مترجم: پروین امامی – پرستار
درمان ردیف اول با داروهای دوکسوروبیسین، بلئومایسین، وین بلاستین، و داکاربازین (ABVD) برای دهه ها به عنوان درمان استاندارد برای لنفوم هوچکین مرحله پیشرفته بوده است. البته درصد زیادی از بیماران مبتلا به بیماری مرحله III یا IV که دچار عود بیماری می شوند، نسبت به ABVD صعب العلاج هستند.
کارآزمایی ها شامل بیماران مبتلا به بیماری پیشرفته، فوایدی در بقای کلی با درمان های متعدد و راهکارهای درمانی در مقایسه با AVBD به تنهایی نشان ندادند. در یک تلاش برای حفظ یا بهبود کنترل بیماری، در حالی که اثرات سمی محدود می شوند، چند راهکار انطباق با پاسخ مورد مطالعه قرار گرفت که بر اساس وضعیت توموگرافی پرتوی پوزیترون (PET2) بود. اگرچه راهکارهای درمانی مختلفی در بهبود عوارض جانبی یا بقای عاری از پیشروی موفق بوده اند، اما بقای کلی در مقایسه با ABVD مشاهده نشده است. کارآزمایی HD9 در یک آنالیز post hoc بقای کلی تا ۱۰ سال با دوز افزایشی بلئومایسین، اتوپوساید، دوکسوروبیسین، سیکلوفسفوماید، وین کریستین، پروکاربازین و پردنیزولون در تغییر با دوکسوروبیسین، بلئومایسین، وین بلاستین، و داکاربازین را نشان داد (COPP-ABVD). البته رژیم های دارویی مبتنی بر BEACOPP سمی هستند و در مقایسه با ABVD به تنهایی بقای طولانی تری را نشان نداده اند. این یافته ممکن است به دلیل بهبود توانایی برای درمان نجات بخش بیمارانی باشد که بیماری انها بعد از درمان ABVD عود کرده است و همچنین به دلیل مرگ مربوط به درمان همراه با BEACOPP باشد. به علاوه رژیم های مبتنی بر BEACOPP می توانند اثر مضری بر روی باروری داشته باشند و با افزایش خطر سرطان های ثانویه همراه هستند. رژیم هایی که شامل داروهای هدفمند مانند برنتوکسیماب ودوتین، یک ترکیب دارو- آنتی بادی (یک آنتی بادی منوکلونال هدایت شده توسط CD30 در ترکیب با لینکر شکاف پذیر پروتئاز به داروی مخرب میکروتوبول به نام منومتیل اوریستاتین E) هستند نیز مورد مطالعه قرار گرفته اند. درمان ردیف اول کارآزمایی فاز ۳ ECHELON-1 با Brentuximab vedotin به اضافه دوکسوروبیسین، وین بلاستین، و داکاربازین (A+AVD) در مقایسه با ABVD در بیماران با تشخیص جدید لنفوم هوچکین مرحله III یا IV، بقای عاری از پیشرفت تعدیل شده، بیماری را به طور قابل توجهی بهبود داد (زمان پیشروی بیماری، مرگ، یا پاسخ ناقص و استفاده از درمان ضدسرطان متعاقب) و یک انالیز برنامه ریزی شده مزیت بالقوه با توجه به بقای کلی را نشان داد. یک مزیت طولانی مدت در ۵ سال با توجه به بقای عاری از پیشروی با A+AVD در مقایسه با ABVD نشان داده شده است (نسبت خطر برای پیشروی بیماری یا مرگ معادل ۰.۶۸، ۰.۵۳ تا ۰.۸۷(. ما در این جا نتایج یک انالیز بقای کلی A+AVD در مقایسه با ABVD از کارازمایی ECHELON-1 و همچنین داده های ایمنی طولانی مدت بعد از تقریباً ۶ سال پیگیری را گزارش کریم.
تاریخچه: پیگیری ۵ ساله در یک کارآزمایی شامل بیماران مبتلا به لنفوم هوچکین کلاسیک مرحله III یا IV که قبلاً درمان نشده اند مزیت بقای عاری از پیشروی و طولانی مدت با درمان ردیف اول با برنتوکسیماب ودوتین، یک ترکیب دارو – آنتی بادی هدایت شده توسط CD30، به اضافه دوکسوروبیسین، وین بلاستین، و داکاربازین (A+AVD) در مقایسه با دوکسوروبیسین، بلئومایسین، وین بلاستین، و داکاربازین (ABVD) را نشان داد. یک آنالیز برنامه ریزی شده داخلی نیز مزیت بالقوه با توجه به بقای کلی را نشان داد؛ داده ها از متوسط پیگیری ۶ ساله اکنون موجود می باشند.
روش ها: ما بیماران را به طور راندم به نسبت ۱:۱ برای دریافت ۶ چرخه A+AVD یا ABVD اختصاص دادیم. نقطه پایانی اولیه، بقای عاری از پیشروی تعدیل شده قبلاً گزارش شده است. نقطه پایانی ثانویه کلیدی عبارت بود از بقای کلی در جمعیت به قصد درمان. ایمنی نیز ارزیابی شد.
نتایج: در کل ۶۶۴ بیمار به دریافت A+AVD و ۶۷۰ بیمار به دریافت ABVD اختصاص داده شدند. ۳۹ بیمار در پیگیری متوسط ۷۳ ماه در گروه A+AVD و ۶۴ بیمار در گروه ABVD فوت کردند (نسبت خطر ۰.۵۹؛ ۰.۴۰ تا ۰.۸۸). بقای کلی ۶ ساله در گروه A+AVD معادل ۹۳.۹% و در گروه ABVD معادل ۸۹.۴% تخمین زده شد). بیماران کمتری در گروه A+AVD در مقایسه با گروه ABVD درمان متعاقب شامل پیوند دریافت کردند و سرطان های دوم کمتری با A+AVD گزارش شدند (۲۳ بیمار در بر ابر ۳۲ بیمار). پروفیلاکسی اولیه با فاکتور تحریک کننده کولونی گرانولوسیت بعد از افزایش شیوع نوتروپنی فیبریل با A+AVD مشاهده شد. بیماران با A+AVD نسبت به ABVD بیشتر دچار نروپاتی محیطی شدند اما اغلب بیماران در دو گروه در اخرین پیگیری بهبود یافتند یا بیماری در آنها کاهش یافت.
نتیجه گیری: بقای بیمارانی که A+AVD را برای درمان لنفوم هوچکین مرحله III یا IV دریافت کردند، نسبت به افرادی که ABVD دریافت کردند مزیت داشت.
Stephen M. Ansell, M.D., Ph.D., John Radford, M.D., Joseph M. Connors, M.D
NEJM. July 13, 2022. DOI: 10.1056/NEJMoa2206125
