مترجم: آناهیتا خاقانی – مهندس بهداشت
کارایی و ایمنی ژل بردازیمر ۱۰.۳ درصد در درمان مولوسکوم کونتاژیوزوم (MC) چیست؟
این کارآزمایی بالینی تصادفی شده فاز ۳ روی ۸۹۱ بیمار مبتلا به MC، پاکسازی کامل ضایعه را در بیماران تحت درمان با ژل بردازیمر در مقابل حامل (%۳۲.۴ در مقابل ۱۹.۷%) نشان داد. درد خفیف گذرا در محل مصرف، شایع ترین عارضه جانبی گزارش شده بود.
اریتم خفیف تا متوسط، شایع ترین واکنش پوستی موضعی بود.
معنی: ژل بردازیمر، یک داروی موضعی جدید آزادکننده اکسید نیتریک، به نظر می‌رسد که اثربخشی و ایمنی مطلوبی را در بیماران مبتلا به MC که ۶ ماه یا بالاتر دارند نشان می‌دهد.
Molluscum contagiosum (MC) یک عفونت پوستی شایع، پایدار و بسیار مسری است که توسط ویروس molluscipoxvirus ایجاد می شود. سالانه تقریباً ۶ میلیون نفر در ایالات متحده را تحت تأثیر قرار می دهد که بیشترین میزان بروز آن در بین کودکان ۱ تا ۱۴ ساله است. ویروس مولوسیپوکس منحصراً انسان را آلوده می کند و در سیتوپلاسم کراتینوسیت ها تکثیر می شود. این ویروس پس از تماس با افراد آلوده یا اشیاء آلوده به ویروس فقط اپیدرم را آلوده می کند. پس از آلوده شدن، تکثیر کراتینوسیت به صورت پاپول های گرد و به رنگ پوست تا قرمز با یک هسته ویروسی مرکزی و ناف مشخص می شود که با اجسام مولوسکوم تجمع یافته (اجسام هندرسون-پاترسون) در سیتوپلاسم کراتینوسیت مشخص می شود. پروتئین‌های Molluscum contagiosum از ایمنی میزبان فرار می‌کنند، که ممکن است به ماندگاری ویروس کمک کند.
عفونت مولوسکوم کونتاژیوزوم معمولاً به خودی خود محدود می‌شود، اما ممکن است برای ماه‌ها تا سال‌ها ادامه یابد و بار مراقبت‌های بهداشتی قابل‌توجهی ایجاد کند و نگرانی‌های مربوط به کیفیت زندگی را ایجاد کند که نیاز به مداخله درمانی دارد. همچنین ممکن است به دلیل ماهیت بسیار مسری و نگرانی برای آلوده کردن همسالان یا اعضای خانواده، درمان ضروری باشد. علاوه بر این، ضایعات ظاهری قابل مشاهده ممکن است با ناراحتی و انگ روانی اجتماعی همراه باشد و ممکن است پس از رفع زخم ایجاد شود. در بیماران مبتلا به درماتیت آتوپیک زمینه ای، ضایعات MC ممکن است گسترده تر، پایدارتر و مستعد عفونت باشند. در حال حاضر هیچ روش درمانی دارویی تایید شده توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده (FDA) برای MC وجود ندارد. گزینه های درمانی شامل روش های فیزیکی در مطب، انجام شده توسط پزشک (به عنوان مثال، برداشتن فیزیکی ضایعات با کورتاژ یا کرایوتراپی) یا تخریب شیمیایی با استفاده از کانتاریدین موضعی است. این درمان‌ها ممکن است به چندین بار مراجعه به کلینیک نیاز داشته باشند و ممکن است دردناک باشند. نسخه های خارج از برچسب (به عنوان مثال، ترتینوئین، ایمیکیمود و محصولات بدون نسخه) نیز ممکن است مورد استفاده قرار گیرند، اما اثربخشی آنها در برابر MC ثابت نشده است.
اکسید نیتریک هم به عنوان یک تعدیل کننده ایمنی کوتاه مدت و هم به عنوان یک عامل ضد میکروبی با طیف گسترده عمل می کند تا ایمنی موضعی در برابر ارگانیسم های خارجی ایجاد کند. اکسید نیتریک دارای عملکردهای تنظیمی است که بر NF-kB، تعدیل ایمنی، التهاب، تولید سیتوکین و آپوپتوز احتمالاً از طریق S-nitrosylation پروتئین ها تأثیر می گذارد. اکسید نیتریک همچنین دارای عملکردهای سیتوتوکسیک است که بر تکثیر ویروس از طریق مولکول های اکسیژن و/یا نیتروژن فعال تأثیر می گذارد. بنابراین، اکسید نیتریک موضعی دارای پتانسیل درمانی است، اما ناتوانی در ذخیره و تحویل ایمن شکل پایدار اکسید نیتریک به محل عفونت یا التهاب، توسعه درمان‌های موضعی اکسید نیتریک را محدود کرده است.
