Roberto Caricchio, MD; Antonio Abbate, MD, PhD; Ivan Gordeev, PhD
مترجم: شیوا یاری
آیا آنتی بادی اینترلوکین ۱ بتای کاناکینوماب در درمان بیماران مبتلا به کووید ۱۹ و التهاب شدید بستری شده موثر است؟
یافته ها: این کارآزمایی بالینی تصادفی شامل ۴۵۴ بیمار مبتلا به کووید ۱۹ شدید و بستری شده بدون نیاز به تهویه ی مکانیکی تهاجمی (IMV) و با افزایش سطح پروتئین C واکنش پذیر یا فریتین بود. درمان با کاناکینوماب وریدی در برابر دارونما منجر به زنده ماندن بدون IMV در ۲۹ روز برابر با ۸۸.۸% در برابر ۸۵.۷% شد، تفاوتی که از لحاظ آماری معنادار نبود.
منظور: در میان بیماران مبتلا به کووید ۱۹ شدید بستری شده، درمان با کاناکینوماب در مقایسه با دارونما احتمال زنده ماندن بدون IMV را بطور معناداری افزایش نداد.
اهمیت: درمان های موثری برای بیماران مبتلا به کووید ۱۹ شدید مورد نیاز است.
هدف: ارزیابی اثربخشی کاناکینوماب، یک آنتی بادی اینترلوکین۱ بتا، در بیماران مبتلا به کووید ۱۹ شدید بستری شده در بیمارستان
طراحی، تنظیم، و شرکت کنندگان: این کارآزمایی فاز ۳ دوسوکور تصادفی با کنترل دارونما در ۳۹ بیمارستان در اروپا و ایالات متحده انجام پذیرفت. مجموعاً ۴۵۴ بیمار مبتلا به پنومونی کووید ۱۹، هیپوکسی (بدون نیاز به تهویه ی مکانیکی تهاجمی [IMV])، و التهاب شدید سیستمیک که با افزایش غلظت خون از نظر پروتئین واکنش پذیر C یا فریتین تعریف می شود، از ۳۰ آوریل تا ۱۷ آگوست ۲۰۲۰ در مطالعه ثبت نام شدند و آخرین ارزیابی اندپوینت اولیه در ۲۲ سپتامبر ۲۰۲۰ انجام پذیرفت.
مداخلات: بیماران بطور تصادفی بصورت یک به یک (۱:۱) به دو گروه برای دریافت تزریق وریدی کاناکینوماب (۴۵۰ میلیگرم برای وزن بدن ۴۰تا <60 کیلوگرم، ۶۰۰ میلیگرم برای وزن بدن ۶۰-۸۰ کیلوگرم، و ۷۵۰ میلیگرم برای وزن بدن >80 کیلوگرم (تعداد=۲۲۷) یا دارونما (تعداد=۲۲۷) تقسیم شدند.
نتایج اصلی و اقدامات: اولین نتیجه زنده ماندن بدون IMV از روز ۳ تا روز ۲۹ بود. نتایج ثانویه شامل مرگ و میر ناشی از کووید ۱۹، اندازه گیری بیومارکرهای التهاب سیستمیک شدید، و ارزیابی ایمنی بود.
نتایج: در میان ۴۵۴ بیماری که بطور تصادفی دسته بندی شدند (سن متوسط ۵۹ سال، ۱۸۷ خانم ۴۱.۲%)، ۴۷۱ (۹۱.۹%) روز ۲۹ کارآزمایی را تکمیل نمودند. بین روزهای ۳ و ۲۹، ۱۹۸ نفر از ۲۲۳ بیمار (۸۸.۸%) در گروه کاناکینوماب و ۱۹۱ نفر از ۲۲۳ بیمار (۸۵.۷%) در گروه دارونما بدون نیاز به IMV و با تفاوت نرخ ۳.۱% و نسبت شانس های ۱.۹۳ زنده ماندند. مرگ و میر مرتبط با کووید ۱۹ در ۱۱ مورد از ۲۲۳ بیمار (۴.۹%) در گروه کاناکینوماب رخ داد، در برابر ۱۶ مورد از ۲۲۲ بیمار (۷.۲%) در گروه دارونما، با اختلاف نرخ ۳.۱% و نسبت شانس ۰.۶۷. عوارض جانبی جدی در ۳۶ نفر از ۲۲۵ بیمار (۱۶%) درمان شده با کاناکینوماب مشاهده شدند، در برابر ۴۶ نفر از ۲۲۳ بیماری که دارونما دریافت نمودند.
نتیجه گیری و ارتباط: در میان بیماران مبتلا به کووید ۱۹ شدید و بستری شده در بیمارستان، درمان با کاناکینوماب در مقایسه با دارونما در روز ۲۹ احتمال زنده ماندن بدون نیاز به IMV را بطور معناداری افزایش نداد.
JAMA. ۲۰۲۱;۳۲۶(۳):۲۳۰-۲۳۹. July ۲۰, ۲۰۲۱
