اثربخشی هفته ای یکبار تیرزپاتید در مقابل انسولین دگلودک روزانه بر کنترل قند خون در دیابت نوع ۲

Tadej Battelino, MD. Richard M Bergenstal, MD. Angel Rodríguez, MD. Laura Fernández Landó, MD

تیرزپاتید یک پلی پپتید انسولینوتروپیک دوگانه وابسته به گلوکز (GIP) و آگونیست گیرنده۱GLP- است که برای درمان دیابت نوع ۲ در حال توسعه است. در این مطالعه، ما از پایش مداوم گلوکز (CGM) برای مقایسه پروفایل گلوکز ۲۴ ساعته برای شرکت‌کنندگانی که تیرزپاتید دریافت کردند در مقایسه با افرادی که انسولین دگلودک دریافت کردند، استفاده کردیم.

مواد و روش ها: این مطالعه فرعی آزمایشی فاز ۳، SURPASS-3 با برچسب باز، گروه موازی، در ۴۵ سایت در شش کشور (مجارستان، لهستان، رومانی، اسپانیا، اوکراین و ایالات متحده آمریکا) انجام شد. شرکت کنندگان واجد شرایط در مطالعه اصلی، بزرگسالان مبتلا به دیابت نوع ۲، c1 HbA پایه ۷.۰-۱۰.۵٪ (۵۳-۹۱ mmol/mol) و BMI25 کیلوگرم بر متر مربع یا بیشتر بودند که انسولین نداشتند. و حداقل ۳ ماه قبل از غربالگری با متفورمین به تنهایی یا همراه با مهارکننده ۲ SGLT درمان شود. شرکت‌کنندگان در مطالعه اصلی به‌طور تصادفی (۱:۱:۱:۱) برای دریافت تزریق زیر جلدی تیرزپاتید ۵ میلی‌گرم، ۱۰ میلی‌گرم یا ۱۵ میلی‌گرم در هفته، یا تزریق زیر جلدی انسولین دیگلودک تیتر شده (۱۰۰ واحد در mL روز) با استفاده از یک سیستم پاسخ وب تعاملی تقسیم شدند. شرکت کنندگان بر اساس کشور، غلظت c1 HbA و مصرف همزمان داروهای ضد هیپرگلیسمی خوراکی طبقه بندی شدند. زیرمجموعه ای از این بیماران با چرخه بیداری-خواب طبیعی در این مطالعه فرعی ثبت نام کردند و مقادیر گلوکز بینابینی توسط CGM برای تقریباً ۷ روز در ابتدا، ۲۴ هفته و ۵۲ هفته جمع آوری شد. نتیجه اولیه مقایسه شرکت‌کنندگان تلفیقی بود که به دوز ۱۰ میلی‌گرم و ۱۵ میلی‌گرم تیرزپاتید در مقابل انسولین دگلودک برای نسبت زمانی که مقادیر CGM در محدوده هدف محدود (۷۱ تا ۱۴۰ میلی‌گرم در دسی‌لیتر) در هفته‌های ۵۲ قرار داشتند، در همه موارد به‌طور تصادفی ارزیابی شد. شرکت‌کنندگانی که حداقل یک دوز از داروی مورد مطالعه را دریافت کرده‌اند و یک جلسه CGM قابل ارزیابی در ابتدا یا بعد از شروع مطالعه داشتند. پیامدهای ثانویه مقایسه تیرزپاتید (۵ میلی گرم، ۱۰ میلی گرم و ۱۵ میلی گرم) با انسولین دگلودک برای نسبت و مدت زمان در محدوده هدف محدود در هفته های ۲۴ و ۵۲ بود. این یک مطالعه فرعی از کارآزمایی بود که در ClinicalTrials.gov، NCT03882970 ثبت شده بود و کامل است.

یافته ها: از ۱ آوریل تا ۲۷ نوامبر ۲۰۱۹، ۳۱۳ شرکت کننده برای واجد شرایط بودن غربالگری شدند، که ۲۴۳ نفر از آنها در مطالعه فرعی CGM ثبت نام کردند (tirzepatide 5 mg،۶۴ n=؛ تیرزپاتید ۱۰ mg،۵۱ n=، تیرزپاتید ۱۵ mg،۷۳ n=؛ و انسولین دگلودک، ۵۵ n=). بیمارانی که یک بار در هفته تیرزپاتید (گروه‌های ۱۰ میلی‌گرم و ۱۵ میلی‌گرم جمع‌آوری شده) داده می‌شوند نسبت زمان بیشتری را در محدوده هدف محدود در مقایسه با بیمارانی که انسولین دگلودک دریافت کرده‌اند داشتند (تفاوت درمان تخمینی ۲۵٪، ۱۶-۳۳). شرکت‌کنندگانی که به تیرزپاتید اختصاص داده شده بودند، زمان قابل‌توجه بیشتری را در محدوده هدف محدود در ۵۲ هفته در مقایسه با افرادی که به انسولین دگلودک اختصاص داده بودند (۵ میلی‌گرم ۱۲، ۱-۲۲؛ ۱۰ میلی‌گرم ۲۴، ۱۳-۳۵؛ و ۱۵ میلی‌گرم ۲۵٪، ۱۴-۳۵) سپری کردند. شرکت کنندگانی که به تیرزپاتید ۱۰ و ۱۵ میلی گرم اختصاص داده شدند، اما نه به تیرزپاتید ۵ میلی گرم، زمان قابل توجه بیشتری را در محدوده هدف محدود در ۲۴ هفته در مقایسه با انسولین دگلودک (۱۰ میلی گرم ۱۹٪، ۸-۳۰؛ ۱۵ میلی گرم ۲۱٪، ۱۱-۳۱) سپری کردند.

تفسیر: درمان یک بار در هفته با تیرزپاتید کنترل گلیسمی بهتری را با استفاده از CGM در مقایسه با انسولین دگلودک در شرکت‌کنندگان مبتلا به دیابت نوع ۲ تحت درمان با متفورمین، با یا بدون مهارکننده ۲ SGLT نشان داد. این داده‌های جدید، شواهد بیشتری در مورد تأثیر تیرزپاتید و پتانسیل دستیابی به اهداف گلیسمی بدون افزایش خطر هیپوگلیسمی در مقایسه با انسولین پایه ارائه می‌کنند.

The Lancet Diabetes & Endocrinology.  VOLUME 10, ISSUE 6, P407-417, JUNE 01, 2022