ژل بردازیمر ۱۰.۳% (SB206; Novan Inc) یک عامل جدید و موضعی آزاد کننده اکسید نیتریک است که به عنوان درمان خط اول برای درمان MC مورد بررسی قرار گرفته است. استفاده همزمان از ۲ جزء، موجودیت شیمیایی جدید بردازیمر سدیم (ژل) و هیدروژل که به عنوان دهنده پروتون عمل می کند، باعث آزاد شدن اکسید نیتریک از ماکرومولکول سدیم بردازیمر (شامل یک ستون اصلی پلی سیلوکسان با اهداکنندگان اکسید نیتریک N-دیازنیوم دیولات متصل به شکل کووالانسی) در زمان و محل استفاده اکسید نیتریک می شود. نیتریک اکساید به طور پایدار آزاد می شود و پوست را هدف قرار می دهد، بنابراین مواجهه سیستمیک را به حداقل می رساند. بردازیمر احتمالاً اثرات ضد ویروسی خود را از طریق نیتروزیلاسیون پروتئین و مدولاسیون NF-kB روی MC اعمال می کند.
یک مطالعه فاز ۲ یافتن دوز در کودکان و بزرگسالان مبتلا به MC نشان داد که بردازیمر سدیم ۱۲٪، معادل با پایه آزاد بردازیمر ۱۰.۳٪، یک بار در روز به عنوان یک کاندید مناسب برای توسعه فاز ۳ استفاده می شود. تجزیه و تحلیل اثربخشی تلفیقی از ۲ مرحله ۳ کارآزمایی بالینی تصادفی شده B-SIMPLE) بردازیمر سدیم در بیماران مولوسکوم با ضایعات ۱ و ۲) نرخ پاکسازی کامل MC بیشتری را در هفته ۱۲ با ژل بردازیمر یک بار در روز، ۱۰.۳ درصد در مقابل حامل نشان داد. در اینجا، یافته‌های کارآیی و ایمنی کارآزمایی B-SIMPLE4 را گزارش می‌کنیم، یک مطالعه فاز سوم که پس از بحث و گفتگو با FDA برای تأیید کارایی و ایمنی ژل موضعی بردازیمر، ۱۰.۳ درصد، در مقایسه با حامل یک بار در روز تا حداکثر ۱۲ هفته در بیماران ۶ ماهه یا بالاتر مبتلا به MC استفاده شده است.
طراحی، محیط و شرکت کنندگان: این یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده دوسوکور، چند مرکزی، کنترل شده با حامل، فاز ۳ (B-SIMPLE4) بود که از ۱ سپتامبر ۲۰۲۰ تا ۲۱ ژوئیه ۲۰۲۱ در ۵۵ کلینیک (عمدتاً پوست و اطفال) در ایالات متحده انجام شد. شرکت‌کنندگان واجد شرایط ۶ ماهه یا بزرگتر بودند و از ۳ تا ۷۰ ضایعه MC برجسته داشتند. بیماران مبتلا به MC مقاربتی یا با MC فقط در ناحیه دور چشم از مطالعه خارج شدند.
مداخلات: بیماران به صورت تصادفی به درمان با ژل بردازیمر، ۱۰.۳ درصد یا ژل حامل، به صورت یک لایه نازک روی همه ضایعات یک بار در روز به مدت ۱۲ هفته قرار گرفتند.
پیامدها و اقدامات اصلی: نقطه پایانی اثربخشی اولی،پاکسازی کامل تمام ضایعات MC در هفته ۱۲ بود. اقدامات ایمنی و تحمل شامل فراوانی و شدت عوارض جانبی و ارزیابی واکنش‌های پوستی موضعی و جای زخم بود. تجزیه و تحلیل داده ها از ۳۱ آگوست ۲۰۲۱ تا ۱۴ سپتامبر ۲۰۲۱ انجام شد.
نتایج: در مجموع ۸۹۱ شرکت کننده تصادفی شدند، ۴۴۴ به بردازیمر، ۱۰.۳٪، و ۴۴۷ به حامل. در جمعیت مورد هدف درمان، ۸۸.۵ درصد (۳۹۳ بیمار) در گروه بردازیمر و ۸۸.۸ درصد (۳۹۷ بیمار) در گروه حامل، شمارش ضایعه در هفته ۱۲ انجام شد. در هفته ۱۲، ۳۲.۴ درصد (۱۴۴ بیمار) در گروه بردازیمر، پاکسازی کامل ضایعات MC را در مقایسه با ۱۹.۷% (۸۸ بیمار) در گروه حامل با ۱۴.۴% (۶۴ بیمار) از گروه بردازیمر که درمان را به دلیل پاکسازی MC قطع کردند در مقایسه با ۸.۹% (۴۰ بیمار) از گروه حامل به دست آوردند. نرخ عوارض جانبی پایین بود. شایع‌ترین عوارض جانبی، درد محل مصرف و اریتم بود که شدت آن عمدتاً خفیف بود. عوارض جانبی منجر به قطع ۴.۱٪ (۱۸ نفر) از گروه بردازیمر و ۰.۷٪ (۳ بیمار) از گروه حامل را تحت تاثیر قرار داد. شایع ترین واکنش پوستی موضعی، اریتم خفیف تا متوسط بود.
نتیجه گیری و ارتباط: استفاده از ژل بردازیمر، ۱۰.۳ درصد، برای MC به نظر می رسد اثربخشی و ایمنی مطلوب را با نرخ عوارض جانبی کم نشان دهد.
John C. Browning, MD, MBA; Carolyn Enloe, MPH; Martina Cartwright, PhD
JAMA Dermatol. July 13, 2022. doi:10.1001/jamadermatol.2022.2721
