مترجم: پروین امامی – پرستار
بیماران مبتلا به کارسینوم پیشرفته اوروتلیال بعد از شیمی درمانی حاوی پلاتینیوم و درمان مهار کننده پروتئین ۱ مرگ برنامه ریزی شده سلولی (PD-1) یا لیگاند ۱ مرگ برنامه ریزی شده (PD-L1)، بقای کلی ضعیفی دارند.
روش ها: ما یک کارازمایی فاز سه کلی و بی نام بر روی داروی انفورتوماب ودوتین برای درمان بیماران مبتلا به کارسینوم اروتلیال متاستاتیک یا پیشرفته موضعی که قبلا شیمی درمانی حاوی پلاتینیوم و یک مهارکننده PD-1 یا PD-L1 دریافت کرده بودند و بیماری آنها طی یا بعد از درمان پیشرفت کرده بود، انجام دادیم. بیماران به طور تصادفی به نسبت ۱:۱ به گروه دریافت کننده داروی انفورتوماب ودوتین (در دُز ۱.۲۵ میلی گرم در کیلوگرم از وزن بدن در روزهای ۱، ۸، و ۱۵ از یک چرخه ۲۸ روزه) یا گروه شیمی درمانی انتخاب شده توسط محقق (درمان استاندارد با دوستاکسل، پاکلیتاکسل، یا وینفلونین)، تزریق در روز اول از یک چرخه ۲۱ روزه اختصاص داده شدند. نقطه پایانی اولیه نیز بقای کلی بود.
نتایج: در کل ۶۰۸ بیمار به طور تصادفی به گروه ها اختصاص داده شدند؛ ۳۰۱ نفر به گروه دریافت کننده انفورتوماب ودوتین و ۳۰۷ نفر به گروه دریافت کننده شیمی درمانی. در کل ۳۰۱ مرگ از ۱۵ جولای ۲۰۲۰ رخ داد (۱۳۴ نفر در گروه انفورتوماب ودوتین و ۱۶۷ نفر در گروه شیمی درمانی). متوسط پیگیری در آنالیز از پیش تعیین شده طی دوره به مدت ۱۱.۱ ماه بود. بقای کلی در گروه دریافت کننده انفورتوماب ودوتین نسبت به گروه شیمی درمانی طولانی تر بود. بقای عاری از پیشروی نیز در گروه انفورتوماب ودوتین نسبت به گروه شیمی درمانی طولانی تر بود. بروز وقایع مضر مربوط به درمان در هر دو گروه مشابه بودند (۹۳.۹% در گروه انفروتوماب ودوتین و ۹۱.۸% در گروه شیمی درمانی)؛ بروز وقایع درجه ۳ یا بالاتر نیز در دو گروه مشابه بود (به ترتیب ۵۱.۴% و ۴۹.۸%).
نتیجه گیری: انفورتوماب ودوتین در مقایسه با شیمی درمانی استاندارد در بیماران مبتلا به کارسینوم اروتلیال متاستاتیک یا پیشرفته موضعی که قبلاً درمان مبتنی بر پلاتینیوم و یک مهارکننده PD-1 یا PD-L1 دریافت کرده بودند، بقا را به طور قابل توجهی طولانی تر کرد.
Thomas Powles, M.D., Jonathan E. Rosenberg, M.D., Guru P. Sonpavde, M.D
New England Journal Medicine. February 12, 2021
