنالیدوماید و دگزامتازون نشان داده است. هدف ما ارزیابی این برنامه دارویی در بیماران مبتلا به مولتیپل میلوم تازه تشخیص داده شده که واجد شرایط پیوند سلول های بنیادی خونساز (HSCT) نیستند، بود.

ELOQUENT-1 یک کارآزمایی با برچسب باز، چند مرکزی، تصادفی و فاز ۳ است که در ۱۸۵ بیمارستان، مطب انکولوژی و مرکز تحقیقاتی در ۱۹ کشور انجام شده است. بیماران واجد شرایط شرکت در ترایال، ۱۸ سال یا بیشتر با میلوما تازه تشخیص داده شده، درمان نشده و علامت دار و کاندید درمان با دوز بالا به همراه HSCT نبودند. بیماران به طور تصادفی (۱:۱) برای دریافت elotuzumab به همراه لنالیدومید و دگزامتازون یا لنالیدومید و دگزامتازون با استفاده از یک سیستم پاسخ صوتی تعاملی، طبقه بندی شده توسط سیستم مرحله بندی بین المللی (ISS؛ مرحله I-II در مقابل III)، سن (<75 سال در مقابل ≥۷۵ سال) و  وضعیت عملکرد ECOG (0 در مقابل ۱-۲)تقسیم بندی شدند. بیماران در گروه elotuzumab به اضافه لنالیدومید و دگزامتازون، الوتوزوماب را با دوز ۱۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم در روزهای ۱، ۸، ۱۵ و ۲۲ در چرخه‌های ۱ و ۲، روزهای ۱ و ۱۵ در چرخه‌های ۳ تا ۱۸ و سپس ۲۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم به‌صورت داخل وریدی دریافت کردند. در هر دو گروه درمان، بیماران ۲۵ میلی گرم لنالیدومید خوراکی در روزهای ۱ تا ۲۱ هر سیکل و ۴۰ میلی گرم دگزامتازون در روزهای ۱، ۸، ۱۵ و ۲۲ هر سیکل دریافت کردند. نقطه پایانی اولیه، طبق تعریف اولیه از معیارهای انجمن اروپایی پیوند خون و مغز در همه بیمارانی که به طور تصادفی اختصاص داده شدند (جمعیت قصد درمان)، بقای بدون پیشرفت بیماری بود.

بین ۴ اوت ۲۰۱۱ و ۱۹ ژوئن ۲۰۱۴، ۷۴۸ بیمار (۳۷۴ نفر در هر گروه درمانی) به طور تصادفی تقسیم شدند و ۷۴۲ بیمار (۹۰٪) درمان دریافت کردند.  ۳۷۱ بیمار در گروه elotuzumab به همراه لنالیدومید و دگزامتازون دریافت کردند و در مقابل ۳۳۹ (۹۱٪) از ۳۷۱ نفر در گروه لنالیدومید و دگزامتازون درمان را متوقف کردند. ۳۷۱ در گروه لنالیدومید و دگزامتازون درمان را قطع کردند). میانگین سنی بیماران ۷۳ سال  بود، ۲۹۴ (۳۹٪) بیمار ۷۵ سال یا بیشتر بودند. اکثر بیماران سفید (۹۵%) و مرد (۵۵%) بودند. در حداقل پیگیری ۶۵.۳ ماه، میانگین بقای بدون پیشرفت بیماری بین گروه ها تفاوت معنی داری نداشت: ۳۱.۴ ماه (۲۶.۲-۳۶.۸) در گروه elotuzumab به علاوه لنالیدوماید و دگزامتازون در مقابل ۲۹.۵ ماه (۲۳.۵-۳۴.۳) در گروه لنالیدومید و دگزامتازون. میانگین پیگیری ۷۰.۶ ماه (IQR 35·۱-۷۹·۲) بود. شایع ترین عارضه جانبی، مرتبط با درجه ۳-۴ نوتروپنی بود (۱۷٪ از ۳۷۱ در مقابل ۲۱٪ از ۳۷۱). سمیت دارویی مورد مطالعه علت مرگ گزارش شده در پنج (۱%) در مقابل چهار (۱%) بیمار بود.

تفسیر: الوتوزوماب به همراه لنالیدوماید و دگزامتازون بقای بدون پیشرفت را در مقایسه با لنالیدومید و دگزامتازون در بیماران مبتلا به مولتیپل میلوم تازه تشخیص داده شده که واجد شرایط HSCT نیستند بصورت قابل توجهی تغییر نداد. اگرچه این داده‌ها به چشم‌انداز درمان کمک می‌کنند اما تحقیقات گسترده تری برای یافتن روشهای بهبود دهنده درمان در خط مقدم مورد نیاز است.

The Lancet Haematology. VOLUME 9, ISSUE 6, E403-E414, JUNE 01, 2022