Isabel Taeuber; Stephanie Weibel, PhD; Eva Herrmann, PhD
آیا تزریق وریدی اسید ترانکسامیک در بیماران تمامی سنین و با هر مشکل پزشکی با حوداث ترومبوآمبولی همراه است؟
یافته ها: در این بررسی نظام مند و متاآنالیز ۲۱۶ مطالعه روی ۱۲۵۵۵۰ بیمار تحت عمل جراحی که یا اسید ترانکسامیک وریدی یا دارونما مصرف می کردند یا هیچ درمانی دریافت نمی کردند، ۱۰۲۰ (۲.۱%) رخداد ترومبوآمبولی در گروه اسید ترانکسامیک و کلاً ۹۰۰ (۲.۰%) رخداد ترومبوآمبولی در گروه کنترل یافت شد. هیچگونه افزایش خطر رخداد ترومبوآمبولی در بیماران تمام رشته های پزشکی وجود نداشت.
منظور: این نتایج مشخص می کند که آیا رخدادهای انسداد عروقی با تجویز اسید ترانکسامیک در ارتباط است یا خیر.
اهمیت: اسید ترانکسامیک (TXA)یک عامل ضد فیبرینولیتیک موثر است؛ با این وجود، نگرانی ها در مورد عوارض جانبی بالقوه همچنان به قوت خود باقیست، خصوصاً در مورد رخدادهای انسداد عروقی که ممکن است با استفاده از آن در ارتباط باشد.
هدف: بررسی ارتباط بین تجویز اسید ترانکسامیک TXA و رخدادهای کلی ترومبوآمبولی و مرگ و میر در بیماران در تمامی سنین و از هر نظر پزشکی.
منبع داده ها: ثبت مرکزی کوکران برای کارآزمایی های کنترل شده و مدلاین درمورد مطالعات واجد شرایط که تزریق وریدی TXA و نتایج پس از مداخه را مورد بررسی قرار داده بودند و بین سال های ۱۹۷۶ و ۲۰۲۰ منتشر شده بودند، مورد جستجو قرار گرفتند.
انتخاب مطالعه: کارآزمایی های بالینی تصادفی که TXA و دارونما یا طرح عدم درمان را مورد مقایسه قرار می دهند. جستجوی پایگاه داده های الکترونیکی در مجموع به ۷۸۲ مطالعه دست یافت و ۳۸۱ مطالعه برای بررسی متن کامل در نظر گرفته شدند. مطالعات مورد بررسی به زبان های انگلیسی، آلمانی، فرانسوی، و اسپانیایی منتشر شده بودند. مطالعاتی که تنها روی تجویز ترانکسامیک خوراکی یا موضعی انجام شده بودند، از این بررسی خارج شدند.
استخراج و سنتز داده ها: متاآنالیز، زیرگروه، و تجزیه و تحلیل حساسیت، و متا رگرسیون انجام پذیرفت. این مطالعه از آیتم های گزارش دهی ارجح برای بررسی های سیستماتیک و دستورالعمل های گزارش دهی متاآنالیزها (پریزما PRISMA) پیروی می کند.
نتایج اصلی و اقدامات: رخدادهای انسداد عروقی و مرگ و میر
نتایج: مجموعاً ۲۱۶ کارآزمایی واجد شرایط شامل ۱۲۵۵۵۰ بیمار مورد تحلیل قرار گرفتند. کل TEهای یافت شده در گروه دریافت کننده ی TXA 1020 (2.1%) و در گروه کنترل برابر با ۹۰۰ (۲.۰%) مورد بود. این مطالعه به هیچگونه ارتباطی بین TXA و خطر کل TEها (تفاوت خطر=۰.۰۰۱) برای ترومبوز وریدی، آمبولی ریوی، TEهای وریدی، آنفارکتوس یا ایسکمی میوکارد، و آنفارکتوس یا ایسکمی مغزی دست نیافت. آنالیز حساسیت با بهره گیری از نسبت خطر به عنوان یک سنجه ی اثر با (نسبت خطر=۱.۰۲) یا بدون (نسبت خطر=۱.۰۳) مطالعات دارای رخدادهای صفر دو برابر (دابل زیرو) حاکی از برآورد اندازه ی اثر قوی بودند. تجزیه و تحلیل حساسیت با مطالعاتی که در خطر کم برای انتخاب تعصب انجام شده بودند نیز نتایج مشابهی را نشان می دادند. تجویز TXA با کاهش چشمگیر نرخ مرگ و میر کلی و مرگ و میر ناشی از خونریزی همراه بود اما ارتباطی با مرگ و میر بدون خونریزی نداشت. بعلاوه، هیچگونه افزایش خطر رخدادهای انسدادی عروقی در مطالعاتی که روی بیماران با سابقه ی ترومبوآمبولی انجام شده بود، مشاهده نشد. مقایسه ی مطالعاتی با حجم نمونه ی کوچکتر یا مساوی با ۹۹ (اختلاف خطر=۰.۰۰۴)، ۱۰۰ تا ۹۹۹ (اختلاف خطر=۰.۰۰۴)، و بزرگتر یا مساوی با ۱۰۰۰ (اختلاف خطر=۰.۰۰۱-)، حاکی از ارتباط بین TXA و بروز TEهای کلی بود. متا رگرسیون ۱۴۳ گروه مداخله هیچگونه ارتباطی بین TXA و TEهای وریدی نشان نداد (اختلاف خطر=-۰.۰۰۵).
نتیجه گیری و ارتباط: یافته های این بررسی سیستماتیک و متاآنالیز ۲۱۶ مطالعه نشان داد که صرف نظر از دوز مصرفی، TXA وریدی با افزایش خطر هرگونه TE هیچ ارتباطی ندارد. این نتایج به مشخص سازی نرخ بروز عوارض جانبی مرتبط با تجویز TXA کمک نموده و نیز ایمنی TXA را برای استفاده با ابزار نامشخص در بیمارانی که مراقبت های مغز و اعصاب دریافت می کنند، نشان می دهد.
JAMA Surg. April 14, 2021. doi:10.1001/jamasurg.2021.0884
