مترجم: فاطمه عطارزاده – ارشد بیوشیمی
عفونت گونوکوکی در درجه اول سطح مخاط دستگاه ادراری تناسلی را تحت تأثیر قرار می دهد و به ندرت باعث باکتری و سپسیس ناشی از انتشار می شود. این عفونت در ایالات متحده با میزان ۰.۵–۳ شیوع دارد. در بیماران آلوده بهNeisseria gonorrhoeae تظاهرات اصلی عفونت منتشر گنوکوکی، تنوسینوویت، درماتیت و پلی آرتراژ است که ضایعات پوستی در ۶۰ تا ۹۰ درصد وجود دارد.
مهم است که ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی، با توجه به خطر عوارض شدید این بیماری، سوظن بالینی بالایی نسبت به انتشار عفونت گنوکوکی داشته باشند، به ویژه در بیمارانی که با سپسیس و وضعیت نقص ایمنی مواجه هستند.
خلاصه شرح حال یک مورد:
خانمی ۲۶ ساله مبتلا به سیروز ثانویه به علت هپاتیت خود ایمنی در درمان سرکوب سیستم ایمنی با ۲ روز درد، آرترالژی، خستگی و ضایعات پوستی جدید مراجعه کرد. هنگام مراجعه، دمای بدن او ۳۹.۱ درجه سانتیگراد به همراه تب و تاکی کاردیک تا ۱۲۳ دور در دقیقه بود. معاینه بدنی، پورپورای قابل لمس را بر روی مچ دستان و انگشتان دارای پتشیا و چرک های خونریزی دهنده در اندام های فوقانی و تحتانی نشان داد (شکل)، حساسیت اسکلتی عضلانی منتشر و غشای مخاطی خشک. این معاینه از نظر علائم مننژیسم، تورم مفصل یا سوفل قلبی منفی بود. بیمار معیارهای مربوط به سندرم پاسخ التهابی سیستمیک را در هنگام پذیرش پاس می کند و درمان با طیف گسترده آنتی بیوتیک شروع شد. انجام آزمایش برای آندوکاردیت، انعقاد داخل عروقی منتشر و ویروس های تنفسی منفی بود. در کشت های اولیه، کوک های گرم منفی رشد کرده و باعث ایجاد سوظن در بروز مننژیدیت N غیرمعمول شد. گونه زایی عفونت با N gonorrhoeae را نشان داد. تست تقویت اسید نوکلئیک برای گنوکوک (DNA) مثبت بود. پس از تأیید عفونت منتشر گنوکوکی، به مدت ۱۴ روز روزانه ۱ گرم آزیترومایسین خوراکی و ۱ گرم سفتریاکسون وریدی به بیمار داده شد که علائم و ضایعات پوستی با ترشح بهبود می یابد.
شکل: پورپورای قابل لمس بر روی مچ دستان و انگشتان دارای پتشیا و چرک های خونریزی دهنده در اندام های فوقانی و تحتانی که با معاینه فیزیکی مشخص شده است.
بحث و نتیجه گیری:
بیماران مبتلا به نقص ایمنی بیشتر در معرض خطر ابتلا به عفونت منتشر گنوکوکی هستند و بیماران با سیستم ایمنی سرکوب شده از نظر دارویی نیز احتمالاً در معرض خطر بیشتری قرار دارند. تشخیص عفونت منتشر گنوکوکی اغلب به تأخیر می افتد، زیرا بیماران بیشتر مواقع، فاقد علائم اولیه دستگاه ادراری تناسلی هستند. اگر این بیمار معیارهای سندرم پاسخ التهابی سیستمیک را در بدو ورود پاس نمی کرد، مشخص نیست که آیا آنتی بیوتیک ها به موقع شروع می شدند یا نه. عفونت منتشر گنوکوکی باید برای بیماران جوان، از نظر جنسی فعال باشد، به خصوص در صورت وجود ضایعات پوستی ، پلی آرتراژ و درد مفاصل. درماتیت گنوکوکی سپتیک فقط در ۱.۹ درصد بیماران مشاهده می شود. بعلاوه ، عفونت منتشر گنوکوکی امکان ایجاد عوارض شدید مانند آندوکاردیت، استئومیلیت، مننژیت و ایجاد آبسه کبد را دارد. با توجه به خطر این عوارض، ضروری است که ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی علائم عفونت منتشر گنوکوکی را تشخیص دهند، به ویژه در بیماران مبتلا به نقص ایمنی. تشخیص این آسیب شناسی از طریق ضایعات پوستی به تنهایی دشوار است زیرا تظاهرات پوستی برای عفونت منتشر گنوکوکی متفاوت است، از آبسه گرفته تا فاسییت نکروزان و واسکولیت. سوظن بالینی اولیه در مورد عفونت منتشر گنوکوکی در بیمارانی که دارای عوامل خطر هستند برای هدایت مناسب تحقیقات و درمان مهم است.
China Rae Newman, BS, BA. Kshipra Joshi, DO. Eric Brucks, MD. João Paulo Ferreira, MD
j.amjmed. VOLUME 134, ISSUE 2, E122-E123, FEBRUARY 01, 2021
