مترجم: فرناز اخباری – ماما
علیرغم استفاده از شیمی درمانی سیستمیک مبتنی بر آنتراسایکلین و تاکسان، سرطان سینه سه گانه منفی با بقای کلی کوتاه‌تری نسبت به سایر زیرگروه‌های سرطان پستان مرتبط است. خطر عود و مرگ در میان بیماران مبتلا به سرطان پستان سه گانه منفی مرحله II یا III بالا است. در مدت ۵ سال، بقای بدون رویداد تقریباً ۷۱٪ و بقای کلی تقریباً ۷۷٪ است.
در حال حاضرشیمی درمانی نئوادجوانت استاندارد فعلی درمان بیماران مبتلا به بیماری اولیه است. هدف کوتاه مدت درمان نئوادجوانت، پاسخ کامل به درمان است که در پاتولوژی مشهود باشد، زیرا این حالت با بقای طولانی‌مدت بدون رویداد و کلی در میان بیماران مبتلا به سرطان پستان سه‌گانه منفی همراه است. هدف بلندمدت درمان نئوادجوانت به همراه درمان ادجوانت جلوگیری از عود بیماری متاستاتیک است. با این وجود، افزایش خطر عود بیماری و مرگ همچنان وجود دارد.
مهارکننده‌های وارسی ایمنی که هدفش مرگ برنامه‌ریزی‌شده (PD-1) 1یا لیگاند مرگ برنامه‌ریزی‌شده ۱ (PD-L1) است را در ترکیب با رژیم‌های شیمی‌درمانی نئوادجوانت مورد هدف قرار می‌دهند، ودر بیماران مبتلا به سرطان پستان سه‌گانه منفی اولیه فعالیت ضد توموری نشان داده‌اند. KEYNOTE-522 یک کارآزمایی فاز ۳ است که پمبرولیزوماب مهارکننده وارسی ایمنی به همراه شیمی درمانی نئوادجوانت را در مقایسه با شیمی درمانی نئوادجوانت به تنهایی و به دنبال آن دریافت پمبرولیزوماب کمکی یا دارونما را به ترتیب در بیماران مبتلا به سرطان سه گانه پستان ارزیابی می کند. در اولین تجزیه و تحلیل برنامه ریزی شده، افزودن پمبرولیزوماب به شیمی درمانی نئوادجوانت منجر به درصد بالاتری از پاسخ کامل بیماران به درمان با تایید پاتولوژی در زمان جراحی شد. در اینجا، ما نتایج را برای دیگر هدف پایانی اولیه – بقای بدون رویداد – و همچنین اهداف پایانی با میزان کارآمدی بیشتر و داده‌های ایمنی به روز شده گزارش می‌کنیم.
معرفی: افزودن پمبرولیزوماب به شیمی درمانی نئوادجوانت منجر به این شد که درصد قابل توجه بالاتری از بیماران مبتلا به سرطان پستان سه گانه منفی اولیه در جراحی قطعی پاسخ کامل پاتولوژیک به درمان (تعریف شده به عنوان عدم وجود سرطان تهاجمی در پستان و وجودگره های منفی) در این کارآزمایی فاز ۳ نئوادجوانت و درمان کمکی داشته باشند. نتایج اولیه در مورد بقای بدون رویداد در این کارآزمایی گزارش نشده است.
روش مطالعه: بیماران مبتلا به سرطان سینه سه‌گانه منفی مرحله II یا III درمان نشده قبلی را برای دریافت درمان نئوادجوانت با چهار چرخه پمبرولیزوماب (با دوز ۲۰۰ میلی‌گرم) یا دارونما هر ۳ هفته به‌علاوه پاکلیتاکسل و دارونما به‌طور تصادفی، به نسبت ۲:۱، تقسیم شدند. کربوپلاتین، سپس به دنبال آن چهار چرخه پمبرولیزوماب یا دارونما به همراه دوکسوروبیسین-سیکلوفسفامید یا اپی روبیسین-سیکلوفسفامید به آنها تجویز شد. پس از جراحی قطعی، بیماران پمبرولیزوماب کمکی (پمبرولیزوماب-گروه شیمی درمانی) یا دارونما (گروه دارونما-شیمی درمانی) را هر ۳ هفته تا ۹ سیکل دریافت کردند. اهداف پایانی اولیه پاسخ کامل پاتولوژیک (نتایج که قبلاً گزارش شده است) و بقای بدون رویداد بود که به عنوان فاصله زمانی بین تصادفی‌سازی بیماران برای دریافت رژیم های درمانی تا تاریخ پیشرفت بیماری تعریف می‌شود و مانع از جراحی قطعی، عود موضعی یا متاستاتیک، وقوع سرطان اولیه دیگر یا مرگ به هر علتی می شود. ایمنی نیز مورد ارزیابی قرار گرفت.
یافته ها: از ۱۱۷۴ بیمار که بصورت تصادفی تحت مطالعه قرار گرفتند، ۷۸۴ نفر در گروه پمبرولیزوماب-شیمی درمانی و ۳۹۰ نفر در گروه دارونما-شیمی درمانی قرار گرفتند. میانگین فالو آپ بیماران درچهارمین تحلیل موقت برنامه ریزی شده (قطع داده ها، ۲۳ مارس ۲۰۲۱) ۳۹.۱ ماه بود. بقای بدون رویداد تخمین زده شده در ۳۶ ماه ۸۴.۵٪ (۸۱.۷ تا ۸۶.۹) در گروه پمبرولیزوماب-شیمی درمانی بود، و ۷۶.۸٪ (۷۲.۲ تا ۸۰.۷) در گروه دارونما-شیمی درمانی بود(نسبت خطر برای رویداد یا مرگ، ۰.۶۳. ۰.۴۸ تا ۰.۸۲). عوارض جانبی عمدتاً در طول فاز نئوادجوانت رخ داد و با پروفایل های ایمنی ثابت شده پمبرولیزوماب و شیمی درمانی مطابقت داشت.
نتیجه‌گیری: در بیماران مبتلا به سرطان پستان سه‌گانه منفی اولیه، پمبرولیزوماب نئوادجوانت به همراه شیمی‌درمانی، و پس از آن پمبرولیزوماب کمکی پس از جراحی، منجر به بقای بدون رویداد بیشتری نسبت به شیمی‌درمانی نئوادجوانت به تنهایی شد.
نمودار: یک تجزیه و تحلیل موقت از یک کارآزمایی تصادفی شده در سرطان پستان سه گانه منفی که در آن افزودن پمبرولیزوماب به شیمی درمانی نئوادجوانت با شیمی درمانی به تنهایی و پمبرولیزوماب کمکی با دارونما پس از جراحی قطعی مقایسه شده بود، پس از ۳۹ ماه پیگیری گزارش شد. بقای بدون رویداد در ۳ سال در گروه پمبرولیزوماب ۸۴.۵ درصد و در گروهی که پمبرولیزوماب دریافت نکردند ۷۶.۸ درصد بود.
Peter Schmid, M.D., Ph.D., Javier Cortes, M.D., Ph.D., Rebecca Dent, M.D
N Engl J Med 2022; 386:556-567. February 10, 2022
