Michael Fralick, M.D., Ph.D., Shohinee Sarma, M.D., M.P.H
یک اقای ۲۵ ساله با شروع ناگهانی ضعف در بازوها و ساق هایش به بخش اورژانس مراجعه کرد. او سابقه سه ماهه ضعف متناوب بازو و ساق پا، طپش قلب، لرزش، و بی خوابی را گزارش داد. ضربان قلب بیمار در معاینه ۱۰۷ ضربه در دقیقه بود، گواتر قابل لمس بود، و او ناتوانی در بلند کردن بازوها و ساق هایش داشت. مطالعات آزمایشگاهی سطح پتاسیم بیمار را ۱.۶ میلی مول در هر لیتر (محدوده مرجع، ۳.۵ تا ۵)، سطح فسفات را ۰.۵ میلی مول در لیتر (محدوده مرجع ۰.۸ تا ۱.۵)، سطح تیروتروپین کمتر ازµU/ mL ۰.۰۱ (محدوده مرجع ۰.۴۰ تا ۳.۸۰)، سطح تری یدوتیرونین آزاد معادل ۲.۲۱ نانوگرم در دسی لیتر (محدوده مرجع ۰.۲۶ تا ۰.۴۴)، و سطح تیروکسین آزاد را ۷.۸ نانوگرم در دسی لیتر (محدوده مرجع ۰.۹ تا ۱.۶) نشان داد. مکمل با پتاسیم و فسفات آغاز شد. زمانی که سطح پتاسیم به ۱.۹ میلی مول در لیتر افزایش یافت، او توانست بازوهایش را بلند کند، اما هنوز قادر نبود پاهایش را بالا ببرد. زمانی که سطح پتاسیم به ۳.۳ میلی مول در لیتر رسید (تقریباً ۴ ساعت بعد از آغاز معاینه)، او قادر بود دست ها و پاهایش را به طور کامل بالا ببرد. تشخیص فلج دوره ای تیروتوکسیک، شرایطی که به وسیله وقایع ضعف عضلانی همراه با هیپرتیروئیدیسم مشخص می شود، برای بیمار داده شد. وقایع معمولاً با هیپوکالمی شدید همراه هستند. درمان با متی مازول و پروپرانولول آغاز شد. بیمار طی پیگیری ۳ هفته بعد هیچ گونه ضعف در بازوها و ساق ها، طپش قلب، لرزش، یا بی خوابی را گزارش نداد. تست آزمایشگاهی نیز افزایش سطوح آنتی بادی های گیرنده تیروتروپین (> 40 IU/L [ارزش مرجع، <1]) را نشان داد که تشخیص بیماری گریوز را تایید می کند.
N Engl J Med 2021; 384:e71. May 13, 2021
