Lars W. Andersen, MD, MPH, PhD, DMSc; Dan Isbye, MD, PhD
آیا تجویز داروی ترکیبی وازوپرسین و متیل پردنیزولون طی ایست قلبی بیمار بستری در بیمارستان، برگشت جریان خون خودبخود را بهبود می دهد؟
یافته ها: در این کارآزمایی راندم که شامل ۵۰۱ بیمار بستری با ایست قلبی در دانمارک بود.
نسبت بیمارانی که برگشت موفقیت آمیز جریان خون خودبخود را در گروه وازوپرسین و متیل پردنیزولون داشتند ۴۲% و در گروه دارونما معادل ۳۳% بود که این تفاوت از نظر آماری قابل توجه می باشد.
موضوع: تجویز داروی وازوپرسین و متیل پردنیزولون در بین بیماران بستری مبتلا به ایست قلبی در مقایسه با دارونما به طور قابل توجهی احتمال برگشت جریان خون خودبخود را افزایش داد، اما مشخص نیست که آیا این موضوع برای بقای طولانی مدت مفید است یا مضر.
اهمیت: کارآزمایی های قبلی نشان داده اند که تزریق داروهای وازوپرسین و متیل پردنیزولون طی ایست قلبی در بیمارستان ممکن است پیامدها را بهبود دهد.
هدف: تعیین این مسئله که ایا تجویز توام داروهای وازوپرسین و متیل پردنیزولون طی ایست قلبی در بیمارستان برگشت جریان خون خودبخود را بهبود می دهد یا خیر.
طرح، شرایط و شرکت کنندگان: کارآزمایی های کنترل- دارونما، چند مرکزی، تصادفی شده و دو سرکور در ۱۰ بیمارستان در دانمارک انجام شدند. در کل ۵۱۲ بیمار بزرگسال بستری در بیمارستان با ایست قلبی بین ۱۵ اکتبر ۲۰۱۸ و ۲۱ ژانویه ۲۰۲۱ در تحقیق گنجانده شدند. اخرین پیگیری ۹۰ روزه در تاریخ ۲۱ آپریل ۲۰۲۱ انجام شد.
اقدام درمانی: بیماران به طور راندم یا تصادفی ترکیبی از داروهای وازوپرسین و متیل پردنیزولون (تعداد= ۲۴۵) یا دارونما (تعداد= ۲۶۷) را دریافت کردند. اولین دُز وازوپرسین (۲۰ IU) و متیل پردنیزولون (۴۰ mg)، یا معادل آن دارونما بعد از اولین دُز اپی نفرین تزریق شد. دُزهای اضافی وازوپرسین یا دارونما بعد از هر دُز اضافی اپی نفرین برای حداکثر ۴ دُز تزریق شدند.
پیامدها و معیارهای اصلی
پیامد اولیه عبارت بود از برگشت جریان خون خودبخود. پیامدهای ثانویه شامل بقا، پیامد نرولوژیکی مطلوب طی ۳۰ روز بودند (امتیاز طبقه بندی عملکرد مغزی ۱ یا ۲).
نتایج: در بین ۵۱۲ بیماری که به طور تصادفی تقسیم شدند، ۵۰۱ بیمار با همه معیارهای شمول منطبق بودند و هیچ معیار عدم شمولی وجود نداشت و همگی در آنالیز گنجانده شدند. برگشت جریان خون در ۱۰۰ نفر از ۲۳۷ بیمار (۴۲%) در گروه وازوپرسین و متیل پردنیزولون و ۸۶ نفر از ۲۶۴ بیمار (۳۳%) در گروه دارونما موفقیت امیز بود. ۲۳ بیمار (۹.۷%) در گروه اقدام درمانی و ۳۱ بیمار (۱۲%) در گروه دارونما طی ۳۰ روز زنده ماندند. یک پیامد نرولوژیکی مطلوب در ۱۸ بیمار (۷.۶%) در گروه درمان و ۲۰ بیمار (۷.۶%) در گروه دارونما طی ۳۰ روز مشاهده شد. میزان بروز هیپرگلیسمی در بیماران با برگشت جریان خون خودبخود در گروهِ درمان ۷۷ نفر (۷۷%) و در گروه دارونما ۶۳ نفر (۷۳%) بود. هیپرناترمی در گروه های درمانی و دارونما به ترتیب معادل ۲۸ (۲۸%) و ۲۷ (۳۱^) بودند.
نتیجه گیری و ارتباط: تجویز داروهای وازوپرسین و متیل پردنیزولون در مقایسه با دارونما در بیماران مبتلا به ایست قلبی بستری احتمال برگشت جریان خون خودبخود را به طور قابل توجهی افزایش داد. البته مشخص نیست که آیا نتایج این درمان برای بقای طولانی مدت مفید باشد یا مضر.
JAMA. 2021;326(16):1586-1594. September 29, 2021
