درماتومیوزیت

Katie A. O’Connell, M.S., Avery H. LaChance, M.D., M.P.H

خانمی ۶۶ ساله با سابقه ی ۷ ماه بثورات خارش دار به کلینیک سرپایی مراجعه نمود. قبلاً برای شرایط وی تشخیص اگزما داده شده بود و تحت درمان با گلوکوکورتیکوئیدهای موضعی قرار گرفته بود که بهبودی حاصل نشده بود. همچنین، بیمار به خستگی، تنگی نفس، و ضعف عضلانی اشاره می کرد. نتایج معاینه ی فیزیکی برای وجود پاپول های هیپرپیگمنتاسیون و اریتماتوز بر روی مفاصل متاکارپوفالانژیال و اینترفالانژیال هردو دست قابل توجه بود، یافته هایی که با پاپول های گوترون همسو می باشد (پانل A)، مویرگ های گشاده شده ی چین های ناخن پروگزیمال (پانل B)، تکه ها، پلاک ها، و پویکیلودرمای دیسکرومیک در بخش پشتی شانه ها، همراستا با علامت شال (shawl) (پانل C)، و تغییرات پویکیلودرماتیک دیسکرومیک در بخش جانبی ران ها، یعنی یافته ای که با علامت هولستر (Holster) مطابقت دارد (پانل D). قدرت بازوی پروگزیمال و پاها برابر با ۳ از ۵ بود. تشخیص درماتومیوزیت داده شد. با توجه به ارتباط بین درماتومیوزیت و سرطان های خاص، بیمار به جهت سرطان زمینه ای تحت ارزیابی قرار گرفت. نتایج ارزیابی منفی بود. بسته به نوع پوست، راش (بثورات) در بیماران مبتلا به درماتومیوزیت ممکن است تظاهرات متنوعی داشته باشد، از جمله هیپرپیگمنتاسیون و دیسکرومیا یا اریتمای مشخص با تغییرات بنفش رنگ. مصرف یک دوره ی سه ماهه ی مایکوفنولات موفتیل، ایمونوگلوبین وریدی، و پردنیزولون آغاز گردید و گلوکوکورتیکواسیدها در طول این مدت کاهش یافتند و تنگی نفس، ضعف و یافته های پوستی در این بیمار برطرف گردید.

N Engl J Med 2021; 384:2437. June 24, 2021