بیومارکرهای زیستی پیش سازها و اثربخشی ترتینوئین در بیماران دچار آسیب نوری صورت متوسط ​​تا شدید

Anna L. Chien, MD; Daniel J. Kim, PhD; Nancy Cheng, MD

آیا یک فرمول آرایشی از پیش سازهای ترتینوئین سه گانه TTP می تواند کارایی قابل مقایسه با ترتینوئین RA برای درمان آسیب نوری داشته باشد، و اهداف مولکولی که بهترین همبستگی را با اثر رتینوئید دارند کدامند؟

در این کارآزمایی بالینی تصادفی شده روی ۲۴ بیمار، در هفته ۲۴، تفاوت معنی داری در نمرات پیری در اثر نوردر بین افرادی که تحت درمان با TTP در مقایسه با گروهی که RA دریافت کردند ، وجود نداشت. تغییرات در چین و چروک های ظریف با سرکوب RNA پیام رسان MMP2 مرتبط است، اما با سایر متالوپروتئینازهای ماتریکس، CRABP2 یا پروکلاژن  Iمرتبط نبود.

معنی: ژن MMP2، که یک کلاژناز نوع IV را کد می کند،  نشان دهنده واسطه های اثر رتینوئید باشد که قبلاً کمتر مورد توجه قرار گرفته بود.

اهمیت : فرمول‌های موضعی پیش‌سازهای ترتینوئین (رتینول و مشتقات استری آن) به طور گسترده بدون نسخه در دسترس هستند و ممکن است مزایای بالینی مشابهی با ترتینوئین برای درمان پیری در اثر تابش نور داشته باشند. با این حال، مشخص نیست که کدام یک ازاثرات مولکولی بیان شده رتینوئیدها به شدت باعث پیشرفت بالینی در پوست تحت درمان با ترتینوئین می شود.

اهداف : ارزیابی اثربخشی بالینی پیش سازهای ترتینوئین موضعی TTP در مقابل ترتینوئین RA  دردرمان آسیب نوری متوسط ​​تا شدید صورت و شناسایی بیومارکرهای زیستی بالقوه ای که با اثربخشی بالینی مرتبط هستند.

طراحی، تنظیم، و شرکت کنندگان: این مطالعه تصادفی، دوسوکور، تک مرکزی و با بازوی موازی روی ۲۴ بیمار با آسیب نوری متوسط ​​تا شدید صورت در یک مرکز ارجاع دانشگاهی از نوامبر ۲۰۱۰ تا دسامبر ۲۰۱۱ با تجزیه و تحلیل داده ها از ژانویه ۲۰۱۲ تا دسامبر ۲۰۲۱ انجام شد.

مداخلات: استفاده موضعی روزانه از فرمولاسیون ۰.۰۲% RA یا ۱.۱% TTP حاوی رتینول، رتینیل استات و رتینیل پالمیتات به مدت ۲۴ هفته.

پیامدها و معیارهای اصلی: پیری پوست در اثر نور و تحمل با ارزیابی‌های متخصص پوست و پیامدهای گزارش‌شده توسط بیمار بررسی شد. بیان ژن هدف با واکنش زنجیره ای پلیمراز کمی زمان واقعی(Real time PCR)  از بافت بیوپسی شده از مناطقی که تحت درمان قرار گرفتند ارزیابی شد.

نتایج: در نهایت ۲۰ زن سفیدپوست مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند (۹ به صورت تصادفی به TTP، ۱۱ به طور تصادفی به RA)  در هفته ۲۴، تفاوت معنی داری در نمرات پیری گریفیث در بین بیماران دریافت کننده TTP و RA وجود نداشت (میانه ۴ در مقابل ۵) (اختلاف TTP - RA :-1؛ ۲- تا ۱). درمان با TTP با اریتم ۶ برابر کمتر از RA همراه بود (۱۱٪ در مقابل ۶۴٪) (اختلاف TTP - RA: -0.53؛ ۰.۸۸- تا ۰.۱۷-). تجزیه و تحلیل ژن هدف ، القای RNA پیام رسان CRABP2 (mRNA) را نشان داد (تأیید کننده سیگنال دهی گیرنده رتینوئیک اسید) اما هیچ تغییر قابل توجهی در پروکلاژن I یا MMP1/3/9 mRNA در نمونه های درمان شده با TTP وجود نداشت. در عوض، mRNA MMP2، که یک کلاژناز نوع IV را کد می کند، در نمونه های درمان شده با TTP به طور قابل توجهی کاهش یافت (تفاوت mRNA پایه در هفته ۲۴: ۵-؛ ۳۳- تا ۱.۶)، و تغییرات در MMP2 به شدت با تغییرات در چین و چروک های ظریف مرتبط بود. جالب توجه است، بیمارانی که دارای چین و چروک های شدید پایه بودند، پیشرفت های بیشتری را نشان دادند. این روند در mRNA MMP2 با بیان اولیه که به شدت تغییرات بعدی را پیش‌بینی می‌کرد مشخص شد.

نتیجه‌گیری و ارتباط: در این کارآزمایی بالینی تصادفی‌سازی شده، تفاوت معنی‌داری بین اثربخشی این فرمول خاص TTP و ترتینوئین ۰.۰۲ درصد وجود نداشت. با این حال، نتایج این بررسی های سازوکاری، MMP2 را به عنوان یک واسطه احتمالی اثر رتینوئید در پیری ناشی از نور برجسته می‌کند.

JAMA Dermatol. June 8, 2022. doi:10.1001/jamadermatol.2022.1891